Stevig was het doorzichtige zakje waarin het heilige witte poeder bevond in Wolfgang zijn met in het inkt gedoopte hand geklemd. Eindelijk had hij het weer gevonden nadat hij het tijdens volle maan kwijt was geweest, wat echt een ramp was. Hij kon niet zonder. Met zijn stomme kop had hij de dag daarvoor bedacht dat hij een betere plek wist om het op te bergen, om het daarna de volgende dag te vergeten. Niet bepaald een succes dus.
Geconcentreerd had hij zijn blik gevestigd op het bouwval wat voor hem stond. Ooit was het een fabriek geweest, maar nu was het een oud gebouw waar liever niemand kwam. Alhoewel, als je geen zin had om betrapt te worden zoals hij was dit de perfecte plek. Wolfgang stapte door een opening heen wat ontstaan was door het invallen van het gebouw, het gebouw zelf binnen. Overal lagen stenen en planken die waren gevallen waardoor er zeker er een kans was dat je zelf ook een object op je hoofd kon krijgen omdat het niet meer de kracht had om vast te blijven zitten aan de muur, het plafond et cetera.
Met grote stappen liep de donkerharige jongen over alle brokken gebouw heen, vreselijk al die zooi. Het triggerde hem echt om gewoon alles te gaan opruimen, maar de angst dat het gebouw in zou storten was groter dan de onzinnige angst dat hij kreeg door het ongeorganiseerde gebeuren veroorzaakt door zijn OCD. Ietwat ongemakkelijk door de chaos om zich heen zocht hij een klein plekje uit die hij uiteraard wel even goed organiseerde totdat het hem genoeg kalmeerde om vervolgens te gaan zitten en tegen de muur aan te leunen. Een diepe zucht verliet zijn longen terwijl hij om zich heen keek. Het was aardig fris buiten maar niet ongelooflijk koud. Ronkende uitlaten overmeesterden de enkele liederen die vogels aan het zingen waren, het viel mee dat er überhaupt nog vogels waren in het midden van de stad. Op duiven na natuurlijk, dat gevogelte kwam op elk klein korreltje eten dat op de grond viel af.  
Na even zijn omgeving te hebben bestudeerd en gewalgd te hebben van de rotzooi die hier was pakte hij zijn portemonnee waar hij een briefje van tien uithaalde en een plastic pasje. De combinatie hiervan zou voor een kenner gelijk verlangende gedachte in het hoofd brengen; voor een onschuldig doorsnee persoon zouden deze twee onschuldige objecten totaal geen link met elkaar leggen.  Verlangend klemde Wolfgang zijn onderlip tussen zijn tanden en zuchtte diep terwijl hij de coke voorzichtig op de platte ondergrond van zijn portemonnee strooide in verschillende banen totdat de helft van het zakje leeg was. De drugs was verrekt duur dus hij probeerde altijd op zo weinig mogelijk te leven, wat hem iets te vaak naar zijn zin mislukte. Met het plastic pasje maakte hij de baantjes netjes recht zodat hij het makkelijk op zou kunnen snuiven. Daarna rolde hij zorgvuldig het tientje op met een glinstering in zijn ogen uit enthousiasme. Net toen hij van plan was om te gaan snuiven hoorde hij een harde bonk verderop in het bouwval waardoor hij gelijk helemaal verstijfde en met een ruk zijn hoofd in die richting draaide. Hij had geen zin dat de bouwval nu precies zou gaan instorten, maar daarnaast hield ook nou ook niet bepaald van sociaal gezelschap. Dit was niet omdat hij een hekel had aan mensen; hij vond het enorm moeilijk een gesprek aan te gaan en had daarbij vaak de neigingen te gaan trillen en allerlei van dat soort verschijnselen. Gespannen bleef hij in de richting van het geluid kijken, misschien kon het ook wel een kat zijn die lomp een steen van de muur had geduwd.

{ 1e post Kailee, daarna open.