Volle maan. Was het niet voor een grijze lucht en kluiten aan wolken, dan zou het de perfecte nacht zijn geweest voor de heer Claus om zijn ronde te doen. De sombere straten werden verlicht door wanhopige kerslampjes. De etalages van de gesloten winkels waren versierd met goedkope kerstmannen en plastic kerstbomen, maar wekten een trieste indruk in de verlaten straten. Het was stil, de wereld was voor een dag gaan slapen. Iedereen vierde kerst met zijn familie, mits zij deze hadden en wegens het feit dat alle bedrijven gesloten waren, had niemand reden om nog buiten te zijn. Hoewel de stilte op straat alleen al verklaard kon worden door al die kerstgerelateerde gezelligheid en verplichtingen, was er nog een behoorlijk grote reden waarom de straten leger waren dan gewoonlijk: die verdomde volle maan. Er waren maar weinigen die vrijwillig en enthousiast de straat op gingen met de maan die deze nacht zou verlichten. Niet veel mensen voelden zich prettig bij de halve gedaanteverwisselingen die optraden tijdens nachten als deze.
Anthony hoorde bij de groep die zich allerminst prettig voelde met – als hij geluk had, want erger kon ook – alleen de oortjes, of alleen de staart en dus hoorde hij eveneens bij de groep die zich vriendelijk verborgen hield met iedere volle maan. Hij had er weinig moeite mee om zich een nacht ondergronds te verstoppen, deed zelfs zonder volle manen regelmatig precies dat en hoewel hij een hekel had aan het hele 'volle maan'-gebeuren, verheugde hij zich iedere maand weer op de nacht die hij zich hopelijk niet meer zou kunnen herinneren de volgende dag. Of hij het feest zelf gaf of ergens anders de interessante gast ging uithangen, verschilde per maand. In principe ging de voorkeur altijd uit naar een feest op een andere locatie. Gewoonlijk was dat zonder twijfel altijd de beste keuze, aangezien je je bij andermans feest drastisch kon misdragen zonder zelf met de consequenties te moeten dealen. Bij iemand anders thuis mocht je over je nek gaan en in het ergste geval werd je er dan uitgezet, maar gebeurde dit bij jou thuis, dan moest jijzelf je eigen kots opruimen. Of, met een beetje pech, andermans kots. Hoewel Anthony absoluut niet de grootste fan was van kots, of kots opruimen of opruimen überhaupt, was het feest vannacht toch echt zeker bij hem thuis. Op een nacht als deze wilde hij het namelijk niet riskeren dat hij eruit gekickt zou kunnen worden. Hij had behoefte aan rust, een fijne nacht binnen zitten, muziek, mensen om hem heen en de verdovende zaken die hijzelf, maar ook zeker een deel van zijn gasten mee hadden en mee zouden brengen.
Zijn appartement was op de dakverdieping van een of ander hoog gebouw. Het uitzicht was, wanneer de ramen niet stuk voor stuk zorgvuldig afgeplakt waren met zwart, schitterend. Een penthouse, jawel. Onze jongen had het – op sommige vlakken in ieder geval – toch wel redelijk ver geschopt. Hij mocht dan mogelijk een licht drugsprobleem hebben, geen contact meer hebben met zijn ouders of überhaupt een band met iemand hebben, hij zat hier toch wel lekker in zijn penthouse en hij kon het