Het was avond. Olivers meest favoriete tijd van het jaar. Geen gezeik van broers op de gang want die waren het huis uit om te feesten en vrouwen te versieren en in hun bed te krijgen. Geen geschreeuw van ruziënde zussen want zij hadden een of ander vrouwenfeest, speciaal vrouwenuitje waar geen man van mocht weten. En voor deze ene keer waren zijn ouders ook niet thuis want ze hadden een speciale en belangrijke afspraak. Zijn vader dan vooral. Zijn moeder was alleen mee geweest voor de sier, om haar prachtige vrouwelijke rondingen uitdagend te laten zien, maar ook weer niet, zodat er een deal gesloten kon worden. En zo legde zijn vader bijna iedere drugsbaron of aspirerende drugsdealer aan de ketting. Zíjn ketting. Een ketting waar Oliver ook deel van uit maakte. En zijn broers en zussen ook. De hele familie was aan zijn vader geketend en niemand kon zich lostrekken zonder een kleine, of grote, kettingreactie te creëren die alleen maar op iets slechts uitliep. Want zo zag zijn vader het leven. Iedereen was gehoorzaam en moest doen wat er werd gezegd. Anders kon je zo een pak slaag of nog erger verwachten. Oliver wist hoe het ging. De jongen lag nu al de hele dag in bed want hij was compleet brak van de vorige avond en had slecht geslapen. De hoofdpijn dempte hij met pijnstillers, zijn rug was een ander verhaal. De verste littekens jeukten nu en het was een hel om niet een of ander lang scherp ding te vatten en zijn op zijn rug te krabben en zo weer de littekens open te krijgen. Dus nu lag de jongeman op zijn buik, met zijn gezicht op het kussen naar rechts gedraaid, starend naar een van zijn vier muren waar een of andere poster van een band hing waar hij vroeger naar luisterde. Nu maakte het hem allemaal niet meer uit wat er op de radio kwam, zolang het maar hard en goed was. Maar nu was het stil. Doodstil. Er was geen geluid van andere mensen in huis want Oliver was voor het eerst sinds tijden in zijn eentje thuis. Compleet alleen in een gigantisch villa. Dat gebeurde niet elke dag. Elke maand misschien niet eens. Er was altijd wel iemand aan het rondzwerven. En vandaag was dat Olivers beurt. De jongen had eindelijk de moeite genomen om met veel gekreun en gesteun op te staan uit bed, zijn kleding op de grond te flikkeren en te sloffen naar de badkamer om daar een zeer uitgebreide douche te nemen. Die eigenlijk helemaal niet zo aangenaam was want het hete water zorgde ervoor dat hier en daar de korst van een van de helende wonden brak en er weer bloed uit begon te sijpelen. Het was niet erg, maar alsnog verschrikkelijk irritant, want dat betekende dat hij weer moest wachten met een shirt aantrekken. Douchen was eigenlijk nooit een fijn ding om te doen voor hem. De littekens die wel al geheeld waren en waren gevormd tot witte strepen brandden als de tering bij elke aanraking van heet water. Het was dan ook een wonder dat Oliver deze keer er twintig minuten over deed voordat hij besloot om er mee te kappen en zichzelf niet nog meer pijn te doen. Met een zucht liep hij terug zijn kamer in, koos een comfortabele zwarte broek uit en merkte dat zijn rug weer voor een klein deel open lag. En het prikte. De zucht die nu volgde was geërgerd. Waarom ook altijd die fucking rug. Zijn hand griste naar een pot pijnstillers naast zijn bed, gooide er een paar achterover en vervolgens reikte hij naar de sigaretten die er naast lagen om er een op te steken. Met de sigaret in zijn mond bekeek hij zijn telefoon. Tien gemiste oproepen van Sareth. Oh boy, dit werd nog eens leuk. Zolang ze maar niet hierheen kwam. Maar aangezien ze nog al desperate leek, verwachtte hij het wel. Speaking of the devil. Zodra hij zijn telefoon weer had weggelegd ging daar de bel. Oh wat gezellig. Met een zwaar chagrijnig gezicht liep Oliver de hele route naar de voordeur, wat misschien geen volle minuut was, maar het duurde wel lang, om deze open te trekken en Sareth aan te treffen. Hijzelf was ondertussen vergeten dat hij nog steeds een ontbloot bovenlijf had en een sigaret in zijn mond. 'Nee.' Zei hij alleen en hij sloot de deur, om de rook in en dan weer uit te ademen en even de tijd nam om de as ergens in de hoek te droppen. Het enige waar hij gezeik over zou krijgen was de geur. Want hij mocht helemaal niet binnen roken. Maar het zou nog wel even duren voordat zijn ouders thuis waren. Oliver bedacht zich ook nog eens dat Sareth wel zijn adres wist, maar nooit binnen was geweest. Wat hem ook weer liet afvragen hoe ze aan zijn adres kwam. In principe waren ze meestal in haar drugs huis te vinden en heel soms in zijn appartement. Maar nooit bij hem thuis. Dat was te riskant. De jongen rekte zich uit, merkte dat de pijnstillers hun werk deden en alles een beetje vaag aanvoelde en vervolgens deed hij de deur weer open. 'Ok wat wil je.' Bromde hij alleen, de rook van zijn sigaret uitblazend in Sareths gezicht. Ze kon niet anders van hem verwachten dat hij chagrijnig was. Zeker als ze ineens stalker gedrag ging vertonen en bij hem voor de deur stond.

