Het licht van zijn telefoon deed pijn aan zijn ogen. Maar het kwam niet in zijn hoofd op om de resolutie lager te zetten. Er kwam eigenlijk niet veel op in zijn hoofd. Het was een complete warboel en chaos. Maar Oliver gaf er niets om want Oliver lag schaapachtig op de bank met zijn telefoon boven zich houdend, omdat hij geen andere positie kon vinden die comfortabel lag. Hij deed gewoon moeilijk, want hij kon ook gewoon op bed gaan liggen en gaan slapen, of in de stoel tegenover de tafel gaan zitten, of gewoon op de grond gaan liggen. Maar de grond was misschien geen fijn idee aangezien die van hout was en hier daar bekleed was met tapijt. Oliver kwam hier niet vaak, alleen als hij geen zin had om thuis te slapen, of in die oude loods of fabriek waar zijn werkplek was, of als hij niet naar Sareth ging. Sareth. De naam spookte al uren door zijn hoofd. Waarom had hij het niet goed gemaakt? Waarom was hij zo trots geweest en moest hij het zichzelf alleen maar moeilijker maken en zich meer in de nesten werken? Oliver begreep zichzelf op dit moment totaal niet. Het had zoveel makkelijker kunnen zijn, hij had dingen veel sneller op kunnen lossen. Maar hij moest zo nodig chagrijnig zijn. Maar voor welke reden? Oliver probeerde er op te komen, maar er kwam niets, het was leeg. Misschien een goed voornemen voor dit jaar? Meer aardig zijn, minder chagrijnig? Misschien zelfs stoppen met drugs verkopen? Oh, dat zou een moeilijke worden, maar Oliver geloofde er heilig in dat dat hem wel kon lukken. De jongen bleef vage berichtjes sturen, in de hoop dat Sareth op hem zou reageren en zijn kant op kwam. Het geluk stond aan zijn zijde en hij glimlachte breed terwijl hij een zachte 'yay' uitstootte.
De jongen lag al een tijdje op de sofa in zijn pyjama die bestond uit een geruite donkere broek en een of ander donker korte mouwen t-shirt, waardoor littekens op zijn bovenarmen zichtbaar waren. Voor het eerst in lange tijd had hij ook nog eens zijn bril op en zat zijn kuif een beetje door de war. Maar Oliver bood er geen aandacht aan. Sareth kwam! Sareth kwam!! Zijn ogen gingen even vluchtig door de loft. Zijn bed stond ergens in een hoek en het was voor een lange tijd niet bezaaid met allerlei rotzooi. Ernaast stond zoals gebruikelijk een nachtkastje met een paar potjes pillen en die hij slikte. Voor de rest was de loft op dit moment niet al te netjes te noemen. Ergens in de hoek in de keuken stond een six pack bier wat hij deze avond compleet had leeg gedronken en niet alle blikjes waren netjes terug gestopt en lagen her en der verspreid over de Loft. Voor de rest zag het er vrij oke uit voor een ruimte waar bijna niemand kwam. Het was nu alleen nog maar wachten tot Sareth naar binnen zou komen en dan zou de lol beginnen. Dus bleef Oliver tot die tijd gewoon op de bank liggen met zijn telefoon boven zich waar hij voor het eerst sinds jaren een of ander gaar spelletje downloadde om de tijd te verdrijven. Naast de bank lag het potje waar de laatste drie pillen in zaten die hij een tijd terug had geslikt. Oliver had geen idee wat het was, maar het smaakte naar meer. Als hij wist hoe hij het kon krijgen.

[Sareth]

Welgeteld twee weken had het joch precies niks van zich laten horen. Niks van zich laten horen, nergens op gereageerd. Dat er niks vanuit hem zelf kwam, dat kon Sareth nog begrijpen, maar dat hij haar berichten op blauwe vinkjes had laten staan en haar telefoontjes letterlijk weg klikte, was bij haar absoluut in het verkeerde keelgat geschoten. Hij had een hele wereld aan mensen die hij godverdomme dagelijks kon negeren, Sareth wist dat er een grote groep mensen was die hij ook daadwerkelijk negeerde. De enige persoon bij wie hij dat niet moest flikken, was zij en ze ging ervan uit dat Oliver prima op de hoogte was van dit feit. Het telefoneren en het sturen van berichtjes had ze na een tijdje opgegeven. Na een zoveelste keer geen gehoor, had ze er genoeg van gehad. Ze was verdomme zelfs persoonlijk op zoek gegaan naar het joch, had voor dat kind voet gezet in een stripclub en nog kon er geen teken van leven vanaf. Ze was er aardig zeker van dat de boodschap dat ze naar hem op zoek was hem wel had bereikt. Zo gingen zaken in de wereld waar zij zich in begaven. De meesten waren bereid te helpen, maar niemand was bereid zijn mond dicht te houden. Nu was dat in dit geval ook niet nodig geweest, het was juist haar bedoeling geweest dat ze Oliver op de een of andere manier had kunnen bereiken, maar blijkbaar had het Oliver maar weinig kunnen schelen. Het zou ook wel. Zijn verlies.
Ze hield haar telefoon dan ook allang niet meer in de gaten zoals tijdens de eerste paar dagen. In plaats van het ding om de zoveel minuten checken op een berichtje, een gemiste oproep, een notificatie van welke soort dan ook, had ze het witte geval weer gewoon rustig opgeborgen in haar tas, haar jaszak of haar bh. Vandaag toevallig was haar bh de aangewezen opbergplaats voor haar telefoon geweest. Het ding, dat nooit op geluid stond maar altijd op stil, had getrild bij het ontvangen van een berichtje en vandaar dat Sareth haar mobiel direct tevoorschijn had kunnen trekken. Na het lezen van de naam op het scherm, echter, had ze hem weer teruggestoken. Als zij twee weken moest wachten, dan mocht hij ook even geduld hebben. Ze had een nieuwe peuk opgestoken en een lijntje voor zichzelf klaargelegd op de spiegel. Na deze genuttigd te hebben, had haar nieuwsgierigheid het van haar gewonnen. Hoewel ze de jongen nog graag drie uur langer had willen laten wachten, was ze benieuwd naar wat hij haar te vertellen had. Het bericht was uitermate teleurstellend geweest en haar humeur, dat bij binnenkomst van het bericht al niet bijzonder goed was geweest, zakte bij het lezen ervan naar het nulpunt. Ze had gereageerd en praktisch alle berichten die ze erna had ontvangen, hadden haar humeur met een indrukwekkende kracht verder de afgrond in getrokken. Natuurlijk dat de slappe lul alleen contact met haar zou zoeken wanneer hij zichzelf platgegooid had met wat dan ook. Hoewel Sareth absoluut geen zin had in een Oliver die zo high was dat hij leestekens in overmaat ging gebruiken en dat hij dingen zei als, "Yay," was hij aanhoudend genoeg geweest om ervoor te zorgen dat ze uiteindelijk toch maar naar hem toe kwam. Ze had gezegd dat ze nog zaken moest regelen, maar in feite had ze deze avond precies nul dingen op de planning staan. Uit protest had ze hem gewoon langer willen laten wachten. Dat hij dit waarschijnlijk toch niet door zou hebben omdat hij inmiddels zo ver verwijderd was van de gebruikelijke chagrijnige Oliver, drong niet tot haar door. Het maakte ook niet uit, zolang zij maar niet het idee had dat ze ergens te snel aan toegaf.
