Het meisje liep over de stenen die door de rivier liepen. Haar armen had ze gestrekt om haar evenwicht te houden. Hoewel het niet heel erg zou zijn als ze zou vallen; ze was namelijk nog op het rustige stuk van de rivier. Ja, als ze zou vallen zouden haar kleren nat zijn, dat was dan wat vervelend. Reden genoeg om te blijven focussen. Sunset liep verder de rivier over via de stenen. Ze had genoeg aan haar hoofd, daarom was ze ook naar de rivier gegaan om even haar hoofd leeg te maken. Omdat ze al haar aandacht bij de stenen moest houden had ze geen tijd om over iets anders na te denken.

Sunset bleef staan en zuchtte. Ze stond op een brede, platte steen. Ze zakte door haar benen en ging op de steen zitten. Wat het meest door haar hoofd ging was dat de Blood Moon er weer aankwam. En Sunset had haar eerste shift nog niet gehad. Ze wist niet wat ze was, ze wist niet wat er zou gebeuren. Ze wist wel dat het pijn zou doen, dat ze geen controle over zichzelf zou hebben. Wat als ze een leeuw zou zijn, en mensen zou vermoordden door het instinct van het dier? Sunset zuchtte en haalde een hand door haar haar. Ja, het maakte haar wel bang. Een geluid naast haar liet haar opschrikken. Ze draaide haar hoofd om en zag een jongen.
Wauw. Ze zat op een steen, met waarschijnlijk een wat droevige, of wat angstige blik in haar ogen. Zag er vast raar uit.

[Eerste post voor Oliver!]

Kauwend op de binnenkant van zijn lip liep de donkerblonde jongen te ijsberen, diep in gedachten verzonken. Hij haatte het hier, waarom was hij hier naar toe gekomen? Natuur boeide hem geen ene fuck, laat staan een rivier. Ja, een rivier was handig om uit te drinken, mocht hij in dierenvorm zijn. Maar voor de rest was het gewoon water, die zijn eigen weg zocht naar een beter leven. Iets wat Oliver absoluut niet deed. Nee, hij zorgde ervoor dat hij nog verder in de nesten kwam te zitten. Hij had niet naar dat feest moeten gaan. Natuurlijk zou hij er niet even gebleven zijn. Zodra hij ook maar de kans had om geld te krijgen, drugs te handelen en over het algemeen meisjes een plezierige nacht te bezorgen. Al kon hij zich niet meer goed herinneren of dat ook daadwerkelijk was gebeurd. Het enige wat hij wist was dat hij zonder shirt was wakker geworden, zijn haar compleet in de war zat en dat er sporen van witte stof onder zijn neus zat. Zo snel mogelijk had hij zich uit het gebouw gehaast, het was godzijdank nog vroeg, erg vroeg en hij had veilig en stil zijn eigen kamer kunnen betreden zonder de woede van zijn vader wakker te maken. Na een snelle douche was hij net zo snel weer naar buiten gegaan, een appel als ontbijt. Want hij deed misschien foute zaakjes, gezond blijven probeerde hij wel. Nou ja, alsof drugs snuiven goed voor je was. Hetzelfde kon hij zeggen over de alcohol die hij dronk. Maar dat kwam door zijn oudere broer die een hele likeur collectie op zijn kamer had en daar ook zeer regelmatig aan zat. De hele familie had problemen, zowel persoonlijk als openbare. Maar iedereen ging zijn eigen weg en deed wat hij moest doen om het zo min mogelijk kenbaar te maken, de ene deed het beter dan de ander. Het klokhuis had hij onderweg naar hier weggegooid. De jongen had geen enkel idee waarom hij hier eigenlijk was. Om na te denken? Een goede smoes bedenken waarom hij niet bij het belangrijkste diner van het jaar was geweest? Of gewoon de waarheid zeggen en vertellen dat hij de nacht had doorgebracht met drugs en alcohol? Maar dat zou niet alleen zijn kop kosten, ook die van Anthony. Ah well, die gast kon gaan rotten in de goot. Oliver wilde niet toegeven dat hij afhankelijk was van hem, maar vond het een geweldig idee, en feit, dat Anthony afhankelijk was van hem. Het liet hem machtig voelen.
De jongen kwam erachter dat hij niet langer meer aan het ijsberen was, maar was afgedwaald naar een ander stuk van de rivier. Even verdwaasd keek hij op, de omgeving in zich op te nemen en erachter komen hoe ver hij gelopen had. Niet heel ver, concludeerde hij. Zijn ogen vestigden zich op een meisje dat hem ook zat aan te staren. Ze zat op een steen in de rivier en zag er niet bepaald blij uit. Oliver nam haar voor een kort moment in zich op. 'Ga je nog springen?' merkte hij droog op en haalde even zijn neus op om misschien vergeten kleine witte plekjes onder zijn neus weg te halen. met zijn handen in zijn zakken staarde hij haar aan, wachtend op een reactie, een beweging, iets.