Alles was kut en Sareth was dronken. Nu was alles vaker kut en was Sareth zeker vaker dronken, maar vandaag was niet als alle andere dagen. Vandaag was alles zo mogelijk nog kutter, nog moeilijker dan normaal en leek het onmogelijk om de zorgen weg te drinken. Ze was inmiddels bezig aan haar tweede fles en goed op weg naar een diepe slaap en knallende koppijn voor de volgende morgen, maar zelfs nu nog kon ze de beelden en de woorden van vanmiddag niet verdringen. Haar hoofd tolde, maar nog hoorde ze haar vader tegen haar schreeuwen en voelde ze de pijn in haar arm, die de knul die zo vrij was geweest om een aardige lading mee te nemen zonder hiervoor te betalen, ruw en pijnlijk had weten om te draaien op zo'n manier dat ze de spanning op haar botten had voelen staan. Deze pijn was vervelend, naar omdat hij haar herinnerde aan een grote mislukking van haar kant, maar werd luid overstemd door de brandende plek op haar wang en de pijn in haar hoofd, beiden te danken aan vaderlief. Het was haar eigen schuld en ze verdiende het, maar het deed pijn, veel pijn, en iedere keer dat ze terugdacht aan de woede die ze in haar vader had weten te ontwaken, vulden haar ogen zich weer met tranen. Ze zat aan de keukentafel. Voor haar lag haar telefoon, die ze om de zoveel minuten oppakte om wanhopig en kut Oliver zijn nummer in te toetsen en op bellen te drukken, alleen maar om na de telefoon eindeloos over te laten gaan, zijn voicemail te krijgen. Sareth rookte de ene na de andere sigaret en probeerde iedere nieuwe golf van tranen terug te dringen met een slok alcohol, terwijl ze steeds weer opnieuw belde en de voicemail afluisterde. Ze was allang te ver heen om uit te kunnen maken of hij haar bewust negeerde of dat hij gewoon ergens mee bezig was en hoewel een deel van haar brein bezig was met hierachter te komen, was het overgrote deel vooral bezig met de vraag hoe ze hem dan wel te pakken zou kunnen krijgen. Ze wist niet eens waarom ze hem zo nodig wilde spreken maar stond hier ook geen moment bij stil, omdat haar gedachten zo troebel en waterig waren dat ze, zelfs wanneer ze het antwoord zou hebben, deze waarschijnlijk binnen no time weer vergeten zou zijn. Nogmaals drukte ze op bellen, bracht ze de telefoon naar haar oor. Ze wachtte, in stilte, luisterde hoe de telefoon vier, vijf keer overging. Zes keer. Ze greep naar de fles, nam nog een slok, zette het ding met een klap neer en uitte een schreeuw toen de telefoon vrolijk over ging in voicemail. Na de piep uitte ze nog een schreeuw. "Je bent een nutteloze- He, godverdomme-" In haar woede had ze haar brandende sigaret in haar schoot laten vallen. Op de plek waar deze was neergekomen zat nu een prachtig klein gat in haar broek, en een prachtig kleine brandwond op haar huid. "God. Ver. Domme," mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen de telefoon, die nog altijd een voicemailbericht aan het opnemen was. Hoewel menig mens zou zeggen dat momenteel letterlijk alles in haar leven hopeloos slecht ging, was er welgeteld één positief iets aan de hele situatie. De pijn van de brandende sigaret had haar wakker geschud, genoeg voor een zeer klein helder moment. Een helder moment waarin zij bedacht dat, wanneer hij niet wilde opnemen, ze wel naar hem toe zou komen. Eerder was dit niet in haar opgekomen omdat ze wist dat hij bij zijn ouders was en zij niet wist waar dat was, maar nu drong het tot haar door dat het onmogelijk kon dat haar vader niet wist waar Oliver zich schuilhield als het niet bij haar was. Nu pas, ontzettend laat dus, pakte ze de brandende peuk op. Ze nam een hijs, blies deze uit en keek naar de telefoon, die nog altijd aan het opnemen was. "Ik kom eraan," sprak ze in, waarna ze ophing. Ze verwachtte niet dat Oliver zijn voicemail luisterde, maar wat maakte dat uit?