zich veroorloven om in ieder geval te doen alsof alles goed was. De mensen die hij uitnodigde op zijn feestjes, waren stuk voor stuk anders. Er waren mensen die hij kende van zijn werk, mensen die hij op geen enkele manier kende, maar die hij interessant had gevonden en daarom had uitgenodigd en mensen die hij kende van zijn andere leven, zijn dubbelleven. Het waren nachten als deze waarop beide levens botsten en samensmolten alsof er nooit een scheiding had bestaan.
Het verduisterde appartement werd verlicht door zachte, doffe kerstverlichting. Hoewel Anthony absoluut niks had met kerst of andere feestdagen waarop gezellig doen met de familie een vereiste was, had hij voor de sfeer toch maar gekozen voor meters en meters aan kerstlampjes in verschillende kleuren. Over alle meubels had hij lampenslingers gedrapeerd en ook aan de muren hingen de hysterische lampjes. Hijzelf zat op zijn bank. De koffietafel had hij een stuk naar zich toegetrokken. Het glazen oppervlak was op sommige plekken dof van het poeder dat erop lag. Verspreid over de tafel lagen zo'n vier pasjes, ieder bij een ander hoopje poeder, ieder bij een andere drug. Het was, inderdaad, een witte kerst. Een groot deel van de gasten waren er al, maar de verwachte groep was groter. Hij had de rol van gastheer al deels uit handen gegeven. Tijdens de vroege uren wilde hij de deur nog wel openen, maar nu de meeste mensen er waren vertrouwde hij erop dat iemand anders wel open zou doen. Als mensen hem nodig hadden, dan was hij moeilijk over het hoofd te zien. Hij boog voorover richting de lijn die hij voor zichzelf had klaargelegd. In deze beweging, viel het bolletje aan het uiteinde van zijn kerstmuts in zijn gezicht. Met een geërgerde blik trok hij zijn muts van zijn hoofd en legde hij deze naast hem op de bank. Hij boog nogmaals voorover, deed het witte lijntje in zijn neus verdwijnen en kwam met hernieuwd zelfvertrouwen weer overeind. Zijn hand greep weer naar de kerstmuts en enthousiast stond hij op. Zijn vrije hand gleed even door zijn witte haren terwijl hij nog eens zijn neus ophaalde voordat hij begon aan zijn spontane toespraak. Of wel, toespraak? Hij schraapte zijn keel en positioneerde de kerstmuts weer op zijn hoofd. Niet recht, maar schuin, met de punt naar een kant gevouwen. Hij had erover nagedacht. Zelfs de kerstman mocht er leuk uit zien als hij daar behoefte aan had en Anthony, onze kerstman van vandaag, had hier niet zelden zeer veel behoefte aan. “Ik zou graag,” begon hij op luide toon, zodat toch in ieder geval de meeste aanwezigen hem zouden kunnen horen, “iedereen bedanken voor zijn aanwezigheid. Ben je hier eerder geweest, dan ken je de regels. Zo niet, dan bij deze: niet kotsen, niets breken en niet sterven. Verder, geniet van je avond. Knock yourselves out.” Hij bukte om een glas gevuld met donkerbruine vloeistof van de tafel te pakken en hief deze in de lucht. Hij wilde weer gaan zitten, maar bedacht zich nog iets. “Oh- en gelukkig kerstfeest, iedereen. Dat het een witte kerst mag worden.” Zijn laatste woorden gingen gepaard met een smiechterige grijns.