Wel, ze wist inderdaad waar hij woonde maar was er al geruime tijd niet geweest. Hijzelf kwam er ook amper, zo wist ze en er was geen reden voor de twee om hier te bivakkeren, op een plek waar ze rekening moesten houden met beneden-, onder- en bovenburen terwijl zij een vrijstaand gedrocht net buiten de stad had. Sareth stond in de lift en hield haar mobiel krampachtig vast in haar linkerhand. In de liftspiegel bekeek ze zichzelf, nam ze haar chagrijnige blik en gefrustreerd tot een streep vertrokken mond in zich op. Toen de lift eindelijk de verdieping had bereikt waar ze moest zijn, wachtte ze ongeduldig tot de deur open gleed. Het geluid van haar hakken over de galerij klonk tot ze Oliver zijn deur had bereikt. Met een zucht bukte ze zich om de hoek van de mat op te tillen. In haar hoofd zwoer ze zichzelf dat ze de jongen wat aan zou doen als de sleutel hier niet lag, hij te ver heen was om de deur zelf open te komen doen en ze hier dus voor niks naartoe was gegaan. Gelukkig voor haar, of gelukkig voor Oliver, lag de sleutel inderdaad onder de mat. Met nog een zucht kwam ze weer overeind. Even hield ze stil, bekeek ze het ijzeren voorwerp in haar hand en schudde ze haar hoofd bij de gedachte dat ze daadwerkelijk zo'n sukkel was dat ze een gedrogeerde Oliver kwam opzoeken. Vervolgens stak ze de sleutel in het slot en draaide ze de deur open. "Als je maar weet dat alle berichten gescreenshot online komen," zei ze op kille toon terwijl ze de woning binnenstapte. Zoekend keek ze de ruimte rond. Haar ogen gleden over de lege blikjes bier, over de chaos in het gehele appartement. Tot slot vond ze Oliver, op de bank, in zijn pyama, met een kapsel even chaotisch als zijn woning en met een bril op zijn neus. Een afkeurende frons verscheen op haar gezicht.

Geconcentreerd en met een frons richtte Oliver al zijn aandacht op het pas gedownloadde spelletje. Je moest dingetjes, beestjes, fruitjes, whatever, verschuiven om combinaties te maken en vervolgens punten te verdienen. Hoewel hij pas echt in het spel zat was hij er al compleet door opgeslokt. Oliver was alweer vergeten dat Sareth naar hem toe zou komen. Zo groot was zijn spanningsboog. Af en toe ging hij op zijn zij liggen om zijn armen wat meer bloedtoevoer te geven, maar al snel ging hij terug naar zijn oude positie met zijn telefoon boven zijn hoofd. Die verdomde suikerwaartjes waren wel heel moeilijk om te combineren. In zijn ogen leken ze allemaal op elkaar. Plus, nu hij sinds eeuwen weer zijn bril op had zag hij alles een stuk scherper en dat deed soms pijn aan zijn ogen. Misschien moest hij daar een pijnstiller voor nemen. Maar hij kon waarschijnlijk niet eens recht lopen met al het bier dat nu in zijn lichaam rond zwom. Oliver beet op zijn lip en ging nog eens met zijn hand door zijn haar waardoor het nog meer overhoop kwam te staan. Even duwde hij zijn bril wat verder op zijn neusbrug en de jongen ging weer door met zijn spelletje. Hij was er zo in verdiept dat hij alles om zich heen compleet vergat. Het was misschien beter geweest als hij wat van die blikjes bier onder de bank had geschoven zodat Sareth hem niet zou verdenken op alcoholisme, of dat hij wat andere zooi zou opruimen dat hier al twee maanden lag. Maar Oliver was daar niet in geïnteresseerd en wilde liever het beest afslachten in zijn spelletje. Hij was al zo ver, waarom zou je dat nu opgeven voor iets als...opruimen? Dat deed hij nauwelijks, behalve als zijn moeder liep te zeiken dat zijn kamer bij hen thuis een teringzooi was. Maar hij was niet thuis en zijn moeder kon niet van dit appartement afweten want Oliver had het meer als een soort toevluchtsoord als hij nergens terecht kon. Plus, het had een prachtig uitzicht over de stad en haar geluiden. Zoals de politiesirenes die om de tien minuten voorbij kwamen. Maar Oliver was er aan gewend, hij was nu eenmaal op gegroeid in de stad en gaf daar sneller voorkeur aan dan het platteland, of het huis waar Sareth in woonde. Veel te stil, veel te saai. Veel te leeg ook. Oliver bromde wat zieligs toen het bleek dat hij zijn level niet had gehaald. Hij had zich weer op zijn rug gewerkt en begon overnieuw.
Dit proces herhaalde zich een aantal keren tot het geluid van een sleutel in het slot te horen was. Oliver, te diep verzonken in zijn spel, had het niet opgemerkt. Hij mompelde wat en bleef verder met zijn duim over het scherm schuiven. Pas toen hij een bekende stem hoorde, de woorden drongen niet eens zo heel diep tot hem door, draaide hij zijn hoofd. Een blije glimlach verscheen op zijn gezicht. Oliver wilde opstaan maar vergat dat hij ook nog een telefoon in zijn handen had, die hij per ongeluk los liet en vol op zijn gezicht belandde. Even schrok hij, maar toen veegde hij het ding van zich af waardoor het weer op de grond belandde en stond hij eindelijk op. Oke, de jongen had verwacht dat hij geen stap meer kon verzetten zonder om te vallen vanwege de alcohol in zijn bloed. Maar het ging hem nog best goed af. Hoewel de lijn die hij liep absoluut niet recht was, kon hij wel op zijn doel af gaan zonder echt dubbel te zien, perks van een bril misschien? Zonder enige waarschuwing gaf hij Sareth een stevige knuffel en bleef hij haar met dezelfde brede glimlach aankijken. 'God, je moest eens weten hoe erg ik je heb gemist!' Klonk hij opgewekt. Als je heel veel leestekens in het echt kon uitbeelden, dan had Oliver dat gedaan. Een beetje hetzelfde zoals hij in zijn berichtjes had gedaan naar Sareth toe. 'Leg de sleutel maar op tafel ofzo ik vind hem wel.' Oliver had zich omgedraaid en was weer terug gezwalkt naar de bank om daar neer te ploffen en Sareth weer met die vage glimlach aan te kijken. 'Als je dorst hebt, er staat nog wel iets in de koelkast.' De jongen viste zijn telefoon weer van de vloer, ontgrendelde die en alsof Sareth nooit was binnen gekomen, ging weer verder met zijn spelletje. Telefoongames waren ook zo verslavend.

De frons verdween niet van haar gezicht toen hij zijn hoofd naar haar toedraaide en werd alleen maar dieper toen ze de blije glimlach rond Oliver zijn lippen zag. Het beeld van een vrolijke, opgewekte Oliver was zo onnatuurlijk en vreemd dat ze alleen maar verbaasd en met een diepe frons tussen haar wenkbrauwen in de deuropening kon blijven staan. Enthousiasme paste zo niet bij de Oliver die ze kende, ze had hem nog nooit zo onnozel gezien als op dit moment. Hij lag daar maar, te midden van zijn rotzooi, met wazige pretoogjes. De gehele situatie werd zo mogelijk nog belachelijker toen de mobiel uit de jongen zijn handen gleed en het toestel op zijn gezicht viel. De schrik was van zijn gelaat te lezen, maar hij herpakte zich en werkte het ding op de grond. Vervolgens wist hij zichzelf overeind te helpen en in een vastberaden, absoluut dronken, absoluut wazige en scheve lijn, op zijn doel af te lopen. Haar dus. Sareth had dit hele proces gade geslagen in uiterste verbazing en irritatie. Vanaf het moment dat ze de deur had geopend, had ze spijt gehad van het feit dat ze überhaupt langs was gegaan. Als ze nou niet zo verdomd makkelijk had toegegeven aan de donkerblonde jongen, als ze hem gewoon voor toch op zijn minst nog een dag had genegeerd, dan had ze zichzelf deze situatie kunnen besparen. Maar nee, ze stond daar al, in de deuropening, met die frons nog altijd in haar gezicht en absoluut onzeker van haar zaak. Oliver daarentegen was zo zeker van zijn zaak dat hij het parcours dat zijn kamer was redelijk succesvol wist af te leggen. Voor ze zich er