Onmogelijk had ze het in haar staat van zijn tot zijn huis kunnen redden zonder de benodigde hulpmiddelen. Het spul dat ze door haar neus naar binnen had gewerkt om weer enigszins helder te worden, was in zo'n uitbundige mate geweest dat ze zich stiekem wel zorgen mocht gaan maken over of haar hart nog wel zou kloppen aan het eind van de avond. Gelukkig (?) was ons prachtige wrak van een blondine absoluut te ver heen om zich hier zorgen om te maken en kon het haar, als ze er wel bij stil zou staan, momenteel absoluut niet schelen of ze aan het eind van deze avond nog zou leven of niet, dus negeerde ze de snelheid waarmee haar hart in haar keel klopte. Trouwens, was ze niet onoverwinnelijk en tevens onsterfelijk? Niks om je zorgen om te maken. Gemaakt helder en met trekkende kaken was ze in haar auto geklommen en richting Oliver gereden. De reis was redelijk soepel verlopen, voornamelijk omdat de weg zo rustig was geweest en pas bij het inparkeren werd duidelijk dat Sareth niet de helderste meer was. Haar auto schuurde langs wat het dan ook maar was dat zo onhandig was geplaatst dat het in haar parkeerruimte stond en heel zachtjes stootte ze bij het achteruitrijden tegen de wagen achter haar. Vloekend werkte ze zichzelf uit haar voertuig. Haar tas sleepte ze met zich mee, in haar vrije hand hield ze de fles drank. Met een klap gooide ze haar autodeur dicht en met samengeknepen ogen tuurde ze de tuin in van het huis waarvan haar navigatie had aangegeven dat het de juiste was. De drank had haar blind gemaakt voor alle risico's die ze nam wanneer ze zomaar bij Oliver zou aanbellen en daarbij had het poeder dat ze door haar neus had gerost haar en gevaarlijke moed gegeven. Ze wankelde de tuin in, richting de deur, verloor haar evenwicht en ving zichzelf op door met haar hand op de deurbel te landen en zichzelf zo weer terug rechtop te duwen. Het openen van de deur liet op zich wachten en toen het eindelijk zover was, werd ze meer dan teleurgesteld. Ze wist niet wat ze had verwacht, had eigenlijk geen moment stilgestaan bij wat ze zou doen als ze hier zou aankomen, maar dit was in ieder geval niet waar ze op had ingespeeld. Het gevoel van geluk dat even was ontstaan toen de deur daadwerkelijk was opengegaan, verdween als sneeuw voor de zon toen ze één: de blik in zijn ogen zag en twee: zijn begroeting - of wat het dan ook was - hoorde. De deur sloot weer en Sareth was in staat om het ding in te trappen of een raam in te gooien, struiken uit de tuin te trekken of met tuinkabouters te gaan gooien. Met de fles opgeheven om te slaan - ze wist nog niet wat, misschien de deur ofzo, misschien zou ze hem wel gewoon op de grond gooien - stond ze klaar toen de deur opnieuw opende. Verbaasd zette ze een stap achteruit, waarbij ze wankelde en het heel even leek alsof ze haar evenwicht zou verliezen. De rook in haar gezicht deed haar gefrustreerd met haar ogen knipperen en net zo gefrustreerd schudde ze haar hoofd. Ja, wat wilde ze eigenlijk? Liefde, iets van erkenning, misschien iets van troost. Dat soort dingen wilde ze, maar iedereen en zij bovenal wist dat ze dit niet ging vinden bij Oliver dus wat deed ze hier eigenlijk? "Ik wil," begon ze, de fles vervaarlijk in zijn richting wijzend terwijl ze sprak, "dat jij me binnen laat. Of misschien je telefoon opneemt. Nee, nu niet meer dus. Nu moet je me gewoon- eh, binnen-" Ze volgde de richting waarin ze de fles wees en wurmde zichzelf langs Oliver naar binnen, het huis in dat er van buiten zo uitnodigend uit had gezien. Het huis was groot, godverdomme groot en droop van de rijkdom die geforceerd in ieder hoekje van het huis tentoongesteld moest worden. In een grote spiegel ving ze haar eigen blik, zag ze tevens hoe verschrikkelijk ze eruit zag. Haar make-up was uitgelopen, haar ogen waren rood en onder haar neus plakte nog wat poeder van voor vertrek. Inmiddels waren haar ogen weer begonnen met prikken, welden de tranen alweer op. Waarom precies? Geen idee. Alles werd haar gewoon te veel en ze had zich nu wel weer lang genoeg - toch zeker de hele reis naar Oliver zijn huis - groot gehouden. Ze draaide zich naar Oliver, had iets willen zeggen voor zover dat nog mogelijk geweest zou zijn met de snikken die zich zeker met haar zin zouden willen vermengen, maar hield al voordat ze goed en wel iets van geluid had geproduceerd, haar mond. Het was zijn rug, die ze al zo vaak had gezien en vaak genoeg had gevoeld en waar ze vaak genoeg bij in de buurt was geweest, die haar nu zodanig van haar stuk bracht dat haar adem in haar keel stokte. Misschien was het de drank, misschien de drugs of een mix van die twee of misschien was het wel Sareth haar oprechte afgrijzen en bezorgdheid die haar tot stilte maanden, maar ze bleef in ieder geval roerloos staan. In de stilte die volgde, was het haast alsof je haar hersenen kon horen kraken over wat ze nu moest doen. Ze probeerde alles te plaatsen, alles in haar hoofd te ordenen en met een gepaste reactie te komen, maar haar hoofd was een te grote donkere chaos en toen ze eindelijk wilde reageren, kwam er iets volledig anders uit haar mond dan dat ze had gewild. "Waarom ben je zo'n fucking lul, Oliver? Waarom neem je niet op en waarom kan je niet gewoon, zegmaar, ooit aardig doen? Of in ieder geval je best doen? Hoeveel drugs moet ik bij je naar binnen werken voor je permanent iets van vriendelijkheid kan uitstralen? Kijk, dat je tegen niemand normaal kan doen vind ik helemaal prima, I couldn't care less, maar ik verdien toch godverdomme wel iets? Gewoon, iets?"

