Waarom degene die hem wilde ontmoeten juist hierheen wilde, was voor Oliver een raadsel. Het was veel handiger geweest om elkaar te zien bij de oude fabriek te zien en daar de drugs en geld te overhandigen. Maar waarschijnlijk had die persoon iets verkeerds gedaan en wilde hij het liefst niet gezien worden in de omgeving van die buurt. Oliver had liever ook iemand anders voor deze opdracht gestuurd, maar iedereen leek bezig te zijn. Sommigen hadden een of ander vaag feestje vanavond, anderen hadden al opdrachten en sommigen waren gewoon lui. De donkerblonde jongen moest die mensen maar eens aanpakken, maar niet vandaag, want hij had werk te doen. De helende wonden op zijn rug voelde hij nog steeds, maar ze waren gelukkig dicht. Zolang hij niet te veel bewoog en niet in zijn diervorm veranderde, dan kwam alles goed en zouden ze niet opnieuw gaan bloeden. De jongeman zuchtte geïrriteerd. Hij was duidelijk op tijd. De klant niet. Als die gast nog kwam opdagen zou Oliver hem op zijn kop slaan. Hij kende de persoon niet eens, het was een geheel nieuwe klant. En de klant was koning. Maar niet als je al 5 minuten te laat was voor je afspraak. En hij had het probleem dat Oliver de goederen bezorgde deze keer. Want Oliver was stik-chagrijnig dat hij helemaal naar buiten de stad moest komen om een paar pillen te bezorgen. Hij leunde tegen een of ander hek aan dat al een tijdje toe was aan vervanging en zijn ogen speurden de omgeving af. Niets, naast een paar koeien verderop in het veld. Hij haatte de buiten gebieden. Het stonk er, er was niets moderns en die domme dieren. Verschrikkelijk. Oliver voelde het van binnen rommelen, de drang om het beest naar boven te laten komen. Hij onderdrukte het. Het was niet de tijd om dit te doen. De klant moest komen, Oliver handelde het af en hij kon veilig terug naar de stad om de rest van de zaken te regelen. Hij richtte zich op zijn telefoon om te zien wat de tijd was, zeven minuten na de afgesproken tijd, en zocht naar een eventueel gemist bericht dat de persoon niet kwam opdagen. Niets, noppes, nada. Oliver zuchtte geïrriteerd. Hij wachtte nog drie minuten, als de klant er dan nog niet was, kon hij oprotten. Hadden hij en Sareth in de avond nog iets om te vieren. Hij ruilde zijn telefoon in voor een notitieboekje waar alle namen, data's, tijden en goederen in stonden. De financiën moest hij hoog nodig ook weer eens gaan regelen.

[Eerste post voor Dregoe]

De donkerblonde jongen kauwde op de binnenkant van zijn wang. zijn rug jeukte, maar hij ging niet als een of ander beest tegen de paal waar hij aanleunde op en neer bewegen om de jeuk weg te krijgen. Daarbij zou hij waarschijnlijk de helende wonden open maken en hij had geen zin om nog eens een uur onder de douche te staan in de hoop dat de vezels van zijn shirt het niet infecteerden. Oliver mompelde een vloekwoord nadat hij het boekje had dicht geslagen en voor de zoveelste keer zijn telefoon checkte. Niets. De rugzak die tegen de paal aanstond en vol zat met de spullen die de persoon nodig had voor iets, of iemand. Oliver ging niet diep in die zaken. Hij bracht de zooi en de mensen betaalden. Want het enige waar hij in geïnteresseerd was, was het geld wat hij er voor kreeg. Al was de drugs natuurlijk een hele fijne bij komer. Het liefst wilde Oliver zijn telefoon door midden breken en de rugzak naar de grazende koeien gooien. Misschien dat die het leuk vonden om te spacen op LSD of whatever er in zat. Hij wist het niet eens meer het het boeide hem ook niet. De jongen bukte zich, raapte de rugzak op, checkte voor de állerlaatste keer zijn telefoon en besloot toen maar weg te gaan. Die persoon had het verkloot en hij en Sareth hadden vanavond een privé feestje. Zo heel slecht klonk dat nog niet. En net toen Oliver's humeur een beetje begon op te beuren draaide hij zich om, om in de verte iemand aan te zien komen lopen. Niet eens op een sloom tempo, nee, we namen de tijd. Klant was koning? Nou, Oliver ging even laten voelen wat er met een koning gebeurde als deze tegen de wil van het volk in ging. 'Hey Asshole! Schiet op, ik heb meer dingen te doen!' Brulde hij naar de persoon die zijn richting op kwam. Hij knakte zijn knokkels en stond al helemaal klaar om de naderende persoon verrot te slaan. Maar toen begon het hem te dagen. Die persoon was absoluut niet de persoon waarop Oliver stond te wachten. In tegendeel, deze gast was veelste jong. Oliver beet op zijn lip en schold zichzelf uit. En werkte hij zich weer in de nesten. Good going friend. Het zou hem niet verbazen als hij ergens binnen een week dood in de goot zou liggen omdat hij de zoveelste verkeerde keuze had gemaakt.