goed en wel op had kunnen voorbereiden, sloeg hij zijn armen om haar heen om haar te knuffelen. Sareth was te verward om te reageren op de actie, wat erin resulteerde dat ze het geplet worden in stilte onderging. De blije glimlach was niet van zijn gezicht te vegen toen hij haar vervolgens bleef aankijken en haar vertelde dat hij haar, jawel, had gemist. Het enthousiasme in haar stem deed haar niet onopvallend met haar ogen rollen. Natuurlijk, Oliver. Zijn enthousiasme werkte haar op de zenuwen. In plaats van alleen chagrijnig en gefrustreerd voelde ze zich met de seconde ongemakkelijker worden. Oliver had zich inmiddels omgedraaid en vertelde haar dat ze de sleutel op tafel moest leggen. Alles aan hem herinnerde haar aan een opgefokte puppy en alles in haar wilde protesteren tegen deze irritante vrolijkheid. Haast met afkeer in haar ogen volgde ze hem met haar blik naar de bank en nam ze gade hoe hij plaats nam, om haar vervolgens met nog altijd die verdomde glimlach weer aan te kijken. Haar lippen vertrokken weer tot een streep, ze bedacht zich dat het enige dat hem momenteel onderscheidde van zo'n enthousiast keffend kutbeest was dat hij nog net niet kwijlde en dat hij - godzijdank - geen staart had om actief mee te zwaaien als blijk van vreugde. Hij sprak weer, vertelde haar dat ze haar eigen drinken mocht pakken en richtte vervolgens zijn volledige onverdeelde aandacht weer op zijn telefoon. Jawel. Zijn telefoon. Vanaf het moment dat ze de woning had betreden, had ze geen beweging meer gemaakt. Nog altijd stond ze onbewogen in de deuropening, met die sleutel nog in haar hand. En nu, eindelijk, begon het tot haar door te dringen hoe verschrikkelijk triest deze situatie precies was en werd het haar weer mogelijk om te bewegen. Oliver had haar daadwerkelijk voor niks hierheen laten komen en was te high om op een normaal niveau een gesprek met haar te kunnen voeren, laat staan om door te hebben dat ze precies nul van zijn vreugde deelde op dit moment. De woning was een absolute chaos, Oliver was een absolute chaos en Sareth voelde dat ook zij met de minuut chaotischer werd. Tot overmaat van ramp, was het enige geluid dat door de woning klonk het verschrikkelijke, opgefokte geluidje van zijn spel. Iedere keer dat de jongen iets weg speelde, klonk een soort sprankelend plingeltje dat de rillingen over haar rug deed lopen. Boos wees ze de sleutel in de richting van de jongen die allang niet meer naar haar keek of überhaupt bezig was met haar bestaan. Ze schudde haar hoofd, werkte een, "Nee," uit haar mond en stapte op de jongen af. Met haar benen iets uit elkaar en haar handen in haar zij ging ze voor de jongen staan. Sareth wist dat het geen zin had om te wachten tot Oliver uit zichzelf weer aandacht voor haar zou hebben en dus trok ze het toestel uit zijn handen. Op het moment dat ze het ding beetpakte, slaakte het spel opnieuw een of ander vervelend geluid uit. Op het scherm verschenen de flitsende woorden 'Game Over' en veel hardhandiger dan nodig was, vergrendelde Sareth het toestel. "Ik ben hier godverdomme niet heen gekomen zodat ik kon toekijken hoe jij in een zee van rotzooi als een dooie naar je fucking telefoon ligt te staren." Ze rolde met haar ogen en stapte, met de mobiel in haar hand, van Oliver weg om richting de keuken te lopen. Onderweg borg ze het toestel op in haar bh. Terwijl ze hiermee bezig was, wierp ze over haar schouder, "Daar heb je mij niet voor nodig." Ze opende de koelkast en kon na een snelle blik stellen dat de jongen niet veel meer dan bier in de koeling had staan en dat ook de biervoorraad schaars was. Haar observatie van de ruimte deed haar vermoeden dat deze voorraad aan het begin van de avond nog redelijk was geweest, maar dat Oliver deze op magische wijze had doen slinken. Met een zucht sloot ze de koelkast, om vervolgens naar de bar te draaien, een glas te nemen en deze overdreven vol te gieten met een goedje uit een of andere dure fles. Had ze wel verdiend. Met het tot drie kwart gevulde glas wandelde ze terug naar de bank met hierop Oliver, zich nog altijd afvragend wat ze hier nou eigenlijk kwam doen en of ze wel wilde blijven. Onderweg wierp ze de sleutel op de tafel. Door de vaart landde de sleutel op de grond, maar het kon Sareth bijzonder weinig schelen en na haar schouders op te halen, nam ze plaats op de leuning van de bank.

Hoewel Oliver geen aandacht voor Sareth had, kon hij zonder naar haar te kijken ook wel weten dat ze niet wist wat ze met de situatie aan moest. Vanuit zijn ooghoeken kon hij nog zien staan in dezelfde positie als hoe ze was binnengekomen met haar chagrijnige gezicht. Dat kon hij ook wel begrijpen want hij was zo compleet anders dan normaal. Het was alsof hun rollen waren omgedraaid. Zijn chagrijnige, norse gezicht was veranderd in iets waar een glimlach op stond. Die van haar was juist iets waar men op dit moment liever uit de buurt bij bleef. Ze stond op onweer, of ontploffen. Oliver kon het verschil niet zien, maar beiden zouden negatief zijn voor de situatie. En hij was te blij om het allemaal te laten verzieken. Maar Oliver had een glimlach op zijn gezicht. Een glimlach. Iets wat je nauwelijks bij hem kon vinden. Laat staan dat het in zijn woordenboek stond. Je moest een heleboel voor elkaar krijgen om ervoor te zorgen dat Oliver ook maar een kleine streep die iets omhoog krulde bij hem te voorschijn te laten komen. Ja hij kon grijnzen om zijn eigen humor, al was die soms wat vaag en raar, maar dan alsnog was het niet meer dan mondhoeken die omhoog krulden. Een oprechte glimlach was zeer zeldzaam bij hem. En het waren dan ook de personen die hem het meest dierbaar waren die hem mochten zien. Maar vanavond was hij gewoon high en kon hij niet stoppen met zijn mondhoeken omhoog te draaien. Zijn duimen verschoven ondertussen professioneel over zijn scherm, alsof hij totaal doorhad wat het spel van hem verwachtte en alsof hij binnen vijf minuten het ding kon uit spelen. Hij had nu zo'n zeven levels weggespeeld en wat hij nog net had kunnen bedenken was dat er waarschijnlijk wel een stuk of honderd waren. Hoe makkelijk was het anders? Even fronste hij toen het spel niet deed wat hij wilde. Wat was dit nu? Hij had geen volle dertig seconden zitten wachten op een game die niet deed wat hijzelf wilde. De jongen hoorde Sareth iets mompelen, maar besteedde er geen aandacht aan. Hij was dit aan het verliezen! Net nu hij eindelijk er beter in begon te worden stak het spel de middelvinger naar hem op en vertelde hem om iets anders met zijn leven te gaan doen. Iets anders dan het te vergooien. Net toen hij op de knop wilde drukken om overnieuw te beginnen rukte iets, of nou ja iemand, de telefoon uit zijn handen. Verbaasd keek hij op. Zijn brein maakte de klik dat Sareth er ook nog was. Natuurlijk, hij had haar uitgenodigd! Hoe kon hij zo on-sociaal zijn en op zijn telefoon lopen spelen! Maar toch kon Oliver het niet laten om een pruillip te trekken toen Sari de telefoon bij haar hield. Haar woorden bereikten hem, deden hem ergens pijn. Maar de drug zorgde ervoor dat hij er niets van voelde, het verzachtte en verwijderde het uit zijn lichaam net zo snel als het er in was gekomen. 'Sorry!' Riep hij haar na toen ze zich van hem verwijderde om naar de keuken te lopen. Oliver zelf ging in kleermakerszit zitten en staarde wat voor zich uit. Nu hij niets meer te doen had om zich te vermaken draaide hij maar een beetje met zijn duimen terwijl hij ongeduldig wachtte op de terugkeer van Sareth.
