Hoewel Sareth absoluut niet vies was van het vrouwelijk schoon en ze een goed vrouwenlichaam best kon waarderen, was haar aanwezigheid in een stripclub toch ronduit uitzonderlijk. Een blik op haar strakke, zwarte jurkje, de stay-ups aan haar benen en de torenhoge hakken hieronder en een willekeurige vreemde zou misschien kunnen zeggen dat ze hier thuishoorde - op het podium, welteverstaan - maar ook dat was niet het geval. In een ander leven had ze zichzelf makkelijk op een van die tafeltjes kunnen zien dansen, haar heupen wiegend voor de domme schapen die zich in de banken verschansten met hun glazen drank en geldbiljetten. Ze wist dat ze het in zich had, dat ze genoeg zelfvertrouwen en genoeg skills had om het te maken in deze wereld, mocht ze hier behoefte aan hebben. Het lot had echter anders bepaald. In plaats van dansjes maken rond een paal en blosjes op haar wangen toveren in ruil voor een vijftigje meer, had zij het recht om met een kille blik dat vijftigje te eisen van haar klanten, in ruil voor een miezerige gram coke. Waar vrouwen hier hard moesten werken om te betalen voor een nieuw setje lingerie, hoefde Sareth alleen in haar auto te stappen om een tas vol drugs in te ruilen voor een tas vol geld. Ze kon het dan ook niet helpen dat ze met een lichte grijns rondkeek naar de vrouwen die zich hier toonbaar stelden. De schaars geklede meisjes wierpen blikken op haar die dropen van de vijandelijkheid, alsof ze bang waren dat Sareth de klanten voor hun neus zou wegkapen. De strippers wisten, net als Sareth, dat ze hier niet thuishoorde, gezien ze zich zowel niet als werknemer of als klant opstelde. Ze was net zo min geïnteresseerd in de strippers als in de mannen die dit wel waren en dat maakte haar een vijand. Sareth vond het prima. Waar de strippers haar niet mochten, vonden de mannen het maar al te interessant dat er een vrouw rondliep in een stripclub wier primaire doel het niet was om het geld uit hun zakken te slurpen met een goedkope decolleté.
Sareth haar reden van aanwezigheid lag een stuk lastiger dan behoefte aan een vrouw die goedkoop voor haar zou dansen of een man die verlangend een briefje van vijftig tussen haar borsten mocht stoppen. In feite was ze wel op zoek naar iemand die haar briefjes van vijftig toe kon spelen en als hij het echt nodig vond dan mocht hij deze ook best tussen haar borsten verstoppen, maar de focus lag toch echt op dat geld. En als het dan ging om briefjes van vijftig, dan wilde ze deze in ruil voor de drugs waar ze hem mee bevoorraadde, zodat hij ze later door zou verkopen. Ze was op zoek naar Oliver - en duidelijk ten einde raad, want voor zover Sareth wist was hij niet een bijzonder vaste klant van deze tent. Waarom zou hij ook, als hij haar had en een vrolijk oranje gekleurd doosje pillen naast zijn bed als afleiding. Punt was, de slechtgehumeurde jongen nam zijn telefoon niet op, reageerde niet op haar berichten en ontweek haar verder op iedere andere manier mogelijk. Sinds hun.. akkefietje van laatst, had hij geen contact meer gezocht en het werkte Sareth op haar zenuwen. Niet dat ze zich zorgen maakte, er kon moeilijk meer mis zijn met de jongen dan dat er altijd al was geweest en ze was er honderd procent zeker van dat hij nog in leven was, maar meer omdat ze het simpelweg niet kon uitstaan wanneer ze werd genegeerd. Ze had hem nodig en ze wist dat hij haar nodig had - zij was immers de persoon die ervoor zorgde dat zijn zaakjes draaiende bleven, zonder haar vaders drugs was hij immers niks - en het zat haar meer dan dwars dat hij het klaarspeelde dit te negeren. Hoe dacht hij dat hij zichzelf levende wilde houden zonder haar in zijn leven? Ze snapte dat hij boos was, hoewel ze niet vond dat hij het recht had want hij had gewoon met zijn poten van haar af moeten blijven, maar ze vond dat hij doordraafde en momenteel was dat het laatste dat ze kon hebben. Hij had haar nodig, zij had nodig dat hij haar nodig had en bovenal had ze het geld nodig dat ze aan hem kon verdienen. En dus was ze maar gaan zoeken. De kans dat ze Oliver hier zou aantreffen was heel klein en dit wist ze, maar ze wist ook dat hier genoeg andere mensen kwamen, genoeg mannen en dat dergelijke plekken perfect waren voor het winnen van informatie. Oliver was bekend genoeg in de onderwereld en Sareth ging ervan uit dat ze, wanneer ze de juiste mensen zou aanspreken, Oliver best zou kunnen opsporen. Hier en daar had ze wat woorden gewisseld, wat vragen gesteld. Niemand had haar echt veel details kunnen geven. Het liefst wilde Sareth spreken met de manager. Ze had hem een aantal keren op feestjes gezien en wist dat hij zich inliet met duistere zaakjes. Ook wist ze dat hij eens naar haar toe was gekomen omdat hij iets had willen kopen en ze vermoedde dat Oliver hem meer dan eens van zijn behoeftes had voorzien. Het werd haar echter bijzonder moeilijk gemaakt om de genoemde manager te mogen spreken. Hij was bezig, zo werd haar verteld. Braaf als Sareth was, bleef ze dus maar rondhangen tot de man wel tijd voor haar vrij kon maken. Ze had een glas drank besteld en had, terwijl ze een grote slok had genomen, de ruimte doorgekeken. Aan een van de tafeltjes zat een jongen die moeilijk veel ouder kon zijn dan dat zij was. De manier waarop hij zich inliet met de strippers was haast lachwekkend. Wenken en knipogen. Een sarcastische glimlach gleed rond haar lippen en met wiegende heupen stapte ze op de jongen af en nam ze plaats aan het tafeltje naast hem. Hij leek zo in zijn element met het meisje dat dankbaar danste voor haar briefje van honderd, dat Sareth het bijna niet over haar hart kon verkrijgen om zijn aandacht te trekken. Of wel, dat zou het geval geweest zijn als Sareth een hart zou hebben voor het volk dat zich hier vertoonde en ze kon zien als iets anders dan mogelijke klanten en bruikbare voorwerpen. Dit was niet zo en dus beroofde Sareth de stripper met wat simpele woorden van de aandacht die ze eerder had gekregen. "Pardon, kunt u me helpen?" vroeg ze hem op een kille maar licht flirtende toon. Ze boog zich iets naar hem toe zodat ze op zachtere toon kon praten en vroeg, "Weet je toevallig iets over de whereabouts van Oliver? Altijd chagrijnig, loopt sinds korte tijd met een blauw oog." De jongen die ze aangesproken had zag eruit alsof hij zich best wel eens waagde aan iets meer dan een glas drank en zag er dus automatisch uit als een mogelijke klant van Oliver. Ze kon het altijd proberen, toch?