Vrijdagavonden waren misschien nog wel zijn favoriete momenten van de week. Wanneer de stress van het werk even van zijn schouders kon vallen, wanneer hij niet hoefde te kijken naar vrolijke gezinnetjes en kinderen die gezellige dingen deden met hun ouders. Hij wou ook nog wel eens wat gezelligs doen met zijn ouders. Alleen jammer dat zijn vader zijn moeder vermoord was en nu op de vlucht was, ook al hoopte Ace uit de grond van zijn hart dat de man overleden was. Kit had hem wel verteld dat hij het duister was en dat hij aangetrokken was tot het duister, maar zijn vader was het échte duister. De jongeman sloot de deur toen hij in zijn appartement was en legde met een zucht en een vermoeid gebaar zijn werknemershemd op een stoel om naar zijn slaapkamertje te lopen en daar een nieuw, grijs T-shirt aan te trekken. Hij ging nog uit die avond. Hij had zijn vriendin, Christie, een bericht gestuurd of ze mee uit wou die avond. Als vrienden, natuurlijk, wat had je aan liefde? Hopelijk kwam ze opdagen, anders zou hij weer nieuwe mensen moeten zoeken. Niet dat hij dat zo erg zou vinden, hij kon gemakkelijk contact leggen met nieuwe mensen, vaak tegen hun wil in wel. Desnoods ging hij gewoon de eerste de beste karaokebar binnen om daar te gaan zingen, maar zijn humeur stond er die dag niet echt naar. Hij wou liever gewoon drinken. Niet dronken worden, hij had geen zin in hoofdpijn. Geen zin in een hangover. Hij wreef met zijn tong even nadenkend over de rand van zijn boventanden en ging toen verder met zoeken naar een hemd dat hij over zijn T-shirt aan kon doen. Een hemd, maar niet zo'n net werkhemd. Zo een gevakt houthakkershemd zoals Kurt Cobain altijd droeg. Met de haast eeuwige halve glimlach, halve grijns op zijn gezicht liep hij weer naar zijn kleine keukentje. Hij wou nog wat eten voor hij weg ging. Met een ongeïnteresseerde klap deed hij de frigo weer dicht en gooide hij een ei in de pan. Hij moest toch iets eten? Een steek in zijn hart voelde hij wel toen hij spek bij gooide in de pan. Spijt in zijn hart voor vegetariërs. Hij kon je nu niet graag vlees eten? Hij had het echt nodig in zijn leven, hij hield enorm enorm enorm veel van spek. "Hide the scars to fade away the shake-up. Why'd you leave the keys upon the table? Here you go create another fable", zong hij half onder het 'koken' door, al zorgde hij er voor dat het goed vals klonk en dat hij met zichzelf kon lachen. Toen hij zijn bord met spek en ei voor zich had staan, at hij dat zo snel op als hij kon, want hij wou uit zijn huis, hij wou echt de straten op en Christie zien, het was ook al weer even geleden sinds hij haar voor het laatst gezien had. "I don't think you trust in my self-righteous suicide. I cry when angels deserve to die." Mooie afsluiter en daarna zette hij het bord in de gootsteen. Dat waste hij morgenmiddag wel af, dacht hij, vond hij, beloofde hij zichzelf ook al wist hij dat hij tegen zichzelf aan het liegen was. Dat bord stond daar nog wel een week of zo.

Hij huppelde de trappen zo goed als af en liep vrolijk fluitend naar buiten, zijn baseball jacket als enige bescherming tegen de koude van de winter want zijn jeansbroek was niet echt tegen de kou bestand. De scheuren aan de knieën lieten meer kou in dan dat ze tegenhielden. Ace checkte nog eens dat hij zijn mobiel in zijn broekzak stak. Die mocht hij niet missen voor het geval dat Johnston-wezen hem zou bellen. Met haar wist je nooit of ze nu ging komen of af zou bellen. Hij haalde een hand door zijn haren en stelde hierbij vast dat hij ze eigenlijk een keer zou moeten wassen omdat ze lichtelijk vettig begonnen te worden. Ook zou hij eigenlijk beter thuisblijven en gaan slapen, want de vermoeidheid begon hem de kop op te steken. Hij zag er moe uit, donkerdere kringen onder zijn ogen, zijn ogen stonden vermoeid, zijn oogwit was een beetje roziger dan normaal. Als je hem niet beter kende, zou hij er ook wel gewoon als een junkie uit kunnen zien. Maar hij gebruikte niets. Niet dat hij het niet een keer gedaan had, hij was meer dan eens met de 'verkeerde kant' van de mensen omgegaan, maar zij leken hem te snappen, zij leken de wereld ook zo lelijk en lastig te vinden. De Raiden-zoon duwde de deuren van een café open, het café waar hij afgesproken had met het meisje met de tattoeages. Hij kende haar nu al even, ze was een van zijn betere vriendinnen, het klinkte en ze kon net zo doordrinken als haar. Plus, praten met haar was altijd gezellig. Hij ging gewoon graag met Chris om, simpel als dat. Toen hij binnen kwam hoorde hij dat er Arctic Monkeys gespeeld werd door de speakers. 'Do I wanna know?'. Met een grijns op zijn gezicht bestelde hij een biertje bij de zeer bevallige dame die achter de bar stond. Zoveel plaatjes liepen er tegenwoordig rond. Maar wel letterlijk ook. Verfplaatjes. Zo veel make-up. Zo veel natuurlijke schoonheid wegsteken. Hij snapte het ook wel, de wereld was lelijk, je moest dingen verdoezelen. De blonde jongen zocht al geld in zijn portefeuille en kon haar ook met gepast geld betalen toen ze hem zijn glas kwam brengen. "Bedankt", grijnsde hij naar haar waarna hij zijn glas nam en met zijn rug tegen de bar ging leunen. Hij zag plots Christie en een brede lach verscheen op zijn gezicht. Zou hij zijn bier over haar heen gooien of haar een knuffel geven? Hij had geen idee, lastige keuzes. Hij besloot gewoon haar richting uit te lopen met zijn sukkelachtige Ace-smile permanent op zijn gezicht geplamuurd. "Christoffer", sprak hij opgewekt en met een grijns nadat hij een slok van zijn bier genomen had en haar aankeek. Ja, hij was geen held in bijnamen verzinnen. Hij had altijd de slechte gewoonte om er een mannelijke naam van te maken en dat viel niet altijd in de smaal van iedereen, maar hij vond het brachtig. Mensen noemden hem toch ook Acie of Ijsklonktje, DUS. "Mooi dat je gekomen bent." Hij grinnikte naar het meisje en hield zijn bier omhoog. "Haal jezelf ook wat, suffe."