Oliver nam de moeite niet om naar de voicemails van Sareth te luisteren. Het was duidelijk dat er iets was en als het zo heel belangrijk was dan zou ze naar hem toe komen. Het maakte niet uit waar hij was, ze wist hem altijd te vinden. Op sommige momenten zette hem dat aan het denken, want hoe kon ze zo goed weten waar hij altijd was en waar hij woonde? natuurlijk had hij ergens in een dronken bui het adres een keer eruit geflapt, maar als hij dronken of stoned of strak van weet ik veel wat stond, was dat meestal hetzelfde bij Sareth. Dus Sareth kon moeilijk die ene slip of the tongue zo goed hebben onthouden. Oliver zelf wist haast nooit iets meer als hij wakker werd na een nacht vol met drugs en alcohol. En soms had hij het gevoel dat Sareth daar gebruik van maakte. Misschien misbruik. Maar Sareth maakte wel vaker misbruik van hem. Ze was technisch gezien zijn baas en vrienden kon je de twee noemen. Maar ze hadden een band. Iets in ieder geval en Oliver was blij dat hij iemand had als Sareth. Nou ja, niet al tijd blij. Want soms kon ze een verschrikkelijk kreng zijn en kon Oliver totaal niet met haar omgaan. Maar Oliver was nu niet iemand die heel goed met mensen om kon gaan, in tegendeel, hij wilde het liefst zo min mogelijk in de buurt van mensen zijn zodra het hem niets zou opleveren. Helaas gebeurde het vaak dat hij in een omgeving was waar mensen iets van hem wilde maar hij niet van hen, wat uitliep op een Oliver die zwaar chagrijnig was en waar nauwelijks mee te praten viel en een sfeer die om te snijden was en iedereen zwaar ongemakkelijk maakte. Daarom maakte de jongen zich dan ook snel uit de voeten bij grote events bij hem thuis en zat hij gewoon op zijn kamer te roken en muziek te luisteren zodat niemand hem zou storen en hij niemand zou storen met zijn gedrag. Zelfs in de buurt van Sareth kon ze hem niet opvrolijken. Hij was misschien wat toegankelijker, maar nog steeds stond die norse blik op zijn gezicht en antwoordde hij kortaf of oppervlakkig zodat een gesprek meer door haar werd aangevoerd dan door hem. Maar zolang er niet te praten viel, zei hij ook niets. Dat was ook hier het geval, want toen hij eenmaal de deur weer opnieuw open had gedaan en de rook van zijn sigaret de nacht in had geblazen, wurmde de blondine zich langs hem heen het huis in. Het was wel duidelijk dat Sareth wat meer dan een lijntje en een glaasje op had. Een fles drank sierde haar hand en ze zag er niet bepaald rustig uit. Daarnaast zag ze er ook nog eens miserabel uit met haar uitgelopen make-up en duidelijke vertoning van tranen. Oliver had haar nog nooit zo aangetroffen. De jongen fronste, wat bij hem het dichtste bij 'bezorgd' kwam, deed de deur dicht en draaide zich om naar Sari, die nu half snikkend naar hem stond te staren. In alle rust rookte Oliver zijn sigaret op en luisterde naar Sareth's gezeik over dat hij nooit aardig was en altijd chagrijnig en de rest van het zeer bekende riedeltje. De blonde jongen blies zijn laatste rook uit en drukte de sigaret uit op het dure eikenhouten dressoir waardoor er een donker rond plekje achterbleef. Niemand die het zou opvallen. Vervolgens keek hij Sareth alleen maar aan en zuchtte. 'Is je leven weer kut?' Zei hij slechts, niet ingaand op haar gezeik van eerder. Hij liep naar haar toe, legde zijn hand op haar rug en loodste haar zo mee naar de woonkamer, ondertussen voorzichtig de fles drank uit haar handen pakkend. Was dit niet zorgzaam genoeg? Dit was een van de meest bizarre situaties waar hij in had gezeten. Voor de eerste keer was hij nuchter, afgezien van de pijnstillers dan, en was Sareth degene die overstuur en compleet fucked up was. Oliver beet op de binnenkant van zijn wang en begeleidde Sareth ondertussen naar de bank. 'Ik ben er zo.' Zei hij slechts waarna hij Sareth op de bank achterliet en naar zijn kamer slofte. Daar aangekomen zocht hij tussen zijn zooi naar zijn sigaretten, want die had hij wel nodig voor deze situatie. De jongen draaide zich om en stond op het punt om weer terug te lopen, deze keer met snelheid want wie weet wat Sareth aan het doen was in deze staat, toen zijn oog op een van de vele potjes drugs en medicatie viel. Hij griste het ding van de tafel, propte het in de kontzak van zijn broek en liep met een snel tempo weer terug naar de woonkamer. Je wist maar nooit. Het was gevaarlijk om te doen maar alleen in hoge nood had hij het waarschijnlijk nodig. De jongen liep naar de bar en haalde twee glazen tevoorschijn, de fles drank die hij van Sareth had afgepakt zette hij op de verhoging en hij pakte een andere fles om hiermee de glazen te vullen. Toch bleef hij nog even staan en kwam hij vervolgens tot de conclusie dat hij nog steeds geen shirt aan had. Niet dat het hem uitmaakte. Het was wel lekker zo. Plus, dan had Sareth iets om naar te kijken. 'Wat is er gebeurd?' Zei hij simpelweg op de normale, chagrijnige toon die hij altijd had. Oliver bleef bij de bar staan terwijl hij naar Sareth staarde en wachtte op haar antwoord. De jongen had geen idee wat hij moest doen. Sareth knuffelen? Zeggen dat alles goed kwam? Ze moest toch weten dat hij dat absoluut niet kon? Hij was zo asociaal als een penguin tussen de papegaaienduikers.