Er stond een jongen met kort, blond haar in haar gezichtsveld. De jongen nam haar ook kort in zich op. 'Ga je nog springen?' zei hij op een droge toon, terwijl hij zijn neus op haalde. Sunset trok één wenkbrauw op en grinnikte. "Zie ik er werkelijk zo depressief uit?" Ze stond op, trok haar shirt recht en keek de jongen aan. Dit leek haar geen plek voor hem, hij zag er niet uit als een persoon dat vrijwillig in de natuur zou rondlopen. "Je lijkt me nou geen typische natuurliefhebber. Maar ik kan het natuurlijk compleet fout hebben." Ze grinnikte. "Ik ben Sunset, trouwens. Sunset Wade." Met een soepele sprong bewoog ze zich van de steen naar het vaste land, zodat ze op een paar meter afstand van de jongen op het gras stond. Ondertussen begon het donker te worden, wat betekende dat de maan zich zo zou laten zien. Ineens was ze zich ervan bewust dat ze op een redelijk open plek stond. En dat, wanneer de maan op haar zou schijnen, ze de klos zou zijn.
"Heb jij je eerste shift al gehad?" De zenuwen waren nu duidelijk te horen in haar stem.

OOC: Flut post, sorry. Aangezien het al Bloodmoon is, ga ik haar wel in dit topic al laten veranderen, als je dat goed vind?

De opmerking die hij naar het meisje had gekaatst kwam in goede aarde. Oliver was vrij trots dat zelfs in de situatie waar hij zich in begaf nog steeds een goede opmerking kon maken. Oliver toverde een scheve glimlach tevoorschijn en knikte alleen even denkelijk bij haar opmerking. Hij besefte dat dat totaal geen goed en duidelijk antwoord was, dus scheurde hij zijn afwezige blik weg van het water om het meisje aan te kijken, die ondertussen was opgestaan, maar nog steeds op de steen stond Misschien vond ze het een fijne steen? Oliver kwam hier nooit dus hij kwam nooit in dit gebied, dus hij wist totaal niet of die steen een special betekenis had voor depressieve persoontjes. Ze had iets herkenbaars, iets wat Oliver deed denken dat ze elkaar al eens eerder hadden ontmoet, maar dan een hele tijd geleden. 'Iedereen heeft zo zijn momenten, laten we het daar op houden.' Sprak Oliver geamuseerd. Hij klopte wat vuil van zijn linkerschouder en deed zijn armen over elkaar. Het viel hem nu pas op dat het al een beetje begon te schemeren. Hoelang had hij wel niet uitgeteld in dat penthouse gelegen? Hoeveel drugs had hij wel niet gesnoven? Hoe meer hij er aan dacht, hoe paniekeriger zijn gedachtes werden en hoe onrustiger hij werd. De jongen schudde zijn hoofd bij de opmerking van het meisje, wie duidelijk jonger was dan hem. Toen ze zich had voorgesteld ging er bij Oliver een lichtje branden. Toen Sunset aan land was gekomen, sprak hij. 'Oh, dus we herkennen onze eigen neef niet meer, Sun?' Grijnsde hij. Van hem kon je hetzelfde zeggen, hij had haar ook niet binnen tien seconden herkend. 'De laatste keer dat ik je zag, was je zes volgens mij. Jou verjaardagsfeestje.' Hij keek haar aan in de hoop dat er een belletje ging rinkelen, maar de jongen had het gevoel dat hij nog niet het succes had wat hij wilde hebben. 'Oliver.' Bromde hij toen, in de hoop dat dat hielp. Ja, Sunset herinnerde hij zich nog wel vaag. Altijd die lieve meid, een achternichtje als hij het goed had. Ze deelden niet dezelfde achternaam, dus de oom of achter-oom zou of van naam zijn veranderd, of Sunset had een andere naam aangenomen.
Oliver trok zijn wenkbrauwen op bij het horen van haar zenuwachtige stem. Het was een maan. Sure, het was pijnlijk, maar er zou niets aan de hand zijn. Even krabde hij aan zijn hoofd, denkend aan wat haar zo nerveus maakte. Hij kon eruit opmaken dat ze haar eerste transformatie nog niet had gehad, of juist wel, maar er nog geen controle over had. 'Al heel lang.' De jongen wilde niet opscheppen, maar een zweem van arrogantie klonk toch door zijn stem. 'Er is niets ergs aan, het doet even pijn, maar daarna voel je je geweldig' Loog hij op een geruststellende toon. Met alle liefde wilde hij Sunset haar eerste transformatie wel willen zien. Misschien kon hij haar wel ombuigen naar zijn wil, ook al hadden ze elkaar net ontmoet na een hele lange tijd, Oliver had altijd wel een vaag plannetje in zijn hoofd om andere mensen voor zijn karretje te spannen.

