Nieuwe schoenen. Althans, dat was het plan. Toch had hij al heel wat etalages gepasseerd, maar niets leek hem aan te spreken. Z’n eerste loon was gisteren op z’n rekening gestort en daarom vond Dante dat hij wel iets nieuws verdiende. Op dit moment had hij drie paar schoenen die hij droeg, waarvan de meeste toch al wel redelijk wat draagsporen bevatten. Nu hij fungeerde als visitekaartje van een bedrijf wilde hij toch wat meer class uitstralen. Eigenlijk wilde hij de hoop al opgeven. Ach, hij kon altijd nog het internet afstruinen. Dan hoefde hij ook niet te passen en urenlang naar het gezeur van een of andere medewerker te luisteren. Z’n blik bleef even steken bij een iets duurder uitziend zaakje dan alle voorgangers met een grote verscheidenheid aan leren business sloffen. Hij werd vooral getriggerd door het bordje ‘SALE’ wat erbij hing. Hij probeerde zich een weg te vinden door de mensenmassa die naar het winkelcentrum toegestroomd was. Uiteindelijk wist hij zich door de winkeldeuren te murwen en liep naar het rek waar heel wat schoenenparen lagen die voor de sale bestemd waren. Er waren bedragen vlogen langs waar hij vroeger z’n familie mee moest onderhouden en nu stond hij op het punt om bijna zo’n bedrag uit te geven voor z’n eigen plezier. Dubbel, maar toch kon hij het niet laten om uitgebreid een kijkje te nemen in de uitverkoop. Z’n oog vielen op een paar mooie bruin lederen schoenen. Simpel, maar deden zeker niet onder de meer excentriekere exemplaren. Passen of gewoon meenemen? Vanuit een ooghoek zag hij namelijk al een medewerker aankomen strompelen die het op hem gemunt had. Vluchtig keek hij naar het kaartje wat er aan bungelde. Een 2 en wat nullen, maar hoeveel nullen? Hij voelde de hete adem van de schoenenverkoopman al in z’n nek. In een ruk draaide zich om, wierp een glimlach naar de beste vent en liep met een boog om hem heen richting de kassa. Had hij de goeie maat wel? Veel tijd om daar zich mee bezig te houden kreeg hij niet, want de kassière vroeg of hij geholpen kon worden. Hij legde de doos neer op te toonbank en wachtte rustig af toen de kassière het etiket scande. Even twijfelde hij of het niet per ongeluk 2000 euro schoentjes waren, maar gelukkig was dit niet het geval. Braaf betaalde hij het verschuldigde bedrag en liep met de tas naar buiten. Eenmaal buiten kon hij een zucht niet onderdrukken. Ondanks dat hij blij was met z’n aankoop, bekroop hem ook opeens een schuldgevoel. Had hij dit geld niet beter kunnen besteden aan nuttigere dingen? Z’n moeder zou het vast kunnen gebruiken. Alhoewel het voor zijn gevoel ook wel iets toevoegde aan z’n carrière en zonder zou hij al helemaal niets voor z’n familie kunnen betekenen. Een knorrend geluid was vanuit z’n onderbuik te horen. Tijd voor een versnapering. Ergens had hij een tentje gezien met belegde broodjes, dat leek hem wel wat. Met veel pijn en moeite probeerde hij zich door alle cosmos zich te verplaatsen. Wat deden al deze mensen toch in vredesnaam hier? Eenmaal het broodje gekocht zocht hij naar een rustig plekje waar hij in alle rust het kon verorberen. Z’n oog viel op een bankje.  Het bankje was niet helemaal leeg, maar ruimte zat voor hem om plaats te nemen. Hij liep er op af en z’n blik viel op het meisje wat daar zat. Huh? Kende hij haar nou? ”Violet?” mompelde hij verbaasd. Wat deed z’n zusje hier? En waarom zag ze er zo anders uit?

Op het eerst gezicht zou je haar amper herkennen, maar het was toch echt z’n bloedeigen zusje. Haar haar verwildert en bontgekleurd, make-up vegen over haar hele gezicht en haar kleding zag er vies en rommelig uit. Kenmerken van een goed feestje en hij wist dat z’n zusje daar niet vies van was. Toch baarde het hem zorgen. Violet was al een tijdje van huis weggegaan. Niemand wist waar ze heen was. Eigenlijk was hij boos op haar geweest. Honderden berichten had hij haar gestuurd, maar daar kwam geen reactie op.  Desondanks was hij blij om haar te zien. Hij had zich zorgen gemaakt over hoe het verging met z’n zusje en waar ze in vredesnaam uithing. Blijkbaar was ze gevlucht naar de stad. ”Wat doe jij hier?” bracht ze geschrokken uit. Hij fronste even z’n wenkbrauwen. Dat was precies wat hij zich nou ook afvroeg. ”Volgens mij kan ik dat beter aan jou vragen.” Violet was duidelijk geschrokken. Was ze dan niet blij om haar geliefde broer terug te zien? Hij kon zich het niet voorstellen, toch kreeg hij ergens het gevoel dat hij mede de reden was dat ze gevlucht was. De laatste tijd was ze sowieso al iets afstandelijker geweest dan voorheen. Hij had het toegeschreven aan het feit dat ze gewoon een vrouw was en dat haar emoties daarom nogal wankel waren, maar misschien had het een diepere oorzaak. ”Waar heb je al die tijd uitgehangen?” vroeg hij lichtelijk bezorgd. ”Mam en ik hebben ons zorgen gemaakt, want je hebt niet van je laten horen.” Wat hun moeder betrof ging het al niet zo lekker qua mentale toestand en het verdwijnen van Violet maakte dat er niet makkelijker op. Vooral nu hij ook meer van huis was om te zorgen voor meer inkomen.  