De ruime hoeveelheid verdovende middelen en de paniek hadden een zodanig isolerende werking op Sareth, dat ze gedurende haar tirade, die meer had geklonken als een woedende brabbel dan iets dat impact kon maken, - wat eeuwig zonde was, want haar woorden waren terecht en bovenal waar; Sareth verdiende heus wel iets - maar weinig oog had gehad voor Oliver, de persoon in kwestie tegen wie ze zo tekeer poogde te gaan. In de wirwar en waas van haar dronkenschap praatte ze meer tegen de lucht, tegen het niets dan echt tegen Oliver, hoewel haar woorden wel degelijk voor hem bedoeld waren en ze hoopte dat ze tot hem door zouden dringen. Haar hoop was, niet erg onverwachts, tevergeefs. Toen ze na haar waterval van gefrustreerde woorden eindelijk haar mond hield, werd ze zich bewust van twee dingen. De eerste zijnde dat ze absoluut geen impact had gehad op Oliver, die nog altijd rustig zijn sigaret stond te roken, hem inmiddels uitdrukte op een duur uitziend meubelstuk, en de tweede - en dit drong eigenlijk maar half tot haar door, godzijdank - dat ze zojuist een miserabele waterval van woorden op Oliver af had gevuurd over het feit dat ze wilde dat hij aardiger tegen haar was. Dat ze erkenning wilde van het grootste stuk chagrijn in de godganse wereld. Ze wilde zich schamen, wist dat ze dit moest en dat ze het ook zeker zou doen als ze het zich de volgende dag nog zou kunnen herinneren, maar momenteel werden alle gevoelens van schaamte overstemd door alle zooi die ze naar binnen had gewerkt én haar woede om het feit dat Oliver daar maar een beetje Oliver stond te zijn en geen enkele blijk gaf van dat hij met haar te doen had. Of zo. Welke randdebiel verwachtte dat ook van die jongen? Sareth had beter kunnen weten. Sareth wist beter. Dus waarom deed ze eigenlijk zo moeilijk?
Sareth haar gedachten gingen alle kanten op en waren voornamelijk bezig met de vragen waarom ze hier was, waarom ze zo tegen Oliver tekeer ging terwijl ze wist dat het geen zin zou hebben en of ze boos moest blijven, als het toch geen zin had. Het deel van haar dat wel degelijk wilde blijven schreeuwen tegen Oliver tot hij haar, na waarschijnlijk niet al te lang, het huis uit zou werken, raakte aan de winnende hand toen de shirtloze jongen haar aankeek, zuchtte en vroeg of haar leven weer eens kut was. Lul. "JA," schreeuwde ze, terwijl ze haar armen in een hulpeloos gebaar omhoog gooide. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat ze dit ongeïnteresseerde, oost-Indisch dove joch haar enige vriend kon noemen? Nog even en ze zou gaan stampvoeten. Voor ze hier de kans toe kreeg, stapte Oliver op haar af en loodste hij haar ergens heen. Ergens, ja, gezien Sareth nog nooit voet had gezet in dit gigantische stuk glanzende rijkdom. Ze voelde hoe er zachtjes aan het voorwerp in haar hand werd getrokken en verstevigde uit automatisme haar grip, hoewel ze op dat zekere punt even was vergeten wat het überhaupt was wat ze weigerde los te laten. Het volgende moment was haar hand leeg en zat ze op de bank, alleen, want Oliver verdween met een, 'Ik ben er zo,' naar- waar? Wel, je kon van Oliver zeggen wat je wilde, maar dat hij vertrouwen had in het feit dat Sareth niet zijn hele woonkamer overhoop zou halen, of onder zou kotsen, was toch wel mooi. Dit kon Sareth maar weinig schelen. Zij was het er gewoon allerminst mee eens dat ze én zo dronken was dat ze niet meer kon nadenken én Oliver had als enige vriend, die niet tot slecht luisterde en die haar tot overmaat van ramp alleen liet in een huis dat zo groot was dat ze er verstoppertje in zou kunnen spelen en nooit gevonden zou kunnen worden. Moest ze onthouden trouwens, voor als ze hier nog eens zou komen. Toen Oliver enkele minuten weg was, - of misschien maar enkele seconden, wat was tijd überhaupt? uitte de witblonde dame een zwaar gefrustreerde schreeuw, liet zich eerst opzij vallen zodat ze met haar bovenlichaam op het waarschijnlijk eveneens dure bankstel lag terwijl haar benen nog normaal voor haar uit staken en rolde vervolgens van de bank af, om met een doffe bonk op de grond te landen. Ze slaakte een zucht, gooide haar handen in de lucht en pakte beet waar ze op stuitte, zodat ze zichzelf overeind zou kunnen werken. Wat het was geweest waar ze had gehoopt haar houvast te vinden, wist ze niet, maar het kwam met redelijke vaart naar beneden zetten en in haar dronken waas kon ze nog net op tijd haar hoofd wegdraaien, voor het midden in haar met make-up besmeurde gezichtje zou landen. Fucking zwaartekracht.