Het maakte Oliver totaal niets uit dat ze terug kwam met een glas van zijn drank. Hij had de hele avond bier lopen zuipen, dus waarom mocht zij ook niet drinken? Fair was fair. Nog steeds was haar gezicht op onweer wat Oliver zorgen baarde. Was het niet goed dat hij voor eens in de tienduizend jaar niet chagrijnig en nors was? Of kon ze er gewoon niet tegen om hem blij te zien? Oliver kon op dit moment niets anders. Pas als de drugs zou uitwerken, en hij had geen idee hoe lang dat duurde, kon hij misschien wat meer zichzelf worden. De jongen draaide zich wat meer in haar richting, keek haar voor een tijdje onderzoekend aan en was stil. Hoe moest hij dit aanpakken? Nog voordat hij goed en wel een plan had bedacht waren de woorden al uit zijn mond gekomen. 'Juist.' Klonk hij weer opgewekt en hij klapte met zijn handen op zijn knieën. Hij richtte zijn totale aandacht op Sareth, alweer compleet vergeten te zijn dat zij zijn telefoon in bezit had en dat ze hier helemaal niet wilde zijn. 'Ik wilde het hebben over die twee weken terug. Weet je wel? Toen ik zo 'niet-aardig' was? En je me toen een soort van gedrogeerd had? En ik dat ook helemaal niet leuk vond?' Sareth had waarschijnlijk allang te pakken waar Oliver op doelde, maar de jongen wist niet zeker of ze de herinnering helder voor de geest had dus hij deed extra zijn best om haar te helpen. 'Ik wilde mijn excuses aanbieden, sorry zeggen, jeweetwel. Ik had die glazen niet kapot moeten maken en zo boos moeten zijn. Ik betaal het nog wel een keer terug oke? Ik heb volgens mij nog wel wat geld in mijn jas zitten,' zijn ogen gingen even naar zijn leren jack dat over een eetkamerstoel hing, 'dus pak wat je pakken kunt. Maakt mij niets uit.' Hij bewoog zijn benen op en neer en friemelde wat aan een draadje van zijn broek, de jongen kon gewoon niet stilzitten. 'Oh en als je wil mag je ook wel wat drank meenemen. Anders staat het hier zo te verstoffen. En ik kom hier nauwelijks. Plus, ik weet niets anders te bedenken. Dus neem maar mee.' Opnieuw eindigde hij met een glimlach op zijn gezicht. Hoopvol keek hij Sareth aan, misschien dat deze excuses genoeg was. Ze kon hem nu simpelweg beroven van zijn drank en zijn geld, het kon toch niet beter? 'Tenzij je nog iets anders wilt?' Opperde hij daarom maar vluchtig terwijl zijn hand weer door zijn haar ging waardoor zijn haren nog minder in model kwamen te zitten en zijn bril weer wat beter op zijn neus te schuiven. Het zwarte montuur was iets te groot, wat uitgerekt, maar het paste nog steeds. Het was al een aantal jaar oud en Oliver droeg het liever niet, ook al hielp het hem een groot deel om de kleine lettertjes onder aan brieven te lezen. Nog steeds met zijn verwachtingsvolle ogen keek hij naar Sareth op, die op de leuning zat. Hopend dat ze zijn aanbod zou aannemen en niet te veel van hem zou eisen. Niet op dit moment dan, want Oliver had geen enkel idee meer van wat hij had gezegd.

In de eerste instantie was Sareth niet van plan geweest meer te doen dan op die leuning zitten en kleine slokjes van het glas nemen. Aangezien ze te gefrustreerd was geweest om het etiket van de fles te bekijken, had ze geen idee wat er precies in haar glas zat. Het enige dat ze wist, was dat het duur spul was. Nu ze het glas naar haar mond bracht en ze de bijzonder sterke alcohollucht rook, kon ze ook vaststellen dat het goedje een hoog percentage alcohol moest hebben. Bij de eerste slok trok haar mond samen en vertrok haar gezicht iets, de tweede slok zette haar volledige mond in brand. Als haar humeur beter geweest was en ze niet het idee had gehad dat ze zich niet gewonnen mocht geven, niet mocht tonen dat ze momenteel iets anders kon voelen dan frustratie, dan had ze misschien een vaag gezicht getrokken om de smaak van de alcohol. Nu hield ze haar gezicht echter zo goed en kwaad als het ging in het gareel. Vanuit haar ooghoek hield ze Oliver in de gaten, die haar onderzoekend in zich opnam. Een haast ongemakkelijke sfeer vulde de ruimte en Sareth had het idee dat de stilte die was gevallen eeuwig zou duren. De jongen was zo verschrikkelijk van deze wereld of in ieder geval niet zichzelf, dat het haar niks zou verbazen dat hij alleen maar zo vragend naar haar keek omdat hij dingen zag die er niet waren op de plek waar zij zat. Wist zij veel, zij had niks op. Sareth kon zich maar weinig keren herinneren dat de twee niet aan dezelfde shit hadden gezeten op hetzelfde moment, als er shit werd gedaan. In feite, nu ze erover nadacht was de enige keer die in haar opkwam, de laatste keer dat de twee elkaar hadden gezien. En we wisten allemaal dat die keer niet per se een bijzonder geslaagde happening was geweest. Het kwam regelmatig voor dat de twee afspraken en samen aan de drugs eindigden en wanneer dit het geval was, was het meestal spul dat Sareth mee had gebracht en het was praktisch altijd hetzelfde. Logisch ook, want wat had je aan samen aan de zooi zitten wanneer je niet in dezelfde space zat? Dat kon alleen maar voor vreemde en vooral ongemakkelijke situaties zorgen. Zoals nu dus, waar Oliver absoluut het wazigste wezen ooit was en waar Sareth met dank aan haar gepoederde neus alleen maar extra nuchter was en geen idee had wat ze moest doen. Ze voelde zich allerminst op haar plek en werd alleen maar met haar neus op het feit gedrukt dat zij en puppy's absoluut geen match waren.
Ze was zo opgegaan in de stilte en de kleine slokjes die ze nam van het glas, dat ze behoorlijk schrok toen Oliver een enthousiaste, "Juist," uitsloeg en zijn handen op zijn knieën klapte. Sareth verslikte zich bijna, herstelde zich snel genoeg om haar aandacht op hem gevestigd te hebben toen hij zich hervatte, en luisterde. Hij begon haar de avond voor te schetsen die ze zich nog prima kon herinneren. Anders dan Oliver, was zij namelijk pittig nuchter geweest door het hele geheel. Of wel, tot op een zeker punt, maar dat zekere punt had Oliver toch niet meegemaakt dus daar had hij niks over te zeggen. Ja, Sareth wist precies over welke avond hij het had. En wat er toen was gebeurd. En dat Oliver het niet zo leuk had gevonden. Had zij overigens ook niet. Sareth knikte dus maar gewoon, nam nog een klein slokje en zei verder niks. In de eerste plaats omdat ze niks te zeggen had, in de tweede plaats omdat ze geen zin had om iets te zeggen, mocht dit eerste niet het geval geweest zijn. Oliver ging verder en kwam met excuses. Behoorlijk uitgebreide excuses, tot Sareth haar verbazing. Hoewel ze wist dat de jongen pittig high was, - het was ook moeilijk te negeren - had ze een dergelijke vorm van excuses niet van hem verwacht. Dergelijke zaken leken gewoon niet te passen bij de jongen, zelfs niet wanneer hij bedwelmd was met wat dan ook. Sareth was zodanig verbaasd, dat haar verbazing het even won van haar boosheid. Lang genoeg voor haar om een soort verbaasde, "Oh- Awh," uit te stoten. Met een frons sloeg ze haar hand voor haar mond, terug gefrustreerd omdat het helemaal niet haar bedoeling was geweest om haar act te laten vallen. Vol verwarring keek ze toe naar hoe de jongen duidelijk moeite had met het stilzitten, met het niks om handen hebben en hoe hij haar vervolgens vertelde dat ze ook wel wat drank mee mocht nemen omdat hij niks anders wist om het goed te maken. Sareth haar mond was inmiddels licht open gezakt van verbazing en de frons tussen haar wenkbrauwen was er niet langer meer een van frustratie, maar meer van onbegrip of verwarring. Dit hele gedoe was zo belachelijk, kwam haar zo debiel voor dat ze niets anders kon dan de jongen in stilte aankijken. Het was ook zo'n onzin. Zo typisch dat dit