- Open. Aan jou de keus of je char er al is of dat die nog moet aankomen en of hij/zij door Tony persoonlijk is uitgenodigd of dat 'ie met vrienden oid mee is.

Vannacht zou het gebeuren, de volle maan zal hoog aan de hemel staan tijdens kerst. Iets wat maar eens in de zoveel jaren voorkwam, iets wat de getatoeëerde jongeman maar al te graag vermeed. Dat is ook precies de reden waarom Wolfgang van plan was naar het feest te gaan waar hij iedereen over hoorde praten. Alle mogelijke straling van de vollemaan zal worden geblokkeerd, zodat niet iedereen op het feest in halve beesten veranderen. Daarnaast wist hij ook niet wat zijn andere helft was, en dat stelde hij ook het liefste uit. De transformaties waren namelijk niet gelabeld met de beschrijving dat ze het fijnste waren wat er gebeuren kon, precies het tegenovergestelde juist.

Desondanks het feit dat Wolfgang niet bepaald een fan was van sociaal gezelschap -tenminste niet als hij sober was- vond hij een goed feest waar hij zonder problemen op zijn gemak zijn drugs kon gebruiken en alcohol consumeren niet erg. Als hij onder invloed was vergat hij zijn stomme tics waar hij zo’n ongelooflijke hekel een had. Constant die obsessieve gedachtes waar je niets aan kan doen; als je ze niet  ‘gehoorzaam’ dan komt er een stom angstgevoel in je op waarvan je weet dat het nergens op slaat, maar toch doe je het. Een diepe zucht gleed door zijn lippen heen terwijl hij zocht door zijn appartement die perfect georganiseerd was, ook weer zo’n tic, alles moest georganiseerd of hij kreeg een paniekaanval. Een frons speelde met zijn wenkbrauwen toen hij zijn, in zijn ogen, precieuze drugs niet kon vinden. ”Fuck” gromde die pissig, het gevoel hebbend dat hij er een ander plekje voor had gevonden maar hij die nu natuurlijk met zijn domme kop weer was vergeten. Een gefrustreerde zucht ontsnapte uit zijn longen om vervolgens maar zijn jas en schoenen aan te gaan trekken met hoop dat er daar wat rondliepen die hem wat wilde verkopen, of beter nog geven, maar dat leek hem sterk aangezien het geen goedkoop spul was.

Hij was vroeg voordat de maan aan de hemel stond vertrokken, iets wat misschien ook maar een goed plan was geweest aangezien het toch minder makkelijk te vinden was dan hij had gehoopt. Het was koud, en het was al begonnen met sneeuwen. De meesten hoopten altijd op een witte kerst maar hij vond er integendeel niets aan. Sneeuw was koud spul, wat ook nog eens nat was als het smolt door je lichaamstemperatuur.  Nee, sneeuw was niets voor hem. Na een hele poos te hebben rondgestruind door de beginnende laag sneeuw had hij eindelijk het gebouw gevonden waar de gastheer woonde. Wolfgang wist niet zeker meer hoe hij heette, maar hij had iets opgevangen dat hij Tony heette, al wist hij niet of dat echt zo was. De groen geoogde jongen klopte op de deur waarna er al snel heel vrolijk werd opengedaan door een wildvreemde, die duidelijk even schrok van zijn met tattoos bezaaide uiterlijk maar vervolgens weer gewoon een brede glimlach opzette. Duidelijk helemaal in de kerststemming. Onverschillige haalde Wolfgang zijn schouders op, hij had niemand om kerst mee te vieren dus gaf er ook niet zoveel om. Netjes hing hij zijn jas op en bukte ook nog eens om alle andere jassen die gewoon waren neergegooid of gevallen op te rapen en ook op te hangen, de dwang was gewoon te groot. Gelijk vielen zijn ogen op de koffietafel waar wit poeder op lag en een witharige gozer die duidelijk van plan was het te gaan snuiven. Fuck, waarom moest hij dan ook met zijn stomme kop vergeten waar hij dat verrekte zakje had neergelegd in zijn appartement? Gefrustreerd haalde de bruinharige zijn getatoeëerde hand door het zijn haren om vervolgens op te kijken toen diezelfde gozer opstond en een paar korte zinnen vertelde over wat hij niet wilde dat er gebeurde. Hij was dus de gastheer, Tony of zo.  Net toen hij de moed bij elkaar geraapt had en naar hem toe wilde lopen zag hij een gedaante naar hem toelopen die hem begroette en niet wegliep ook. “Shit,” mompelde hij tegen zichzelf en zuchtte diep. Wat haatte hij dit, hij vond een vreemde aanspreken al erg genoeg, twee ging hem echt te ver. Als je hem zou zien lopen door de straat, zonder zijn ware persoonlijkheid te kennen zou je denken dat hij een doorsnee zogenoemde ‘badass’ zou zijn, terwijl hij het juist enorm moeilijk vond om überhaupt al mensen aan te spreken die hij niet kende.