OOC; beetje vaag maar hopelijk kan je er iets mee.

Zijn enige antwoord op haar eerste vraag was een bedenkelijk knikje. Nou, dat was fijn om te horen. Nadat ze op het vaste land was gesprongen keek de jongen haar aan. []i'Oh, dus we herkennen onze eigen neem niet meer, Sun?'[/i] Wat verbaast keek ze de jongen aan. Wat? Ze had haar familie al een tijd niet meer gezien. Net als haar ouders, die waren omgekomen bij een brand. Als hij inderdaad familie was, zouden ze elkaar minstens 10 jaar niet gezien hebben. 'De laatste keer dat ik je zag, was je zes volgensmij. Jou verjaardagsfeestje.' Dat kon kloppen. Dat was de laatste keer dat ze een deel van haar familie gezien had. Omdat haar oom een andere naam had aangenomen, had haar vader die ook - en zij dus ook. Als deze gozer hier echt haar neef was... Maar hoe groot was die kans? Het kon niet. 'Oliver.' bromde de jongen. Wel verdomme. Sunset ademde even diep in, haalde een hand door haar haar en keek haar neef aan. Wat moest ze hier nou mee?
"Dude..." Het meisje was echt even uit het veld geslagen. Na verdomme elf jaar, kwam deze gozer weer aan huppelen? Nadat ze hem eerst elf jaar niet gezien had? Ze mocht de reden van haar ouders niet weten, maar ze had in de jaren haar vermoeden wel gekregen. De kant van de familie van Oliver, had iets met de maffia te maken, dat was waar het meisje achter was gekomen. Toen, op de leeftijd van 10 jaar, gingen haar ouders dood doordat het huis in brand vloog. Sunset logeerde die nacht bij een vriendin. Zeven jaar lang had ze niets van enige familie gehoord, terwijl ze dat wel had kunnen gebruiken. En nu kwam meneer even aanzetten. Right.
'Al heel lang,' Zei Oliver vervolgens op haar vraag of hij zijn eerste shift al gehad had. 'Er is niets ergs aan, het doet even pijn, maar daarna voel je je geweldig.' Sunset keek hem aan, maar zijn toon was geruststellend. En ach, ze zou het zo toch wel merken, of ze dat nou wilde of niet.

Zodra hij zijn naam had gesproken was het wel duidelijk dat Sunset hem herinnerde. Alleen niet op de manier wat Oliver had verwacht. Hij trok een wenkbrauw op Bij haar vage opmerking. Dude? Wat moest hij daar nou mee? Ja, de jongen wist maar al te goed dat hij een man was, daar hoefde zijn nichtje hem niet aan te herinneren. Misschien dacht ze aan iets anders, een of andere herinnering. Oliver zelf had geen idee waarom ze eigenlijk het contact verloren waren tussen haar en zijn familie. Hij was achttien rond de tijd dat zijn vader hem had verteld dat het een tijd zou duren voordat ze de andere kant van de familie weer zouden opzoeken. En Oliver had er verder ook niet naar gevraagd, want zulke dikke maatjes met Sunset was hij niet geweest. Dat was meer iets voor zijn zussen geweest, al kon hij zich niet herinneren of zij ook echt close waren geweest met de familie van Sunset. De jongen beet op zijn lip terwijl het gesprek tussen de twee stil viel. Zijn ogen bekeken Sunset's lichaam even. Ze was zijn nichtje en haar uiterlijk stond hem ook niet aan, dus ze hoefde niet bang te zijn dat hij haar elk moment kon bespringen. Zijn hoofd stond er ook niet naar met de afgelopen dagen. De donkerblonde jongen vroeg zich af wat het meisje voor dier zou hebben. Zijn familie bestond compleet uit leeuwen, de andere kant uit beren en Sunsets familie? Hij was te jong geweest om het te onthouden. 'Dus ik neem aan dat je je eerste shift nog niet hebt gehad?' Bromde hij vervolgens, zijn groenige ogen op haar gezicht gevestigd. Het zou nog misschien een kwartier duren voordat de maan hier tevoorschijn kwam. De bomen namen aardig wat zicht weg, dus het licht of het zicht van de maan was voor hen nog onbekend.

