Met een kleine glimlach op zijn gezicht keek hij naar zijn mobiel in zijn handen. Genoeg hoesten en een beetje ziek klinken aan de telefoon had zijn baas er al gauw van overtuigd dat hij effectief zeer maar dan ook zeer verkouden was. Zijn stem wat heser doen klinken dan eigenlijk het geval was, hielp ook al goed. De man had hem vrij gegeven (natuurlijk na een beetje aandringen van Ace) maar had wel gezegd dat hij geen betaald verlof kreeg. Dat interesseerde Ace nu niet zo bijster veel, hij raakte wel aan eten 's avonds, en trouwens, hij bleef maar één dag weg van zijn werk, hij had gewoon zo weinig zin in zijn twee collega's en al die stomme CD's die toch enkel verkocht werden aan mensen die ze nooit maar dan ook ooit opzetten. Hij stak zijn mobiel in zijn broekzak en trok zijn jas iets beter recht op zijn schouders. Wat had hij nog in zijn zakken zitten? Een snoeppapiertje, zijn sigaretten, een aansteker, een zakdoek maar ook kruimels van een wafel, zijn huis- en autosleutels. Zijn prachtige auto. Blauw, babyblauw en de rechter deur aan de voorkant was rood omdat iemand een keer de deur naar de haaien geholpen had, en hij had een nieuwe deur nodig. De jongen met de bruinige ogen draaide zich om, waarom stond hij zelfs nog voor de shopping mall? Zo dadelijk bedacht hij zich nog en ging hij toch nog werken. Langzaam begon hij weg te wandelen, maar toen hij een kerel zag die hij als zijn collega herkende, maakte hij zich snel uit de voeten voor hij een hele uitleg zou moeten geven. Wat viel er te doen op dagen dat je niets te doen had en dat je geen verplichtingen had? Oké, misschien had hij wel een paar verplichtingen, maar hij was te lui om ze te doen, plus er waren andere dingen die veel leuker waren om te doen. Zoals zijn hele dag verkwisten aan op het station zitten om mensen te bekijken. Ook omdat hij hoopte om misschien iemand tegen te komen met wie hij wat interessant kon gaan doen. Zoals... drinken. Of zo. Hij wist het niet. Hij had geen flauw idee wat hij met zijn leven aan het doen was. Niets goed, in ieder geval. Met een vrolijke grijns op zijn gelaat liet hij de shopping mall achter zich, ver achter zich. Tot morgen, dacht hij bij zichzelf.

Hij bleef het haatte dat hij geld uit moest geven aan de trein. Hij kon er ook niet aan doen dat hij nu eenmaal met de trein moest als hij ergens heen wou. Het was zo stom. Hij verborg een geeuw achter zijn hand terwijl hij een beetje tegen het loketje aan hing te hangen. "Heen en terug?" Hij keek de jongedame achter het loket aan. "Ziet het er naar uit alsof ik daar genoeg geld voor bij heb?" vroeg hij, doelend op het geld dat hij al klaargelegd had. Ze keek even lastig  en nam toen maar voor zichzelf voor dat het enkel een heen kaartje was. Een grinnik ontsnapte aan Aces mond. "U wordt hartelijk bedankt", sprak hij met een licht vleugje sarcasme, al zou ze waarschijnlijk niet eens doorgehad hebben dat dat zo was. Hij stak zijn wisselgeld los in zijn jaszak en hield het kaartje tussen zijn tanden terwijl hij de rits van zijn baseball jacket dichtdeed en nog kort knipoogde naar het meisje achter het loket. Hij liep weg van het loket en nam het ticket ook tussen zijn tanden uit. Liever geen met speeksel doordrenkt kaartje, dan mocht hij zo zijn trein nog niet op of zo. Ace haalde een hand door zijn krullige haar, al was het niet zo extreem krullend, zeker niet die dag. Er lag meer een slag in dan dat het effectief krulde. Hij scande zijn kaartje en liep half sloffend het platform op. Waar ging hij eigenlijk naar toe? Hij had werkelijk geen flauw idee en hij vond het helemaal prima. Hij zag wel waar hij uitkwam, desnoods liftte hij terug naar zijn woonst, dat kleine appartementje waar hij zo graag woonde omdat er letterlijk niets te doen was. Ace liet zich neervallen op een bankje met een diepe zucht. Het was vroeg, te vroeg zelfs, het was nog maar half elf en hij had liever nog in zijn bed gelegen. Met een zucht zat hij daar, te wachten op de eerstvolgende trein die er zou komen, zodat hij daar op kon gaan. Er zat een moeder met een zoontje naast hem, en hij voelde dat de jongen af en toe naar hem keek. Het ding kon niet ouder zijn dan zeven, maar hij was wel zeer vervelend met het gepor in zijn moeders zij en dan het knikken in Ace's richting. Was het omdat hij alweer een sigaret opgestoken had? Kinderen leken dat steeds en vaker vervelend te vinden en dan gingen ze vervelende rotjongen uithangen bij hun moeder. Toen het jongetje nog een keer naar Ace keek, hield hij de sigaret naar hem uit. "Wat, moet je die hebben of zo?" vroeg hij, half bitsig en gauw zijn ogen naar de moeder laten glijdend. Hij zag dat ze haar lip half opgetrokken had en de intentie maakte om haar gesprek aan de telefoon te beëindigen. De jongen, die nu op de grens tussen begin en midden twintig zat, liet de sigaret op de grond vallen en stond op. "Dan niet." Hij liet de twee achter en liep naar de rand van het perron, want hij had een trein aan horen komen. Hij wachtte geduldig tot de deuren open gingen en liep toen de trein in. Waar zou hij gaan zitten? Lastige vragen allemaal. Uiteindelijk besloot hij gewoon te gaan zitten op een leegstaand treinbankje. Op het tafeltje legde hij zijn mobiel neer en nu ritste hij zijn jacket weer open want in tegenstelling tot op het platform, was het in de trein wél warm, té warm misschien zelfs, want hij kreeg meteen een bedrukt gevoel. Zich niets aantrekkend van wat in het algemeen als accepteerbaar gezien werd, legde hij zijn benen op de lege plek naast zich en leunde hij met zijn rug tegen het raam. Weer eens verschool hij een geeuw achter zijn hand. Als de rest van de dag zo saai ging zijn als hij nu al meegemaakt had, dan zou hij al gauw weer naar zijn thuis toe rennen om in zijn bed te gaan liggen en slaap in te halen. Op een licht vervelende toon begon hij toen een liedje te neuriën, hopend dat iemand zich er aan zou storen en hem aan zou spreken - dan had hij meteen een gesprekspartner.