Volle maan bij Kerstmis, twee dingen waar hij niet bepaald van hield op dit moment. Langzaam speelde hij een tune op zijn gitaar terwijl hij één of andere mislukte serie aan het volgen was op TV. Eigenlijk had hij weinig zin om iets te doen, maar mensen hadden hem werkelijk gedared om naar dat feestje te gaan waar iedereen over sprak en dus hij was zowat geforceerd te komen of er ging nog wat met hem gebeuren, dat wist hij. Een frons stond op zijn gelaat terwijl hij de laatste noten van het liedje langzaam speelde op zijn akoestische gitaar, deze hierna op de zetel zette en dan de tv afzette. Zack stond op en geeuwde vermoeid terwijl hij met een gebogen rug naar zijn kamer liep en daar zijn kleding uit begon te kiezen? Voor de zoveelste keer ging hij naar zijn nerdy shirts kijken en haalde hij een pikachu shirt uit zijn kast vist en deze over zijn hoofd trok, zijn jeans had hij al heel de dag aan gehad, maar een shirt daar was hij eerlijk gezegd te lui voor geweest en trouwens, niemand gaf hier een moer om wat hij droeg en wat niet. Nogmaals met een diepe zucht nam hij zijn sneakers die hij zowat had laten rondslingeren in zijn kamer en deed deze aan, om dan zijn mobiel te checken. Hij moest immers het adres weten. Zijn prachtige Nokia 3310 toonde de straatnaam en de naam van de gastheer, een zekere Tony. Een diepe frons verscheen op zijn gelaat en dan wandelde hij naar buiten, zijn appartement uit om dan in zijn misbaksel van een auto te stappen. Hij startte de oldtimer en vertrok naar het feestje van voor de maan nog maar van boven de bomen kwam piepen want hij had geen zin in een shift.

Het verbaasde hem hoe druk het hier al was en hij probeerde zich door de massa te wurmen, iets waar hij al een absolute hekel aan had. Eigenlijk wilde hij nu al naar huis. Zack zette zich ergens neer waar het rustig was met een glaasje fruitsap en een koekje waar hij maar boos bleef naar fronsen, want hij wilde dat koekje geneens opeten, maar hij had het in zijn handen geduwd gekregen, dus hij bleef er maar fronsend naar staren. Het was niet dat hij wat anders te doen had. De muziek bezorgde hem hoofdpijn en het overvloedige aanwezigheid aan zweet maakte hem misselijk. Moeilijk kauwde hij op zijn lip terwijl hij geforceerd bleef zitten. Het was puur omdat hij gedared was dat hij hier was, niet omdat hij het wilde.

//Sorry voor de korte posstttt D:

Met een norse blik staarde hij naar zijn telefoon. Het berichtje was maar al te duidelijk en om heel eerlijk te zijn had Oliver er absoluut geen zin in. Daarbij had hij liever kerst gevierd met alle familie thuis. Nou ja, gevierd. Het was meestal chagrijnig je eten op eten en af en toe een woord wisselen met degene die naast je zat. Iedereen kon het prima vinden met elkaar, kerst was alleen geen geweldige gebeurtenis. Daarbij, zijn vader zou waarschijnlijk wel pist zijn dat hij er voor de zoveelste keer tussenuit kneep. Natuurlijk was zijn vader op de hoogte van zijn praktijken en het was ook op sommige momenten dat hij het aanmoedigde, maar op een 'speciale feestdag' kon je meestal niet de degens met hem kruisen. Oliver zuchtte, beet op zijn lip en stopte zijn telefoon in de kontzak van zijn zwarte broek. Hij moest nodig de achtergrond van dat rotding veranderen, misschien een compleet nieuwe telefoon aanschaffen. Mensen moesten niet op de hoogte komen van zijn praktijken. Al zou zijn vader hem er wel uit helpen, of zijn moeder. Of een van zijn broers. Zijn ogen gingen naar de klok. Kwart over vier. Hij had nog een paar uur om dingen te regelen en dan naar het feest te gaan. Nog een zucht. Oliver griste zijn leren, zwarte jack van zijn stoel en liep zijn kamer uit om op de gang zijn jongste zus tegen te komen. Die meteen wel doorhad dat hij wegging en voorlopig niet terug kwam. 'Pa gaat je vermoorden.' Klonk ze op haar normale, koele toon terwijl ze hem de weg versperde en haar handen over elkaar sloeg. Oliver gromde iets binnensmonds maar herstelde zich. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en schoof haar aan de kant. 'Weet ik. Vrolijk kerstfeest.' Bromde hij. De jongeman hoefde niet herinnerd te worden aan de littekens die zijn rug telde. Maar iedereen behalve de meisjes, werd zo afgebeuld in de familie.