Tegen de tijd dat ze zichzelf weer netjes op de bank had gewerkt, was er voor haar gevoel aardig wat tijd verstreken en toen Oliver weer binnen kwam zetten, was ze dan ook blij. Of iets wat hier in de buurt kwam. Of voelde ze zich gewoon net iets minder kut dan daarvoor. Opnieuw liet ze zich opzij vallen, maar deze keer bleef ze wijselijk op de bank liggen. Ze draaide zich op haar rug en keek naar het belachelijk hoge plafond. "Oliver," sprak ze opnieuw de leegte in, waarin ze wist dat de blonde jongen zich ergens bevond. "Je bent echt een magisch slechte kutvriend, wist je dat?" Ze wierp haar arm in de lucht, probeerde het plafond aan te raken. "En ik weet dat ik dat ook ben, maar-" Nu pas drong tot haar door dat hij haar had gevraagd wat er was gebeurd. Wat was er ook alweer gebeurd? Waarom zat ze hier ook alweer met de tranen nog glanzend op haar wangen? Ohja. Ze trok zichzelf weer overeind, hield zichzelf niet tegen toen ze eindelijk rechtop zat en liet zich naar de andere kant van de bank vallen, waar ze met haar armen over de leuning stekend eindigde en uitzicht had op Oliver, die achter iets stond, de bar dus. Ze kruiste haar armen en plaatste haar hoofd er bovenop. "Nou," begon ze, waarna ze een misplaatst lachje liet horen, "ten eerste ben ik zo'n kilo pep en vijfhonderd pillen verloren. Of wel, ik ben ze natuurlijk niet echt verloren. Ze zijn gewoon meegenomen. En het geld. Maar gelukkig kreeg ik een net-niet-gebroken arm als betaling." Met een zucht drukte ze zich terug overeind, om deze keer wel rechtop te blijven zitten. Ze trok haar benen op in kleermakerszit, legde haar handen in haar schoot en zuchtte nog eens, voordat ze Oliver weer aankeek. "En - dit is het leukste stuk - mijn vader vond dat dus echt niet grappig. Zeg maar, echt niet, en nu weet ik niet waar ik meer pijn heb want alles doet pijn en het kutste is dat ik hier niet eens over kan zeiken tegen jou want jouw rug is een fucking slachtveld en ik kom er vanaf met wat klappen en een uitbarsting van een uur." Na haar zin, die ze in een stuk zonder pauzes en adempauze had uitgesproken, ademde ze een diepe teug lucht in. "En eigenlijk is er heel veel meer dat mis is met alles en met mij en met jou en godverdomme mag ik die fles terug?"

Oh hoe heerlijk Sareth soms uit de bocht kon komen. Zo kwaad en ongemakkelijk. Als ze het waarschijnlijk kon en niet te dronken was of stijf stond van wat ze ook had gesnoven had Oliver verwacht dat ze hem wel een trap had verkocht. Op een zeer zere plek. Misschien verdiende hij dat wel. Hij was en bleef tenslotte een grote klootzak die zich weinig aantrok van Sareth's problemen. Misschien kwam hij iets te dicht bij gevoelloos in de buurt. Misschien moest hij stoppen met het afdwalen naar dat soort gedachtes en zich richten op Sareth die duidelijk wel hulp nodig had en iemand nodig had die voor haar klaar stond. Wat Oliver echter niet begreep was dat ze daarom naar hem kwam. Uitgerekend hem, de ongevoelige, chagrijnige klootzak die haast vierentwintig-zeven aan de drugs zat of in ieder geval iets in zich had want de pijn verdoofde of wat hem compleet fucked up maakte, die geen moer gaf om haar gevoelens. Het verbaasde hem dat Sareth had gedacht dat hij om haar zou geven, een arm om haar heen zou slaan en wellicht sussende woordjes zou fluisteren. Hij begreep niet wat haar zo liet denken. Oh wacht, dat was waarschijnlijk alle alcohol en drugs die nu door haar bloed vloeide en ze dus eigenlijk compleet vergeten was wat voor asshole Oliver kon zijn. Either way, eigenlijk was Oliver opgelucht dat ze naar hem kwam en niet afdwaalde naar een of ander steegje of stripclub en dat ze de volgende ochtend met spijt wakker zou worden en hele nare herinneringen. Of iets in die richting. Blijkbaar was ze helder genoeg geweest om te bedenken dat ze bij Oliver veilig was en hij haar niet zomaar zou wegsturen. Tenminste, zover was hij nog niet maar als ze het te bont zou maken zou Oliver haar zo buiten smijten. Als zijn ouders erachter kwamen wie hij in huis had gehaald en in wat voor situatie, wel dan kon hij nog wel een keer de boosheid van zijn vader verwachten. En niet zo'n beetje ook.
