Het was weer eens van die nachten. Van die kutnachten waar je moe was maar de slaap gewoon niet kon vatten. Want teveel gedachtes dwaalden door je hoofd, teveel zorgen en te veel drukte. Zelfs een deken over je hoofd heen doen hielp niet. Dit was gewoon puur naar de muur of het plafond staren, in de hoop dat de gedachtes op zouden houden met schreeuwen en bonken en aandacht trekken en dat ze zouden beseffen dat het geen nut had. Dat ze tot rust kwamen zodat je uiteindelijk ook nog eens in slaap kon vallen. Oliver had een van die nachten. En deze nachten had hij zo vaak al mee gemaakt, al zo vaak tegen gestreden en het had nooit echt geholpen, wat meestal betekende dat hij tot de vroege uurtjes opbleef en voor de rest van de dag zich verschrikkelijk brak en dood voelde. Maar voor deze nacht kon Oliver zich dat niet veroorloven. Hij kon niet opblijven en hopen dat alles weg zou gaan. Want dat zou het toch niet doen, hij zou toch alleen maar blijven draaien, blijven zuchten en blijven hopen dat het over ging en dat het stil werd. Daarbij was zijn rug als een malle aan het jeuken vanwege nieuwe en verse wonden die aan het helen waren. Zijn vader was er niet blij mee geweest toen het bleek dat Oliver misschien iets te veel drugs voor zichzelf had achter gehouden. En met niet blij geweest bedoelde hij eigenlijk dat zijn vader furieus was. Want dat betekende verlies op de handel. Oliver had kostbaar handelswaar verkwanseld, iets wat voor een klant was bedoelt. Het was niet zijn bedoeling geweest om het te gebruiken, maar de nood was te hoog geweest. Zijn handen hadden gejeukt naar een lijntje of iets dergelijks. Iets wat ervoor zorgde dat hij gewoon even niet hoefde te denken aan een kwade vader, de handel en de ketens waar hij aan vast zat. Want als Oliver eenmaal ging nadenken kwam hij meestal in een neerwaartse spiraal waarin hij zichzelf duidelijk maakte dat hij niet veel betekende voor zowel zijn vader als Sareths vader, dat Sareth hem ook ieder moment kon droppen vanwege zijn gedrag en dat het ook niet veel uitmaakte mocht hij ooit dood in de goot gevonden worden. En dat soort gedachtes waren op dit moment de meeste die door zijn hoofd suisden. En Oliver had daar geen zin in.
Met een zucht stond de jongen op uit zijn bed, veegde met zijn voeten een hoop vuile kleding opzij en slofte naar de badkamer. Gelukkig was zijn vader tot op heden er nog niet op gekomen om alle pijnstillers en slaappillen van zijn zoon af te pakken. Of hij wist dat Oliver het nodig had en wachtte op het juiste moment om ze af te nemen. Oliver rommelde wat en vond een potje. Iets wat hij niet heel vaak probeerde aangezien hij de bij-effecten kende, maar om nu tien uur plat te liggen door rohypnol zag hij ook niet zitten, dus was dit een van zijn weinige opties. Een shitton aan pijnstillers nemen betekende meer zelfmoord dan verdoving dus dat liet hij ook achterwege. Hij vulde een glas met water, sloeg twee pillen plus het water achterover en keek vervolgens in de spiegel. Zijn donkerblonde haar stond alle kanten op en er zaten wallen onder zijn ogen. Oliver in zijn natuurlijke habitat. Een paar minuten bleef hij naar zichzelf staren, zich bedenkend wat nou ook al weer de bijwerkingen van dit spul waren. Toen hij uiteindelijk het spul begon te voelen gaf hij het staren op en slofte naar bed. Het was wel duidelijk dat Oliver niet goed meer wist hoe sterk het was en hoe snel het werkte want tegen de tijd dat hij bij zijn bed was en er uiteindelijk op was gevallen was hij al ver heen. Hij had niet eens de tijd gehad om de dekens over zich heen te slaan en hij lag nu met zijn buik op zijn matras, onder zeil.
Het spul kwam niet bepaald met een dromen-loze slaap, want niet veel later vulde de kalmerende duisternis zich met iets wat deels op een herinnering en nachtmerrie leek. Het was altijd zijn vader die er in voor kwam. Zijn vader die hem mishandelde en hem uitlachte. Hem vertelde hoe waardeloos hij was. Oliver fronste en begon te woelen en te bewegen, in de hoop zo de nachtmerrie van zich af te schudden. Maar het maakte het alleen maar erger en hij had geen idee hoe hij er aan kon ontsnappen. Af en toe mompelde hij een vaag woord en het woelen werd alleen maar erger. De jongen kromde zijn rug en ging op zijn zij liggen, zijn armen om zijn buik geslagen. Zo bleef hij nog vaag bewegen en vage woorden zeggen, maar het was tenminste minder heftig. Wat de nachtmerrie niet minder erg maakte. Misschien was het niet zo erg geweest om een nacht wakker te liggen. Alles behalve dit.