weer moest gebeuren met Oliver. Dat ze hierheen was gekomen zonder dat ze precies wist waarom - het kon immers niet zijn omdat ze excuses had verwacht, gezien haar verbaasde reactie - en dat ze Oliver hier volledig waus, lief, zacht en schattig had moeten aantreffen. Het was zo, zo onlogisch en toch zo typerend voor wat er dan ook gaande was tussen die twee. Hij keek haar hoopvol aan en Sareth voelde dat ze haar boosheid waarschijnlijk niet veel langer meer zou kunnen volhouden. Er was iets aan die haast smekende puppyogen en haast kinderlijke hoop in zijn stem, iets aan de Oliver die hij nu was en die zo ver af stond van de Oliver die ze kende, dat het klaarspeelde om iets van een kleine glimlach rond haar lippen te toveren. Een sarcastische, dat wel, maar toch. "Tenzij je nog wat anders wilt?" opperde hij, waarna hij zijn uiterlijk nog chaotischer wist te maken. "Oh... Nee, ja," sprak ze toen hij haar weer hoopvol aankeek en ze zich besefte dat ze hem iets van een zinnig antwoord schuldig was. Met een diepe frons keek ze in het glas in haar handen. Ze wist dat ze meer moest zeggen, dat ze überhaupt meer moest vinden van dit hele gedoe, maar haar brein liet haar even in de steek. Het kwam niet vaak voor dat ze absoluut niks wist te zeggen en ze had dan ook geen idee hoe ze ermee om moest gaan. Gelukkig wist Sareth wel hoe ze om moest gaan met het niet weten hoe ze met dingen om moest gaan en dat was door te zuipen. Voor het leven. Zuipen tot de alcohol in je systeem zelf een houding voor je creëerde. Ze zuchtte eens diep en dronk vervolgens het glas leeg. Het was niet simpel een kwestie van 'het glas achterover gooien' want daarvoor zat het ding veel te vol. Het kostte haar daadwerkelijk moeite en daadkracht om de laatste paar slokken naar binnen te werken en toen ze de inhoud eindelijk achter haar kiezen had, voelde ze zich even misselijk. Ze wierp een halve glimlach op Oliver en haalde haar schouders op. "Oke," zei ze. En vervolgens nogmaals, meer vastberaden, "Oke." Ze zette haar glas neer en kwam overeind. Als ze dan toch een fles mee naar huis mocht nemen, kon ze die net zo goed hier opzuipen. Ze zou immers blijven, zoveel was nu wel besloten. Ze bewoog zich naar de keuken en trok de fles waar ze eerder haar glas mee vol had gegoten met zich mee terug. Vervolgens nam ze niet direct weer plaats op de bank, maar liep ze richting Oliver zijn jas die over een stoel hing. Ze kon wel moeilijk gaan doen, zeggen dat ze het waardeerde en dat het niet nodig was, dat ze zijn geld niet hoefde, maar Sareth voelde niks voor dergelijk gezeik. Ze was nooit de persoon geweest die soortgelijke aanboden afwees, zag er het punt niet in. Wanneer jou iets werd aangereikt waar je daadwerkelijk iets aan had, dan nam je dat zonder gezeur aan. Wilde je iets niet, dan niet, wilde je iets wel, dan wel. Geen zoetsappige halfhartige onduidelijke onzin. Ze tastte de zakken af op zoek naar het geld dat haar beloofd was en grijnsde lichtjes bij het idee dat hijzelf geen idee had dat ze hem al geld had ontnomen. Of misschien had hij dat wel, maakte haar ook niet zoveel uit. Met haar buit in haar ene hand en de fles in haar andere, kwam ze overeind en draaide ze zich haast triomfantelijk weer om naar Oliver. Het spul was sterk geweest, ze had het glas in een rotvaart gedronken en het was dus niet raar dat ze er nu al iets van voelde. Ze toverde weer een licht glimlachje rond haar lippen en wandelde terug naar de bank, stond even twijfelend stil over waar ze ging zitten en nam toen plaats naast Oliver. Juist, de strijd was gestreden en Sareth had het duidelijk opgegeven. "Wist je dat je echt een ongelofelijke mongool bent?" merkte ze wat droogjes, maar met een glimlach rond haar lippen, op terwijl ze haar glas bijschonk. Ze pakte het glas op, hield hem iets schuin richting Oliver en zei, "Proost," ook al had hij zelf geen drinken. Hij had immers al genoeg gehad, zo dacht ze.  

Rustig, of nou ja een beetje ongeduldig, wiebelde Oliver met zijn benen op en neer terwijl hij Sareth om de een of andere reden verwachtingsvol aankeek. Hij wilde haar reactie weten en pijlen. Zou ze zijn excuses zo maar accepteren, nadat hij haar voor twee volle weken compleet had genegeerd, niet had gereageerd op haar berichtjes ook al had hij ze gelezen en zo ver mogelijk uit haar buurt was gebleven? Van binnen borrelde de nervositeit. De angst dat Sareth, waarvan haar gezicht net nog op onweer stond, het niet zou accepteren en vervolgens zelf een glas tegen de muur aan zou smijten, zat er wel in bij hem. Al kon hij het glas wel begrijpen. Oog om oog, tand om tand. Ooit zou hij die scherven dan wel moeten opruimen. Maar Oliver kwam zo weinig in het appartement dat hij het waarschijnlijk voor een maand zou laten liggen voordat hij erachter kwam dat er daadwerkelijk glas op de grond lag en dat daarom zijn voeten zo aan het bloeden waren. Maar dan zou het nog dagen duren voordat hij het zou opruimen. Oliver was opgegroeid tussen kamermeisjes en huishoudsters dus hij had bijna nooit iets hoeven op te ruimen. Maar nu begon zijn moeder ook behoorlijk te zeiken dat zijn kamer bij hen thuis een grote bende was en dat er nodig een stofzuiger door gehaald moest worden. En hoewel Oliver haar op dat vlak compleet begreep, deed hij het niet. Want daar was hij gewoon te lui en arrogant in. Opruimen en schoonmaken was voor het lagere volk, niet van zijn komaf en status.
Oliver kon ook wel merken dat Sareth zijn blik vermeed. Het liet hem zelfs zijn ogen neerslaan en denken dat hij iets verkeerds had gezegd. En dat in de status waar hij zich in bevond. Even beet de jongen op zijn lip, nadenkend hoe hij deze situatie kon redden. Ach, Sareth kon in en uit lopen zodra ze dat wilde dus hij hoefde niets op te lossen. Het was aan Sareth deze keer om haar acties te overdenken en te bedenken wat ze nu precies aanmoest. Oliver had alle tijd. In ieder geval tot de drugs zou uitwerken en hij weer zijn chagrijnige zelf werd. Haar antwoord zorgde ervoor dat hij in de war raakte. Wat bedoelde ze nu precies? Wilde ze meer of was zijn excuses goed zo? fronsend keek Oliver de blondine aan, die naar haar glas staarde. Zou het glas weer naar de grond staren en de grond naar het plafond wat voor hen de vloer was en het plafond van beneden weer naar de grond enzovoorts? Was er een lange staar mogelijk naar het binnenste van de aarde? Oliver moest het eigenlijk weten. Maar morgen. Nu waren er andere dingen die belangrijker waren. Zoals Sareth het naar haar zin maken bijvoorbeeld. Die leek zich erg ongemakkelijk te voelen en niet te weten wat ze met de situatie aanmoest. Oliver begreep haar wel. Ze had hem waarschijnlijk nog nooit zo high en optimistisch en blij gezien. Niemand eigenlijk. Misschien Melodie een keer. Maar daar bleef het bij. Melodie verdiende het wel, tegen haar kon hij wel oprecht aardig zijn. Maar de twee konden goed met elkaar optrekken en Melodie had vroeger veel voor hem gedaan, dus Oliver kon niet veel anders dan van haar houden. Als broer-zus relatie dan. Terwijl Oliver zo in gedachten verzonken was en hij kauwend op zijn lip naar zijn voeten staarde, was Sari naar de keuken gelopen om de fles drank te halen die ze zo-even had open gemaakt om vervolgens naar zijn jas te lopen en daar het benodigde geld uit te halen. Oliver's gedachten waren te vaag op dit moment om echt te weten hoeveel hij nu aan Sareth had gegeven en waarschijnlijk zou hij er de volgende dag spijt van krijgen dat hij zoveel had weg gegeven, maar voor nu was alles leuk en blij en maakte het hem geen zak uit wat ze er mee deed. Al stak ze het in de fik.