De jongen richtte zich weer op de drank voor zich en schonk het in de twee glazen terwijl hij met een half oor naar Sareth luisterde. Af en toe zei hij een zacht 'mhm' en af en toe keek hij op om goed op te letten dat Sareth niets doms zou uithalen. Aangezien ze, toen hij terug was gelopen, half op de grond was gevallen verwachtte hij dat ze elk moment weer zo een actie kon uithalen en ze misschien wel half-kotsend op de grond lag en heel het tapijt onder zat. Ja, ging dat maar eens uitleggen. Oliver zuchtte ademloos en keek voor de laatste keer naar Sareth. Ze lag nog steeds op de bank en besteedde geen aandacht aan hem. Hij reikte met zijn hand naar zijn achterzak en diepte het potje met slaappillen eruit. Vervolgens haalde hij er twee uit en gooide ze in de drank, twee ijsklontjes er boven op en draaide het nog even in het rond zodat het zou oplossen. Het zekere voor het onzekere. Ondertussen was Sareth van wal gestoken met haar verhaal en kwam Oliver van de bar vandaan met de twee glazen in zijn hand. Hij overhandigde Sareth degene met het verdovingsmiddel en plofte naast haar neer op de bank. Het verbaasde hem dat ze haar verwondingen met die van hem vergeleek en dat het hem deed beseffen dat ze zich om hem zorgen maakte. Well that's a first. Oliver echter gaf geen kik en overhandigde haar het glas. Vervolgens vroeg ze naar de fles. Ze wilde perse de fles hebben. Nog een ademloze zucht en Oliver nipte van zijn glas. 'Je krijgt je fles niet terug want dan duurt het alleen maar langer dat je hier blijft en je zeikt over mij en over alles en nog wat.' Antwoordde hij bot en kortaf. Hij richtte zich tot het glas en wachtte Sareth's reactie af. Want ergens kon Oliver ook wel beseffen dat dat niet het meest juiste antwoord was en dat hij sowieso nu een kettingreactie had laten ontstaan. Want Sareth was nu eenmaal Sareth. Dronken of niet, als ze iets niet pikte kon het hem zwaar bezuren.

De gehele situatie - of misschien gewoon de drank - maakte haar misselijk. Er was een contrast tussen de twee ontstaan dat haar hoofdpijn bezorgde. Rondom Sareth hing een donkere wolk vol dronken fouten en warrige, woedende woorden. In haar vochten haar verdriet en wanhoop tegen haar frustratie en irritatie, allemaal om een weg naar buiten te vinden en de overhand te kunnen nemen in het geheel. Ze wist niet of ze compleet in tranen wilde uitbarsten en hiermee haar woede vergeten, of juist de grootste mond die ze zich kon permitteren opzetten om zo al haar verdriet naar de achtergrond te schreeuwen. Beiden zouden haar waarschijnlijk op straat gezet krijgen, dus misschien was het maar beter dat ze als een verwarde, behuilde maar niet meer huilende zombie op de bank zat, te wachten tot Oliver zou komen met haar fles, in de hoop dat ze op de bodem van die fles het antwoord op al haar problemen zou vinden. Het antwoord op hoe ze zich nou moest gedragen incluis.
Tegen haar duistere wolk, stak Oliver zijn duistere wolk af. Hoewel duister op duister over het algemeen geen contrast behoorden te creëren, stak haar wanhoop sterk af tegen zijn stille, haast nuchtere verschijning. Hij was niet anders dan anders, gedroeg zich zoals Oliver zich behoorde te gedragen en hij gaf net zo weinig om haar als gewoonlijk, maar vandaag zat het Sareth meer dwars dan ooit. Ze wist dat ze hier nooit had mogen komen met enige vorm van verwachting, had dit ook amper gedaan en de vraag waarom ze dan zo verschrikkelijk teleurgesteld kon zijn in alles wat ze had aangetroffen, denderde in volle vaart door haar hoofd. Zijn ongeïnteresseerde houding, het feit dat hij alles, alles wat uit haar mond kwam dat enigszins van waarde was, negeerde maar in ging op het onzinnige - en op wat voor een manier - maakte dat haar bloed sneller ging stromen en dat haar knokkels wit wegtrokken, terwijl in haar keel nog altijd een brok zat en haar ogen nog altijd prikten, want God, ze was een wrak.