Met zijn handen in zijn zakken slofte hij met een norse blik over straat. Snel nog even een afgelegen eettentje in sluipen om wat te eten en de plaatselijke economie te helpen, en vervolgens door stappen naar het penthouse. Nogmaals checkte Oliver zijn telefoon. Geen nieuwe berichten. Hij moest dus echt naar dat feest toe. En hoewel hij een voorstander was van feestjes, ging de handel lekker snel, was hij niet blij met het achterliggende idee. Hoezo probeerde mensen de maan te ontwijken? Zeker op een bijzondere avond als deze? Volle maan. Op kerstmis. Oliver kon ook wel raden dat dat nog wel even ging duren voordat die weer opnieuw kwam.
Hij dook een tentje in, bestelde snel iets van een salade, gooide wat cash neer en verliet zo snel als hij gekomen was. De jongen zou genoeg geld hebben na vanavond om een maaltijd te kopen die goed de maag vulde, plus nog de waarschijnlijk aankomende wonden te verzorgen. Het was al schemerig, bijna donker. Overal hing kerstverlichting in de hoop dat het leven op straat wat fleuriger zou zijn. Weinig mensen waren te zien. Simpel, kerst en volle maan. Geen geweldige combinatie. Met snelle schrokken at hij de salade op en gooide het overgebleven plastic op straat. Trash the world while it lasts. Het was zijn motto ongeveer. Vervolgens sloeg de donkerblonde jongen de route naar het penthouse in. Gezellige boel zou dit worden.

Na een korte vijftien minuten had hij de flat bereikt en stond hij nu bovenaan, in de deuropening, te kijken hoe de haast albino zijn laatste rondje coke, of iets in die richting, deed en iedereen verwelkomde op zijn feest. Oliver staarde met een flauwe grijns naar de jongen en schudde even zijn hoofd. Hij stapte naar binnen en bleef voor een paar minuten afzijdig om in zich op te nemen wat voor mensen aanwezig waren. Vervolgens keerde zijn ogen zich weer naar Tony, die in gesprek was met een of andere blauwharige dame. Score. Oliver, compleet gekleed in het zwart, slofte naar de twee toe en schoof aan. 'Tony, je had om een kerstcadeau gevraagd.' Zei hij droogjes om door te laten schemeren dat Oliver had wat Anthony wilde. Maar het geld eerst. Als hij zo'n feestje kon geven, kon hij Oliver ook wel betalen. Zo moeilijk was het leven niet.

[Ok eerste post ik faal n beetje]

Silas zat lekker zijn Facebook te checken en luisterde lekker eventjes gezellig naar verschillende liedjes op YouTube. Hij had het zo naar zijn zin en rustte lekker uit op zijn bed met zijn laptop boven op zijn schoot in zijn warme onesie. Wat was het leven toch lekker rustig in Aelanair op het moment. Maar plotseling veranderde alles. Enorm harde muziek was er te horen uit het appartment en penthouse boven zich. Ook allemaal gestamp en geklets kwam er vandaan dus besloot hij maar een kijkje te nemen. Hij trok een donkergrijs sweatshirt aan met  tekst die je kon lezen als 'Blue Neighbourhood' en hij trok zich gauw in een van zijn spijkerbroeken. De jongen stapte zijn konijnensloffen in en met een gaap liep hij de deur uit van zijn appartement. Vervolgens nam Silas de lift naar het penthouse.