Oke, natuurlijk kon Oliver niets met haar vage antwoord. Natuurlijk had Oliver niets kunnen doen aan de situatie waar zij zich in bevonden had. Haar ouders hadden geen contact meer gehad met de familie van Oliver, waarschijnlijk omdat haar ouders niets met de maffia te maken wilde hebben. 'Dus ik neem aan dat je je eerste shift nog niet hebt gehad?' bromde Oliver toen, na even stilte. Sunset keek hem weer aan en schudde haar hoofd. "Nee..." zei ze wat aarzelend. Het zou niet lang meer duren voordat de maan zich zou laten zien. "Ik denk dat je beter uit mijn buurt blijft als de maan er zo is. Ik weet niet wat voor dier ik ben. Voor hetzelfde geld ben ik een olifant ofzo, en stamp ik je plat." zei ze met een zenuwachtig lachje. De tijd tikte voorbij - hoewel ze het besef van tijd nu even kwijt was. Elke seconde voelde aan als een half uur.
En toen kwam de maan. Ze voelde het nog eerder dan ze het zag, en ze kreeg te tijd niet om te kijken. Ze voelde een vreselijke pijn in haar lichaam, alsof haar botten braken en opnieuw vorm gegeven werden. Ze viel op de grond en smoorde de kreten van pijn in haar armen. Na even trok de pijn weg, maar ze voelde zich anders. Toen ze opstond had ze het pas door. Ze stond op vier poten, en langzaam trok haar eigen gevoel weg en voelde ze steeds meer het instinct van het dier. Ze wilde jagen, ze wilde rennen, ze wilde verscheuren.

Een kleine zucht ontsnapte zijn lippen. Met de vage herinneringen van gisteravond kon hij helemaal niets en het liefst wilde hij naar huis om in zijn bed te kruipen en twee dagen te slapen. De jongen had geen idee hoe lang hij had door gefeest, laat staan geslapen, dus hij had ook geen idee wat zijn energie level was. Op dit moment stond het in ieder geval op een laag pitje. Oliver onderdrukte een gaap en rekte zich even uit, voordat hij zich op Sunset richtte. Nu hij even een korte denkpauze had, moest hij toegeven hoe vaag haar naam was. Ze was letterlijk vernoemd naar een zonsondergang. Maar hij kon niet gaan vragen naar haar naam. Dat was onbeschoft. Daarbij, je kon bij hem zeggen dat hij was vernoemd naar een olijf. Ook niet echt origineel, laat staan dat mensen niet in lachen zouden uitbarsten mocht hij ooit een of ander lulverhaal vertellen als hij dronken was of stijf stond van de drugs. Oliver glimlachte flauwtjes bij de opmerking van een meisje. Een olifant was nog best grappig. Best wel het tegenovergestelde van wat er voor hem stond. 'Maakt het iets uit? Ik denk niet dat iemand het erg vind als ik plat gestampt word.' Was zijn sarcastische opmerking terwijl hij de mouwen van zijn leren jack wat meer naar zijn handpalmen trok en voor even zijn aandacht niet op Sunset richtte. Toen hij Sunset's geschreeuw hoorde keek hij met een ruk omhoog. Ze was op de grond gevallen en Oliver kon maar een ding bedenken. De maan. Ze had aan transformatie. En hij moest er bij zijn. Snel keek hij naar de lucht, opzoek naar de maan. Bloedrood. Hij voelde het ook. De drang, de pijn. Zijn lichaam dat toe wilde geven. Hij beet zijn kaken op elkaar, ging tegen het gevoel in, dat alsmaar groter werd. Maar ook de donkerblonde jongen kon na alle transformaties moeilijk de controle terug krijgen. Met een hand om zijn buik geslagen, waar verschrikkelijke kramp vandaan kwam, viel ook hij op de stenen neer, zich nog net kunnen opvangen met zijn andere hand. Terwijl Sunset het had uit geschreeuwd was het bij hem slechts kreunen. De pijn was nog even hevig als eerst en nee, hij raakte er niet aan gewend. Maar hij hield zich in. Hij had een imago om hoog te houden. De eerste botten braken en zijn hand begaf het. Op zijn rug viel hij op de keien neer, de wonden klopten en deden verschrikkelijk veel pijn. Nu kon hij ook niet anders dan een schreeuw laten horen. Even kronkelde hij op en neer tot ook zijn dierenvorm zich begon vorm te geven. En niet veel later stond er een reusachtige, gouden leeuw op de plek waar Oliver zo juist had gelegen. Slechts de vele littekens op zijn lichaam en vacht en de blauw-groene ogen waren nog een kenmerk van de jongen die er net nog had gestaan. Zijn ogen vestigden zich op Sunset, die, tot weinige verbazing, ook een zelfde soort vorm had aangenomen als hem. 'Zie je wel dat we familie zijn.' Grauwde hij.