Oliver schrok half op uit zijn vage gedachten stroom toen Sareth in eens naast hem op de bank neer plofte. Duidelijk had ze zijn offer geaccepteerd en had ze toegegeven. Nou, dan kon dit nog eens een hele mooie avond worden, of nacht. Of dagen. Wie weet hoe lang dit nog doorging. Haar opmerking liet hem alleen maar heel erg glimlachen, want hij vatte het nu eenmaal op een positieve manier op, waardoor hij kleine appelwangetjes had. 'Ik heb zo mijn momentjes niet?' Opperde hij vrolijk. Sareth proostte en Oliver glimlachte alleen maar. Eigenlijk zou hij ook nog wel wat willen drinken, die fles drank die Sareth had uitgekozen stond hem bijster goed aan. Dus boog de jongen zich naar voren om de fles van de tafel af te pakken en er een paar grote slokken van te nemen. Een kleine streep van drank gleed langs de zijkant van zijn mond omlaag. Maar de jongen bood er geen aandacht aan. Waarom had hij dit niet eerder gedronken? Het was een stuk beter dan al dat bier dat hij de avond erdoor heen had gejast. Gulzig nam hij nog twee slokken voordat Oliver realiseerde dat het de drank was die Sareth had uitgekozen voor hun deal, dus stopte hij er maar mee, schonk de blondine een schaapachtige glimlach, veegde het vocht van zijn lippen en zette de fles weer weg. Oke, misschien moest hij niet zo erg aan de sterke drank gaan nu. 'Ik ben echt blij dat je kon komen. En nogmaals sorry dat ik niet reageerde en een klootzak was en je glazen kapot heb gemaakt en zonder iets te zeggen ben vertrokken en ik zweer je dat ik het nooit meer zal doen en als ik het doe dan denk ik dat we geen vrienden meer zullen zijn en dat wil ik liever niet want je bent echt awesome.' Sprak hij in een ademteug met dezelfde irritante glimlach terwijl hij Sareth aanstaarde. Oliver trok zijn knieën op en sloeg zijn armen er om heen. Vervolgens legde hij zijn kin op de bovenkant en gingen zijn ogen even het appartement door. Hij bleef maar vergeten dat deze hele teringzooi van hem was. Misschien moest hij in deze dagen echt wat gaan opruimen.

Oliver zijn reactie op haar uiterst vriendelijke opmerking, deed haar zowaar giechelen. Heel even maar en niet bijzonder lang, maar er was toch daadwerkelijk een giechel te horen in de chaotische woonruimte. Ze moest hem gelijk geven, hij had inderdaad zijn momentjes, goede en slechte - behoorlijk veel slechte, maar duidelijk genoeg goede voor Sareth om hem nog regelmatig te willen zien. Sareth keek toe naar hoe hij de fles van de tafel pakte terwijl zij zelf ook het drinken weer hervatte. Ze schonk er maar weinig aandacht aan dat dat nu in feite haar drank was en dat ze er een probleem mee kon hebben dat hij daar nu van dronk, maar eerder aan het feit dat Oliver nu toch weer aan de drank was. Zelfs een blinde kon zien dat Oliver duidelijk al meer dan genoeg gedronken en gebruikt had en een wijs persoon had hem misschien weerhouden van het drinken van nog meer alcohol. Sareth zou Sareth echter niet zijn als ze hem niet gewoon zijn gang liet gaan. Haar naam was absoluut de allerlaatste op de lijst van 'wijze personen', als ze er überhaupt al een plek op zou hebben en het was niet aan haar om Oliver te gaan vertellen wat verstandig was. Daarnaast, hoewel ze gewend was aan de oude Oliver en ze deze evengoed kon waarderen, vond ze ook deze nieuwe Oliver helemaal prima. Ze wist dat ze hem niet uit zou kunnen staan als dit zijn echte, ware ik was en hij dag in dag uit zo vrolijk en fluffy was, maar voor een keer, misschien voor wel meerdere keren, vond ze het helemaal prima. Misschien wel interessant ergens. Misschien zelfs aantrekkelijk. Misschien. Het was gewoon zo lachwekkend en verwarrend hoe verschrikkelijk anders hij nu was en hoe groot het verschil was tussen de jongen die hier nu naast haar op de bank zat en de jongen die ze gewoonlijk tegenover zich had. Als Sareth niet beter had geweten, zou geloven in iets als magie of dergelijke onzin, dan had ze iedereen die haar vertelde dat de shit die hij had genomen hem magisch had veranderd in de tegenpool van zichzelf, waarschijnlijk welwillend geloofd. Stiekem genoot ze te veel van dit moment om het te laten varen.
Zonder een opmerking te maken over de drank, ging ze dus maar gewoon door met het herhaaldelijk nemen van slokjes. Ergens terwijl hij bezig was met het wegzuipen van de fles, leek hij zich iets te bedenken. Ze wist niet wat het was, maar het leek erop dat hij er zelf ook achter kwam dat hij misschien even moest dimmen met de drank. Hij liet de fles zakken, wierp haar de meest lachwekkende glimlach ooit toe, verwijderde het straaltje gemorste drank uit zijn mondhoek en zette de fles weer terug. Het geheel was zo lachwekkend geweest dat Sareth ook precies dat deed: lachen. Opnieuw verbaasde ze zichzelf over de blijken van emoties die haar lichaam losliet zonder dat ze er zelf erg in had, maar in plaats van haar hand voor haar mond te slaan, veranderde haar lach in een haast tevreden glimlach. Opnieuw keek ze in haar glas, bijna vredig, om vervolgens de resterende inhoud naar binnen te gooien. Het glas had deze keer niet zo vol gezeten, dus het ging zonder veel moeilijkheden. Daarnaast was de eerste keer genoeg geweest om haar zintuigen genoeg te verdoven dat de smaak van het spul haar niet meer dwars zat. Of in ieder geval veel minder. Oliver trok haar aandacht weer door opnieuw te spreken en de waterval van woorden die over zijn lippen viel deed haar terug breder glimlachen. Hoewel ze zich volledig bewust was van het feit dat dit puur wause woordjes waren en dat er een grote kans was dat hijzelf waarschijnlijk niet meer zou herinneren dat hij het ooit gezegd had, deden de woorden haar ergens op een vreemde manier goed. Nu Sareth wat alcohol in haar systeem had, kon ze de woorden beter op zich laten inwerken en er in ieder geval een stuk zinniger op reageren als bij zijn vorige excuses. Aan het eind van zijn verhaal, krulden haar mondhoeken hoog op tot een glimlach die zo breed was dat Sareth niet had gedacht dat ze het in zich had. Sareth haar glimlachjes waren nooit anders dan sarcastisch. Sarcastische glimlachjes hoefden niet breed te zijn, droegen de meeste kracht wanneer ze zuinigjes rond de lippen hingen. Echt glimlachen deed ze zelden en echte glimlachjes waren niet voorbestemd aan Oliver. Aan niemand eigenlijk. En schijnbaar toch wel aan Oliver. Haar eigen gedachtegang verwarde haar en Sareth schudde haar hoofd, alsof ze haar gedachtes zo meer op orde zou krijgen, ze de chaos uit haar hoofd kon schudden. Dit had natuurlijk geen enkele zin en ze bedacht zich dat Oliver dit misschien zou kunnen opvatten als een negatieve reactie op zijn verhaal. Dat mocht natuurlijk niet gebeuren en dus stak ze een hand naar hem uit en legde ze deze op zijn arm, die inmiddels om zijn opgetrokken benen geslagen was, alsof ze hem wilde kalmeren of wilde tegenhouden. Niet dat hij iets deed dat kalmeren behoefde of dat er iets mis was, maar goed. "Het is oké," zei ze op een toon die in geen geval typerend was voor haar. Een zachte toon, haast lief, haast oprecht kalmerend. Opnieuw verbaasde ze zichzelf. Een frons verscheen weer op haar voorhoofd omdat de stem zo niet als die van haar had geklonken en vervolgens schoot ze opnieuw in de lach. Toen ze was uitgelachen, schudde ze opnieuw haar hoofd. "Nee maar serieus, het is oké. Het zal wel. Misschien was mijn maatregel ook een beetje te drastisch. Ofzo. Als jij nou niet meer mijn huis probeert te slopen en dat soort dingen dan probeer ik jou niet meer te drogeren. Deal?" Ze stond nog niet helemaal achter haar eigen woorden want als ze Oliver vaker zo kon zien, dan was ze best in staat om hem nog eens te drogeren, maar dat was bijzaak. "Ach, en jij bent ook awesome, liefje," zei ze vervolgens met een glimlach rond haar lippen. Ze giechelde en bracht haar glas naar haar lippen om een slok te nemen. Terwijl ze bezig was met het nemen van een slok, besefte ze echter dat haar glas leeg was en vol verwondering keek ze naar het lege glas. "Jeetje," mompelde ze en pakte de fles die Oliver had weggezet weer op. Ze klemde het glas tussen haar benen en opende de fles zodat ze het glas weer zou kunnen vullen. "Zeg," begon ze, terwijl ze vol concentratie haar glas aan het bijvullen was. "Ik weet niet wat je hebt genomen, maar heb je het ook voor mij of heb je het opgebruikt? Iets dat jou zo pluizig kan maken moet wel goed zijn." Ze mocht hopen, toch?