Ineens stond Silas verstijfd, een enorm feest was gegeven. Silas ging in de open deur staan en keek even fronsend naar de bijzondere gebeurtenis en opeens zag de jongen een bekend gezicht. Een wat magere lange zwartharige met brede schouders. Hij zat ergens ook op de universiteit en studeerde voor dokter.. Silas herkende hem zo goed, maar wist niet dat hij zo'n feestbeest zou zijn... Al neemt hij niet echt een positie voor een feestbeest, hij zat awkward in een hoekje met een of andere andere jongen. Opeens kwamen er wat geïrriteerde jongens naar hem toe. "Yo gozer, als je niet nu mee naar binnen komt dan breng ik wel een tijdje met je door om je is te laten zien wie de baas is. Met je konijnensloffen... " begonnen die gekken en Silas keek ze maar eventjes wat lastig aan.. Hij moest wel, hij wilde geen problemen met die jongens.. Dus Silas stapte dan maar de kamer in, en de jongens gieren hem uit, maar lieten hem gaan. Silas keek even naar de drukte, maar ook naar de luxe van het geweldige penthouse. De jongen besloot maar naar de bekende jongen te lopen en te vragen of hij toevallig op de universiteit zit. Misschien kon hij hem wel beter leren kennen en was hij toch niet meer zo'n uppie tijdens zijn opleiding. 'Hoi' zei Silas naar de twee en hij streelde wat door zijn zwarte haren. Zijn blik ging vervolgens naar Zack 'Klopt het dat je op de universiteit zit en studeert voor dokter? Ik ben Silas Achelous, en ik studeer daar voor dierenarts. Ik herkende je volgens mij van school..' Silas keek hem glimlachend aan maar al snel keek hij naar zijn shirt. 'Cool shirt!'