'Maakt het iets uit? Ik denk niet dat iemand het erg vind als ik plat gestampt word.' Sunset rolde met haar ogen. "Ik kan er niet mee leven als ik weet dat ik mijn neef heb platgestampt." mompelde ze. Niet lang daarna kwam de pijn aanval, en de verandering.
Toen ze weer omhoog kwam, erachter kwam dat ze op 4 poten stond richtte ze haar kop op. Oliver was ook veranderd. Er stond een reusachtige leeuw voor Sunset's neus. Geschrokken deed ze een stap naar achter, de grootte van het dier was intimiderend. Maar Sunset merkte ook iets heel anders. Het was alsof ze met twee persoonlijkheden in één lichaam zat. Haar eigen en die van de leeuwin. Want dat was ze, ze zag het aan de poten die ze onder haar zag. De grote, gevaarlijke klauwen die daaraan zaten. Sunset zette nog een paar stappen naar achter, maar merkte toen dat het verdomd lastig was om ineens 4 poten te moeten besturen. Daarnaast had ze haar staart gevonden, die ze ook kon bewegen. En haar oren. Sunset opende haar bek en een geïrriteerde grom kwam uit haar keel. Ze voelde de leeuwin steeds meer naar de voorgrond komen, totdat het meisje geen controle meer over haar dierenvorm had. Het dier nam het over, en Sunset kon alleen maar voelen hoe het lichaam waar ze in zat zich afzette en zich vol op Oliver stortte, met de klauwen van haar voorpoten uitgeslagen. Was dit normaal gedrag voor een leeuw? Waren leeuwen geen groepsdieren? Waarom vond haar dierenvorm het dan nodig om Oliver aan te vallen? Was het de pijn, die nog steeds in haar lichaam zat? Ze moest het ergens op af reageren, blijkbaar.

OOC: Sunset's losing control XD

Oké, misschien was het niet gelogen dat als je na de pijn getransformeerd was, je je helemaal geweldig voelde. Oliver voelde zich trots. Trots dat zijn familie een van de grootste en machtigste dieren ter wereld als transformatie dier in zich had. Al van jongs af aan was Oliver verteld dat ze machtig waren en sterk. Dat ze niet zomaar zouden opgeven en dat de familie kostte wat het kost door ging. Het zat helemaal in zijn hoofd geïndoctrineerd. Zijn familie was het hoogste van het hoogste en het beste van het beste. En hoewel hij op veel momenten daar sterk aan twijfelde, bleef hij net als zijn broers en zussen er aan hangen. Het was een soort houvast om niet ten onder te gaan in de wereld waarin de familie leefde. Je werd op een bepaalde manier gerespecteerd, maar ook weer gehaat. Maar zodra Oliver zich verschool in zijn dierenvorm, die hij bijna helemaal onder controle had, dan kon hij niets anders dan trots zijn op wat hij was. Ondanks de vele littekens die zijn huid tekende in zijn leeuwen-vorm, had Oliver het gevoel dat hij een compleet ander persoon was. Hij domineerde. Hij verschool zich niet.
Zijn ogen waren gevestigd op de leeuwin voor hem, die duidelijk moeite had met hoe ze er nu uit zag en bewoog. Twee poten waren vier poten geworden, een staart, je oren die konden bewegen. En de kracht die je nu ineens in je had. Oliver had er ook van versteld gestaan de eerste twee keren dat hij was getransformeerd. Maar Sunset had een heel ander plan, de jongen, of leeuw, kon het zien. Ze had zich afgezet en was vol op hem gesprongen, hij voelde haar klauwen over zijn dikke huid schrapen. Oliver wist dat hij haar geen pijn kon doen want dat zou resulteren in wonden in menselijke vorm. Maar Sunset was zich daar niet van bewust en ging vrolijk verder met het bewerken van zijn lichaam. Hij grauwde, bewoog zich opzij zodat Sunset van hem afrolde en nam de plek boven haar. De leeuw brulde in haar gezicht, misschien hielp het om haar onder controle te krijgen, maar om eerlijk te zijn had Oliver dit nooit mee gemaakt en had hij geen idee hoe hij verder moest.

OOC; Hij faalt Dx