Met een vrij gespannen gezicht bleef Oliver de andere jongen volgen. Als hij het nu maar niet verkloot had en die jongen een of andere geheime bodybuilder bleek te zijn. Want daar kon hij zelfs in zijn leeuwenvorm niet tegenop. Maar de jongen liep door en hij was een stuk smaller dan Oliver had verwacht, die met zijn een meter tachtig wel vaker boven mensen uitstak. Niets aan de hand, alles was cool. Hij kreeg misschien een rare blik toegeworpen, dat was alles. Ze negeerden elkaar en Oliver kon zijn eigen weg weer gaan. Hij keerde zijn rug naar de passerende jongen en boog zich voorover om in de rugzak te rommelen. Het zou zo maar kunnen zijn dat een van die domme koeien zijn prachtige drugs had gestolen en nu in het veld stond te spacen. Dat wilde je niet hebben. Want hoe kon hij dat gaan uitleggen aan Sareth of haar vader? De jongen beet op zijn lip, een tik die hij de laatste tijd wel erg vaak zag terug komen, en haalde een hand door zijn wat verwarde haren. Goed, alles zat er nog in. Als die kleine gast nog even opschoot met lopen kon Oliver snel volgen en zich uit de voeten maken uit dit barbaarse landschap gevuld met schone lucht en koeienvlaaien. Echter, leek iemand anders een ander plan te hebben. Want een kreet van pijn deed Oliver opschrikken. Met een ruk draaide hij zijn hoofd om, de tas dicht tegen zich aan houdend, bang dat die gast die de drugs wilde toch was gekomen en dat er een of ander iets was gebeurd. Maar nee, het was verre van dat. De jongen die hij net had uitgescholden lag kermend op de grond en was aan het vervormen. Een dierenvorm? Op dit tijdstip? Oliver fronste en verwachtte niet veel. Waarschijnlijk een rat of ander miezerig diertje. Die jongen kon nooit veel goeds zijn. Maar nee, Oliver had het mis. De jongen bleek een wolf te zijn met een prachtig grijs kleurtje. Oh, dat zou wel een mooi tapijtje voor in zijn kamer kunnen zijn. Want het berenvel begon een beetje te slijten. Het was alsof het beest, of de jongen, zijn gedachten kon leven en het beet in zijn richting. Oliver verroerde geen spier. 'Gast, chill oke?' Zei hij op een koele toon terwijl hij de wolf aanstaarde. In zijn eigen vorm kon hij dit beest makkelijk aan. 'Wist ik veel dat jij niet de persoon was die ik nodig had. Hup, ga naar je moeder.' Hij maakte een wuifgebaar met zijn handen, ten teken dat de jongen moest oprotten en Oliver met rust moest laten.

Nog voordat de jongeman het doorhad was de wolf naar zijn tas gesprongen. ZIJN tas. De tas waar wel een paar honderd euro aan drugs in zat. Iets wat Oliver niet wilde verliezen. Hij had al een klote dag achter de rug, was helemaal naar hier gekomen voor iemand die niet was komen opdagen, de pijn in zijn rug voelde hij nog steeds en het liefst wilde hij gewoon naar huis. Of naar Sareth en gewoon tegen haar opkrullen en drugs snuiven. Niet dat hij dat zou doen, de jongen wilde graag zijn afstand bewaren. Heel graag. Maar de wolf, of vage jongen, voor hem had andere plannen en wilde zijn tas hebben. Oliver gromde en probeerde de tas uit de bek van de wolf te krijgen. Maar dat zou alleen maar resulteren in een gescheurde tas. En Oliver was best blij met deze tas dus hij wilde hem graag heel houden. 'Gast, ga naar je eigen tas!' Oliver haalde uit met zijn voet naar de kop van het beest. Zo heel veel zin om nu in een leeuw te veranderen, had hij niet. Het zou resulteren in nog meer pijn dan dat hij al had, onnodige botbreuken en ruzie. In zijn dierenvorm kon Oliver de jongen makkelijk aan, maar hij probeerde het voor een keer eens goed op te lossen zonder onnodige risico's te nemen. Met nog steeds het handvat van de tas stevig in zijn handen probeerde hij opnieuw naar de wolf te schoppen, hopend dat hij eindelijk doorkreeg wat Oliver bedoelde en dat hij zowel de tas als het wolveninstinct in hem zou los laten en zou realiseren hoe dom hij bezig was. Eem geïrriteerde grom en vloek verliet zijn lippen, hij was zo verschrikkelijk klaar met deze dag.

Bam, raak. Vol op zijn kaaak. De eerste schop dat het dier ontweken, maar de tweede was een schot in de roos. Nou ja, bijna in de roos. Want de jongen wilde nog steeds niet los laten en was erg zeker van zijn zaak dat dit zijn tas was. En Oliver werd er met de seconde chagrijniger van. Het beest in hem roerde zich. Het fluisterde in zijn oor. Gewoon in geven, gewoon over nemen en vechten als beesten. In een kooi. Tot de dood. En Oliver had er dan ook schoon genoeg van dat hij zich te goed voelde om als beesten te vechten. Dus gaf hij maar in. De transformatie was nog pijnlijker met de helende wonden op zijn rug, maar Oliver hield de pijnlijke schreeuw binnen in zich. Hij liet de tas vallen, net op het moment dat de vuile hond naar zijn vingers beet en kromp in elkaar. Om de een of andere reden leek de pijn altijd in zijn buik te centeren en hij kon ook niets anders doen dan zijn armen er om heen slaan. God het leek alsof hij een hartaanval kreeg. De transformatie verder was vrij simpel. Zijn kleding werd verruild voor een dikke, met littekens bezette, gouden vacht, een staart, vier poten met vlijmscherpe klauwen en donkere manen. Een immense leeuw stond nu voor de wolf. Met een druk van zijn poot duwde hij het beest om en oefende hij druk uit op de buik. Zijn kop kwam erg dichtbij die van de jongen en je kon zijn adem voelen. 'Mijn. Tas.' Gromde hij kwaad. Zijn staart zwiepte een paar keer kwaad op en neer. Als de jongen nu nog puf had om te vechten, dan had hij lef. Maar dan zou Oliver ook niet zachtaardig doen.