Altijd was er een punt op de avond dat iedereen moest binnenkomen. Alsof iedereen gezamenlijk buiten de deur had staan wachten met het idee om tegelijkertijd het feest te betreden, waarop de ruimte van het ene op het andere moment een stuk voller voelde dan voorheen. Anthony was nooit zo te spreken over dit bewuste moment. Hoe tegenstrijdig het ook mocht zijn, Anthony hield van feestjes maar vermeed de drukste plekken het liefst. Het lag er maar net aan hoe groot de ruimte was waar hij zich in bevond, maar er was altijd een zeker moment op de avond waarop het hem te druk werd en zenuwen opspeelden. Het was mede om die reden dat hij zich zo welwillend verschuilde achter zijn drugs want zonder synthetisch zelfvertrouwen hield hij het geen nacht vol op feestjes. Nu wist hij natuurlijk ook wel dat hij alleen maar naar de feestjes ging omdat hij door een zeker persoon was geholpen aan de desbetreffende poedertjes en andere festiviteiten en dat hij zich dus zonder dat gegeven in de eerste plaats nooit op een dergelijk feest gewaagd zou hebben, maar goed, Anthony zijn voornaamste talent was liegen tegen zichzelf en doen alsof niet al zijn problemen waren ontstaan bij het drugsgebruik maar erdoor werden opgelost. Ook wist hij dat hij dit feest zelf gaf, zoals hij meerdere feesten zelf had gegeven, en dat hij dus absoluut niet in een positie was om te klagen en in principe deed hij dit ook niet. Hij hoopte gewoon dat Oliver op zou schieten zodat hij de zenuwen weer wat naar de achtergrond kon drukken.
Punt was dus dat er veel mensen binnenkwamen en dat hij het overzicht verloor. Dit maakte ook niet bijzonder veel uit, want Anthony was alles behalve een controlefreak, maar het zorgde er wel voor dat hij lichtelijk van zijn stuk was toen het meisje met de blauwe haren opeens voor hem stond. Het meisje uit de trein, jawel. Anthony kon zich nog zeer helder herinneren hoe hij het meisje had gered van een man met de meest verschrikkelijke wenkbrauw ooit. Precies, wenkbrauw. Eén doorlopend gevaarte. Hij had het meisje geld gegeven zodat ze de boete voor het zwartrijden had kunnen betalen en vervolgens had hij haar, vriendelijk en onder invloed als hij was, uitgenodigd voor zijn feestje. Anthony herpakte zichzelf na een luttele seconde dan ook en toverde een enthousiaste grijns rond zijn lippen. “Ah, gelukkig kerstfeest, liefje,” antwoordde hij haar, waarna hij naar de fles tequila in haar handen keek. Hij tuitte zijn lippen goedkeurend, likte vervolgens kort over zijn lippen omdat hij zich besefte dat deze droog waren en pakte de fles dankbaar aan. “Ah meid, dat had niet gehoeven hoor. Maar ik moet zeggen dat tequila wel een van de persoonlijke favorietjes is dus nu het er toch is.” Hij keek grijnzend op naar het meisje en wierp haar een knipoog toe. “Als het goed is heb ik nog wel citroenen. Zout sowieso wel. We moeten het natuurlijk op de goede manier doen, nietwaar?” Anthony legde zachtjes een hand op de bovenarm van het meisje en wilde haar tonen waar de citroenen lagen, maar werd onderbroken door een jongen met een bruin, opgeschoren kapsel die hem een, “Yoo,” toewierp. Zoals met wel meer van zijn gasten, had hij geen idee wie de jongen in kwestie was, maar dat weerhield hem er niet van om aanmoedigend naar de kerel te knikken en een, “Hé man,” zijn kant toe te werpen.
Vervolgens ving hij de blik van een zoveelste onbekende gast. Een jongen met een prachtig arsenaal aan tekeningen op zijn huid. De jongen zag er, laten we eerlijk zijn, een beetje verloren uit. Anthony toverde de grijns weer op zijn lippen en knikte de jongen toe. Met zijn hand gebaarde hij naar de glazen tafel voor de bank en vervolgens naar de tafel in een andere hoek van de kamer, die gevuld was met verschillende flessen en glazen, als teken dat het een lopend buffet was. Anthony zou hem zo nog wel begroeten, als hem daar te kans toe gegeven werd.
Voorlopig kreeg hij die kans in ieder geval nog niet. Hoewel hij dit eerder misschien storend had gevonden, verscheen er bij de volgende stoorzender een opgeluchte glimlach op zijn gezicht. Naarmate hij meer woorden sprak, werd de glimlach breder en aan het eind van zijn opmerking liet Anthony een zachte grinnik horen. Zijn goede avond was gearriveerd. Hij liet, nu pas, de bovenarm van het meisje los en draaide zich naar Oliver zodat hij hem een handdruk kon geven en hem met zijn andere hand kon omhelzen terwijl hij zijn begroeting half in zijn oor riep om boven de muziek uit te komen, die inmiddels weer op vol volume stond. “Yo gast. No homo maar ik ben blij dat je er bent man.” Anthony zette weer een stap naar achteren en graaide in zijn kontzak naar geld. “Ik wil er drie, hoeveel?” kwam hij ter zake. Zijn kaken waren strak op elkaar geklemd en zijn kiezen gleden over elkaar heen. Met opengesperde ogen en een opgefokte blik keek hij afwachtend naar de jongen, tevens de enige persoon naar wie hij kon refereren als 'vriend' – triest, niet? – die hem zou voorzien van zijn pareltjes.