Hoewel hij van buiten een en al teddybeer-materiaal was, ging het binnen wat wilder. Hij kon zijn gedachten niet stil krijgen en ze sprongen van de hak op de tak. Oliver deed zijn best om alles te ordenen, iets in een laatje te krijgen, maar zodra dat gelukt was en hij zich weer op iets anders richtte, sprong het er weer uit om mee te stromen in de wilde dans. En als Oliver ergens niet tegen kon, dan was het absolute chaos waar hij nul controle over had. Zoals nu. Maar de drug weerhield hem ervan om serieus te zijn, om er voor te zorgen dat zijn gedachten rustig werden. Het zorgde ervoor dat hij in die vage staat bleef en niets anders kon doen dan glimlachen en de meest random dingen zeggen die de normale Oliver niet zou zeggen. Daarom had hij ook zoveel gedronken. In de hoop dat dat het misschien tot stilte maande, dat hij wat rust had. Maar het had het alleen maar erger gemaakt en het begon hem te irriteren. Wat zich naar buiten liet gaan door zijn duimen draaien, zijn benen die ongeduldig op en neer wipten en de hand die continu door zijn haar ging. Hij kon niet stil zitten, was rusteloos en eigenlijk wilde hij wel dat het voorbij was. Maar Oliver zou Oliver niet zijn als hij niet wist wat de duur van de drug zou zijn, zeker als hij er drie had ingenomen en ook geen idee had wat voor drug het nu precies was. Ja, het was duidelijk een oppepper, maar wat voor een en wat ware nde gevolgen? Oliver kon er niet eens een antwoord op bedenken vanwege de chaos in zijn hoofd. Dus hield hij wijselijk zijn mond in een vage glimlach, bleef met zijn benen op en neer gaan en keek van Sareth weer voor zich uit en terug. De positie waar hij in zat was alles behalve comfortabel was hij achtergekomen. Omdat hij zoveel wilde bewegen was jezelf op slot zetten niet de juiste optie. Het resulteerde in Oliver die met zijn benen bewoog, eerder zijn knieën steeds op elkaar wilde drukken, waardoor zijn wangen af en toe wat boller werden. Het zag er misschien een beetje vermakelijk uit, maar de jongen kon op dit moment in alle chaos niet eens bedenken hoe hij anders kon zitten. Het leek met de seconde erger te worden, alsof de drug zijn hoogtepunt nog niet had bereikt. Terwijl Oliver alleen maar hoopte op een aftakeling.
Hij mompelde wat onnozele woorden binnensmonds en bleef Sareth aan staren. Zij was op dit moment het enige wat hem interesseerde in deze ruimte. Was haar blonde haar altijd zo licht geweest of kwam dat door de lampen in zijn appartement? Oliver zweeg en vroeg het niet, bang dat Sareth kwaad zou worden. In plaats daarvan blaatte hij aan een stuk door een excuses zonder maar een keer een komma te gebruiken of een hap adem te halen. Zelfs daar was zijn hoofd te chaotisch voor. De toon waarop Sareth hem aansprak verbaasde hem. Nog nooit had hij haar zo horen spreken. Was dit de drank die zijn werk deed, of kwam er daadwerkelijk eindelijk iets vriendelijks naar boven in Sareth? Oliver maakte het niet veel uit, zolang de sfeer maar fijn was en alles gezellig en wel was. De glimlach ging over in een vage grijns op zijn lippen en hij bleef de blondine maar aanstaren. Zijn mond had geen woorden voor wat hij eigenlijk wilde zeggen. Simpelweg omdat de drug hem tegenhield. Het was alsof het niet kenbaar wilde maken hoe chaotisch je ervan werd, hoe verlangend naar rust en stilte je had. Misschien moest hij naar zijn bed zwalken en een paar pillen Rohypnol in zijn keelgat duwen. Maar dat zou betekenen dat hij Sareth alleen moest laten. En dat wilde Oliver niet. Ze was er net, dan was het toch zielig om haar meteen weer te 'verlaten'? Haar lach verbaasde hem nog meer en hij trok zijn wenkbrauwen op terwijl de grijns zich weer vormde tot een brede glimlach. Een erg brede glimlach. Kijk, dit was nou gezelligheid ten top. Dit moesten ze gewoon vaker doen. Enthousiast knikte hij zijn antwoord. Natuurlijk zou hij haar huis niet meer slopen! Waarom had hij dat ook al weer in de eerste plaats gedaan? Oh ja, drugsdeal gone wrong. Maar dat had hem niet de autoriteit moeten geven om iemands eigendom te slopen. Dat kon Oliver nu ook wel inzien.
Olivers wangen kleurden een beetje roze bij haar opmerking. Ze noemde hem Awesome! En liefje! Dit was gewoon de beste avond die hij ooit had gehad! Hij dook wat verder weg in zijn knieën en glimlachte verlegen. 'Ja maar jij bent awesomerer' Zei hij wat verlegen en hij keek haar aan. Oliver maakte zich uiteindelijk los van de positie en ging weer terug in kleermakerszit, terwijl zijn wangen, die nog steeds een beetje bol waren, roze bleven. Oliver trok een pruillip bij haar vraag terwijl zijn ogen haar handelingen volgden. 'Sorry,' Piepte hij wat zielig. Hij sloeg zijn ogen neer en begon weer met het draadje van zijn broek te spelen, terwijl zijn knieën wat nerveus lichtjes bleven trillen. 'Maar ik heb alles op gemaakt, wist ik veel. Ik wist niet dat je kwam en of mijn poging wel succes zou hebben en ik had in eerste instantie niet eens het idee om je een berichtje te sturen en het gebeurde gewoon ineens en als ik meer had dan had ik je het wel gegeven en hoezo ben ik pluizig?!' De woorden rolden over zijn tong en pas tegen het einde van de zin vroeg Oliver zich af waarom Sareth hem pluizig had genoemd. 'Zover ik weet ben ik gewoon nog een mens en niet een leeuw, of heb je dat liever want dat vind ik ook geen probleem misschien kun je me dan als kussen gebruiken?' Nogmaals kon de jongen niet stoppen met praten terwijl het ene na het andere idee door zijn hoofd schoot en weer verdween. De jongen vroeg zich oprecht af of leeuwen konden spinnen. Zou Sareth dat erg vinden, mocht het gebeuren? Dat kon ze toch wel begrijpen? Of vertrok ze dan meteen? Dan kon Oliver ook niet veel meer dan zielig als een hoopje vacht en littekens, die ondertussen behoorlijk waren gaan jeuken dus hadden zijn handen het draadje los gelaten en krabden ze over zijn bovenarmen, achterblijven en zachtjes janken, je wilde de buren niet wakker maken, omdat zijn muze, ZIJN Sareth, ervandoor was gegaan. Alleen omdat ze zijn gespin niet fijn had gevonden.