Ze wilde die fles. En Oliver kwam niet met die fles. Oliver kwam met een miezerig glas, waarvan ruim de helft gevuld was met ijsblokjes. Alsof het haar nog iets kon schelen hoe koud of warm haar drankje was. Alsof ze überhaupt nog iets zou proeven van die verdomde alcohol, wat alles was dat ze nodig had. Haar brein en haar ledematen werkten niet meer samen. Waar haar hoofd zei dat ze dat glas niet wilde, want nee, ze had gevraagd om de fles, pakte haar hand het voorwerp dankbaar aan. Ze nam zelfs een slokje. En twee. En toen bedacht ze zich dat ze best in een keer de inhoud achterover kon gooien, want voor die fles zou ze toch wel gaan. Terwijl ze dit deed, sprak Oliver en op het moment dat Sareth een van de ijsblokjes die in haar mond was geraakt, terug in het glas spuwde, drongen zijn woorden tot haar door. Van haar glas keek ze woedend op naar Oliver, de jongen van wie ze nog niet zo pittig lang geleden nog had gedacht dat hij haar enige vriend was, maar die haar steeds duidelijker maakte dat ze er in feite alleen voor stond. De strijd binnenin haar leek gestreden. Daar waar haar verdriet had gezeten, was nu leegte en haar inmiddels kokende woede was er snel bij om dit gat te vullen. Ze kwam overeind, door de adrenaline ineens een stuk sneller en meer gecoördineerd dan daarvoor. Terwijl ze opstond, werkte ze - met moeite, want inmiddels maakte haar woede het haar moeilijk om te praten - een, "Klootzak!" over haar lippen en gepaard met haar woorden, leegde ze de inhoud van haar glas in Oliver zijn gezicht. Het was eeuwig zonde dat ze de drank al had opgedronken, want in plaats van door iets vloeibaars, werd Oliver nu geraakt door de ijsblokjes die zich op de bodem van haar glas hadden bevonden. Inmiddels stond ze - en ze verbaasde zich om haar stabiliteit - voor Oliver, furieus en absoluut onwetend over wat ze nu moest doen. Ze wilde zijn hoofd inslaan met de fles die hij haar niet wilde geven, zijn interieur aan gort meppen, elk miezerig klein ding dat hij het zijne noemde verbranden. En, wat ze nog meer wilde, misschien wel het meest wilde, was schreeuwen en gillen en alles kwijt wat er te zeggen viel, als er al iets te zeggen viel. Tot hem doordringen, haar woorden in hem slaan. Hoe kon je zo zijn? Hoe kon hij zo zijn? "Hoe kun je zo zijn? Werkelijk ieder woord dat ik zeg gaat door of langs je heen of ketst tegen je af alsof je - ah weet ik veel. Alles wat ik zeg is waar, Oliver, en dat weet je. Ik mag dan een miezerige blonde kutjunk zijn, maar raad eens, fucker, dat ben jij ook. Je probeert zo hard en je voelt je zo cool, maar wat ben je nou? Je bent zwak en klein en kut en-" Tijdens het praten kleurden haar knokkels rond het glas een vervaarlijk wit. "Je bent net zo miezerig als dat ik ben en je doet alsof je me niet  nodig hebt maar dat heb je wel! Je mag dan wel geen ruk om me geven, maar je mag best doen alsof, want, hoewel jij jezelf kan blijven voorliegen dat ik het ben die afhankelijk is van jou, weten we allebei dat, in the end, ik het ben die jouw business gaande houdt. En je weet ook dat ik meer ben dan alleen je baas en ik snap niet waarom- Waarom-" Het glas in haar hand knapte, de bodem viel, samen met een groot deel van de wand, in scherven naar beneden. De resterende scherven hield ze nog in haar vuist en vonden inmiddels hun weg in haar vlees. Ze voelde het niet en het kon haar niets schelen. In feite merkte ze het amper op, want ze was nog niet klaar met haar woedende tirade. Haar lichaam, echter, was dit wel. Zwarte vlekken drongen door in haar gezichtsveld, kropen van de randen van haar kader dichter naar het midden, groeiden en vulden het hele beeld. Ze was nog lang niet klaar met haar uitbarsting, wilde Oliver nog duizend dingen vragen en toeschreeuwen, met name of hij iets in haar drankje had gestopt en zo ja, wat het was en hoe groot de kans was dat ze na wat leek op bewustzijnsverlies weer zou bijkomen, maar kreeg hier de kans niet toe. Met grote ogen keek ze hem - of eerder de zwarte vlek die Oliver inmiddels was - aan terwijl ze haar spieren voelde verslappen. Haar vuist opende zich en de glasscherven die zich niet te diep in haar hand hadden geboord, vielen op de grond. Haar knieën werden slap, haar hele lichaam werd zwaar en van het ene op het andere moment zweefde ze. Hoewel haar zweeftocht in feite maar een fractie van een seconde duurde, want het kostte niet lang voordat ze in haar val de salontafel schampte, waardoor het hele ding samen met haar de val afmaakte, leek het voor haar een eeuwigheid. Toen ze eindelijk, en redelijk hard, half op die tafel terecht kwam en vervolgens de grond raakte, deed het pijn, maar ze voelde het maar half. Ze begaf zich in de wolken. Wolken die haar verafschuwden en pijn deden, maar wolken allerminst, en dus vond ze het wel prima. Ze wilde zo ver weg van Oliver als mogelijk en slaap leek, nu in ieder geval, de juiste manier om te vluchten, zich zo veel mogelijk van hem te distantiëren. Ze wist dat ze iets vergat, probeerde nog wakker te worden, maar werd verder de duisternis ingetrokken. En was weg.