Een diepe zucht verliet zijn longen terwijl hij tegen de muur aan ging leunen en naar de deur keek, waar steeds meer mensen naar binnen kwamen om de volle maan te kunnen ontwijken.  Sommigen rende zelfs al weer het appartement uit met een blik op hun gezichten waardoor het duidelijk werd dat ze misselijk waren en nu al moesten kotsen. Zijn blik wendde zich weer af van de deur om de rest van de kamer te bestuderen, overal stonden mensen te dansen, te zuipen of gewoon simpel te praten. Het viel hem op dat hij eigenlijk nog niemand had gezien die ook maar een of andere vorm van drugs deed, op de gastheer na.  Door die gedachtes draaide de getatoeëerde jongen zijn hoofd weer in de richting waar hij de witharige jongeman had gezien en zag dat hij nog steeds op dezelfde plek was met iemand met onnatuurlijk gekleurd haar.
Zelf had hij er ook al aardig wat keren aan gedacht om zijn haar een totaal andere kleur te laten verven. Het probleem was dat hij niet genoeg geld had om het bij een kapper te laten doen, en hij zelf in godsnaam geen idee had hoe hij het zelf zou moeten doen. Daarnaast wist hij ook niet of het hem staan zou; dus had hij eigenlijk nooit de ballen gehad om met een youtube DIY video, of iets dergelijks, de uitdaging aan te gaan. Ineens kreeg hij oogcontact met -waarvan hij de naam nog steeds niet zeker wist- Tony.  Een grijns sierde zijn lippen bij het oogcontact waardoor Wolfgang wat awkward terug glimlachte aangezien hij niet precies wist hoe hij daar op moest reageren. De witharige jongen gebaarde naar de tafels waar allerlei glazen op stonden en een lopend buffet plaatsvond, doelend op dat hij gerust wat mocht pakken. Voorzichtig knikte Wolfgang hem even toe om aan te geven dat hij het gebaar had begrepen. Met een zucht liep hij naar de tafel toe en pakte een typisch rood plastic bekertje en pakte een random fles waar een hoge concentratie alcohol op stond. Wat het was had hij zo snel niet gekeken, als het maar sterk was vond hij het helemaal best. Des te sneller hij aangeschoten raakte, des te beter. Hij wist van zichzelf dat hij dan meer lef zou krijgen en dus ook vreemden zou durven aanspreken. Hij zette het rode plastic bekertje aan zijn lippen en gooide een deel van de drank achterover waardoor een heerlijk brandend gevoel plaatsvond achterin zijn keel. Een tevreden zucht verliet zijn longen, man wat hield hij van dat gevoel. Het idee dat je over een enkele tijd wat losser werd, en misschien gewoon plezier kon hebben zonder zorgen gaf hem een relaxt. Met een hand leunde hij op de tafel terwijl hij de punt van zijn laars net iets achter zijn andere laars plaatste terwijl hij  met zijn gewicht op z’n andere been leunde.

Al gauw waren er nog meer rode plastic bekertjes gevolgd met allerlei verschillende dranken er in; die allemaal een voor een bij Wolfgang naar binnen waren gegaan. Natuurlijk had hij wel mate gehouden zodat hij niet binnen een paar uur met nog wat andere knock out zou zijn. Hij wist onderhand zeker dat sowieso een aantal mensen genoeg zouden zuipen waardoor ze binnen een paar uur tegen de grond aan lagen, of de hele zooi hadden onder gekost. Desondanks de gastheer duidelijk had gezegd dat hij dat niet wilde. Hummend in zichzelf keek hij om zich heen en zag Tony nu nog steeds met dezelfde blauwharige dame staan maar merkte dat er nog iemand bij was gekomen.  Meteen herkende hij hem,  of nou ja, hij dacht hem te herkennen. Als hij het goed had dealde deze gozer in drugs. Toen hij zag dat Tony geld uit zijn broekzak haalde wist hij het onderhand zeker. Thank God dat hij geld had meegenomen naar hier. Even twijfelde hij nog voordat hij erheen liep, zuchtte diep en liep dan maar gewoon naar het groepje van drie toe en begroette hen. Desondanks hij duidelijk wat op had, was hij alsnog terughoudend. Het was zijn karakter nou eenmaal. Twijfelend keek hij naar diegene die tegenover Tony stond. Wolfgang wist niet hoe hij heette, misschien had hij zelfs wel de verkeerde voor zich en had hij helemaal niets bij zich en ging Tony hem voor iets anders betalen. Dat zou nog eens awkward zijn.