Het was absoluut belachelijk. Ronduit absurd hoe de twee daar zaten, als de twee grootste sukkels naast elkaar, extreem verbaasd over elkanders vriendelijkheid. Wat voor een relatie hadden de twee wanneer een lief woordje of een blijk van spijt de ander zo van zijn stuk kon brengen? Waar berustte hun vriendschap - of wat het dan ook was - op, als het niet voor vriendschappelijkheid was? Het feit dat hun glimlachjes en grijnzen zo verrassend waren terwijl het toch in ieder geval voor Sareth zo gold dat Oliver de persoon was met wie ze gewoonlijk, de laatste twee weken niet meegerekend, de meeste tijd doorbracht, was toch lichtelijk zorgwekkend. Ernstiger nog, was dat ze zichzelf zo wist te verbazen met haar eigen vrolijkheid. Het was haast triest dat ze een dergelijke vrolijkheid niet kende bij zichzelf. Natuurlijk, wanneer er genoeg drugs in zaten kon ze best lachen en lief zijn, maar dat waren enkel wause woordjes zonder enige kern van waarheid. Momenteel had ze niks op dan drank. Drank en een heel klein beetje poeder, maar gezien dat nooit zo'n sterk effect kon hebben op de emotie liet ze dat wijselijk achterwege. Ze kon zich geen dagen herinneren waarop drank haar humeur zo had weten op te krikken, of zo snel. Gewoonlijk goot ze er wat drank in zodat het gaar sudderen in chagrijnige bitterheid wat comfortabeler werd, niet om er blijer van te worden. Of wel, niet blij op deze manier. Natuurlijk, Sareth rekende hitsig zijn en giechelen om kleine, onbenullige dingen ook als blij zijn, maar dat was puur omdat ze niet echt bekend was met andere blijheid. Deze blijheid dus, die duidelijk verschilde van de gewoonlijke dronk. Nu ze er zo over nadacht begon ze zichzelf ervan te verdenken dat ze Oliver misschien onbewust 'binnen' had gelaten. Hem genoeg ruimte had gegeven om zo dichtbij te komen dat hij haar emoties kon beïnvloeden. Ze wilde het niet toegeven, maar ze wist dat het vaker gebeurde. Dat ze hem vaker de kans gaf om haar humeur helemaal te verpesten of juist beter te maken. En hoewel dit volledig in ging tegen hoe ze haar hele leven had willen indelen, hoe ze altijd probeerde iedereen op afstand te houden, alles oppervlakkig, kon het haar nu niet zoveel schelen. Op dit bewuste moment kon ze zich even niet meer bedenken wat er slecht was aan positiviteit, wat er slecht was aan mensen die dichtbij je stonden. Ze kon zich even niet meer bedenken dat het hier ging om een machtspel dat ze dreigde te verliezen door Oliver binnen te laten, of misschien wilde ze er gewoon even niet aan denken. Alles was wel prima zo. Het was gezellig, dat telde. Toch?
Terwijl dit alles door haar hoofd schoot en ze al het negatieve dat ronddwaalde in haar hoofd probeerde te negeren, keek ze telkens van haar glas op naar Oliver en weer terug. Toen haar glas vol was, zette ze de fles weer weg en nam ze het glas weer tussen haar benen vandaan. Ze keek op, smolt praktisch van hetgeen dat ze aantrof en schrok zich haast op datzelfde moment een ongeluk om het feit dat de aanblik van Oliver met een blos op zijn wangen en een verlegen glimlach haar zo raakte. Letterlijk raakte. Ze voelde dat vreemde gevoel in haar borst, of keel, ergens in haar lichaam in ieder geval, alsof iemand haar had gestompt, of er iets vast zat. Het klonk walgelijk en onprettig, maar zo voelde het allerminst. Of wel, Sareth ervoer het wel degelijk als onprettig, maar dat had alles te maken met het feit dat ze zich oprecht nog nooit zo had gevoeld en niks met of de ervaring zelf onprettig was. Wat, in hemelsnaam, was er met haar aan de hand? Was het oprecht mogelijk dat zij, Sareth, iemand schattig vond? Dat- Nee. Nee, dat kon niet. Onzin. "Maar jij bent awesomerer," was zijn weerwoord. Sareth haar lippen bewogen even van elkaar, alsof ze iets van een 'awh' wilde uitstoten, maar er kwam geen geluid uit en dat was maar goed ook. Haar ogen stonden haast ontroerd en hoewel ze zich helemaal prima voelde in dit moment, ze zich daadwerkelijk oprecht goed voelde, vond ze het misselijkmakend dat ze zo verschrikkelijk zacht en zwak reageerde op Oliver. Die haar, bedacht ze zich nu, twee weken vol had lopen negeren. Die haar glazen stuk had lopen gooien, die haar had geslagen. Ze probeerde de woede op te wekken, terug aan te wakkeren, maar faalde hier dramatisch in en nam als troostprijs maar weer een slok. Haar ogen bleven op hem en de roze, bolle wangen gericht terwijl ze deze handeling maakte en ook toen hij weer begon te praten, kon ze haar ogen niet van hem afhouden. Hij verontschuldigde zich, sloeg zijn ogen neer, begon weer met het friemelen aan zijn broek. Een nieuwe woordenstroom rolde ongehinderd over zijn lippen. De boodschap begon met dat er niks meer was en eindigde zonder waarschuwing bij de vraag waarom hij pluizig was. Opnieuw lachte Sareth, zich allang geen zorgen meer makend over de drugs die ze niet zou krijgen omdat hij ze niet meer had. Lachend keek ze neer in haar glas. Haar lach veranderde in een glimlach en ze nam opnieuw een slok, waarna ze Oliver weer aankeek. Alles werd nog duizend maal zo verwarrend toen Oliver haar vertelde dat hij geen leeuw was en zich bedacht dat hij dat wel kon zijn, als ze dat wilde. Verwarrend, in de eerste plaats omdat ze Oliver nooit, nooit iets dergelijks had horen zeggen, tevens nooit had verwacht dat hij zoiets ooit zou voorstellen en in de tweede plaats omdat ze het zo verschrikkelijk schattig vond dat het opnieuw voelde alsof iets in haar smolt, alsof iemand haar een stomp tegen haar borst had gegeven of alsof er iets vast zat in haar keel. Of allemaal tegelijkertijd. Ze voelde zichzelf haast paniekerig worden bij deze gevoelens en het besef dat ze geen idee had wat ze voelde of dat ze het niet wilde weten. Ze had geen idee hoe ze deze emoties - of wat het dan ook waren - moest bestrijden en kon zich maar één ding bedenken dat wellicht kon helpen. Gewoon blijven doordrinken. Dus gooide ze nog meer van het goedje naar binnen, nam een grote hap adem en keek Oliver haast vertederd aan. Oke, dat laatste was niet de bedoeling geweest, maar het gebeurde en het maakte niet uit. Niet nu, in ieder geval. "Shh, rustig liefje," sprak ze eerst en ze zette haar glas naast de ban op de grond. "Adem in, adem uit, dat soort dingen." Een dronken zachtheid en een lachje klonken door in haar stem. "Je bent gewoon-" Ze gebaarde vaagjes met haar handen in de richting van Oliver, in de hoop met die handeling haar hele boodschap duidelijk te maken. "Pluizig." Ze zei het woord met zoveel nadruk, zoveel langzamer dan de rest van haar woorden. Alsof het woord verschrikkelijk belangrijk was, alle lading verdiende die ze eraan gaf. "Je hoeft toch geen vacht te hebben om pluizig te zijn? Je kan ook pluizig zijn vanbinnen." Bij de laatste zin stak ze wijs haar vinger uit richting Oliver, zoals ze nog niet zo bijzonder lang geleden ook had gedaan, maar toen boos en vastberaden. Nu zweefde haar vinger heen en weer in de lucht, omdat haar coördinatie haar dusdanig in de steek liet dat het lastig werd om haar hand recht te houden. "Je bent zacht. Maar niet echt. Maar gewoon vanbinnen, weetjewel. Nu, in ieder geval. Normaal ben je..." Ze giechelde bij de gedachte hoe ze haar zin ging af maken. "Hard." Sareth haar ogen gleden over de jongen naast haar op de bank. Over zijn warrige haren, de bril op zijn neus, zijn pyjama, de littekens op zijn bovenarmen en hoe hij deze krabde. Ze nam hem in zich op, dacht na - en diep, voor haar doen, momenteel, maar over precies niks - en stak vervolgens opnieuw een hand naar hem uit, om deze rond zijn pols te sluiten en zijn pols naar haar toe te trekken zodat hij moest ophouden met krabben. "Niet doen," zei ze, niet op haar sarcastische toon, niet op haar boze toon, niet alsof ze er klaar mee was, niet eens als een boze moeder, maar haast klein en breekbaar. Haast smekend. Een pruillipje vormde om de boodschap kracht bij te zetten. "Dat is niet goed. Ik kan me nu even niet meer bedenken waarom maar ik heb wel gelijk. En ik weet dat het me normaal niet kan schelen maar nu wel even." Godverdomme, ze moest nooit meer drinken met een gedrogeerde Oliver. Daar deed ze rare dingen van. Zoals lief doen.