Zijn zusje liet weten dat ze bij Aaron was ingetrokken. Aaron wie? Het kostte wat denkwerk om het gezicht van die jongen tevoorschijn te halen. Die jongen was wel eens bij hun over de vloer gekomen, maar hij wist niet dat die relatie zo serieus was. Sowieso niet dat ze daarvoor haar moeder en haar broer zou verlaten en daarover niet zou berichten. "Maar na een tijdje was hij niet meer zo aardig," meldde ze erachteraan. Hij zuchtte en schudde bedenkelijk met z’n hoofd. Dit was dus de reden waarom zijn zusje het huis uit gevlucht was. Lekker samenwonen met haar vriendje, die na enkele maanden toch niet zo leuk bleek te zijn. Het frustreerde hem dat ze niets van zich had laten horen. Daar moest iets achter zitten, want ze zou het niet zomaar doen. Wie weet heeft die Aaron haar overgehaald. Hij had zo zijn twijfels gehad bij die jongen, maar ze nooit uitgesproken, omdat hij wist dat zijn dat niet kon gebruiken. Achteraf had hij het beter wel kunnen doen. ”Ik snap het niet,” sprak hij zachtjes. ”Waarom heb je niet iets van je laten horen?” Vooral hun moeder leed er erg onder. Enkele keren had hij haar proberen te sussen met smoesjes dat haar dochter een tussenjaar had genomen om tot rust te komen. Waarschijnlijk geloofde ze het ook nog, maar toch zag hij aan haar dat het haar niet veel goeds deed. ”Ik heb door jou moeten liegen tegen mam,” sprak hij wat geërgerd. Hij had er een tijd lang mee in gezeten, want het was niet iets wat hij graag deed. Hun moeder verdiende dit gewoonweg niet.  

Het ene moment voelde hij woede en het andere moment voelde hij voornamelijk medelijden voor Violet. Ergens snapte hij haar ook wel. De laatste jaren waren nou eenmaal niet makkelijk geweest en ze hadden behoorlijk wat strubbelingen gekend. Ze had uiteindelijk haar troost kunnen vinden bij die jongen en in feesten. Nog steeds zat het hem dwars dat hij dit misschien had kunnen voorkomen. Waarom had hij niet gewoon naar zijn onderbuikgevoel geluisterd? Normaalgesproken was hij ook niet te verlegen om zijn mening uit te spreken. Violet liet weten dat Aaron de kunstacademie voor haar betaalde. Dante wist over haar droom om naar de kunstacademie te gaan, maar hij wist ook dat de toelatingsprocedure best wel pittig was. Weinig kwamen in aanmerking voor een plaatsje. Bovendien scheen hij haar tegengehouden te hebben om nog contact te zoeken met haar familie. Spoort die gast wel? “Ik weet niet zo goed wat ik er van moet denken,” gaf hij toe. Hij keek even naar het broodje wat hij in z’n hand had. Door alle frustraties had hij het onbewust helemaal fijn geknepen. “Dus zelfs als het uit is zoek je geen contact met ons? Ik had je kunnen helpen.” Hij zag zijn zusje er niet graag op deze manier erbij lopen. Ze zag er niet uit. Haar haar rommelig, kleding vies en make-up op plekken waar het niet hoorde. Ook haar gezicht leek anders, alsof ze zwaar aan de drugs was, wat waarschijnlijk ook het geval was. “Waar woon je nu?” vroeg hij uiteindelijk.  

Ze waren qua karakter best verschillend. Ergens had hij het idee dat hij juist alleen maar van de situatie rondom hun familie geprofiteerd had. Nadat hun vader overleed en zijn moeder volledig instortte had hij er alles aan gedaan om geld in het laadje te brengen en daarnaast zijn studie af te maken. Overdag studeerde hij en ’s avonds werkte hij als barman en tot in de late uurtjes. Tijd voor zijn vrienden en uitgaan had hij amper gehad. Veel vrienden had hij ook niet meer. De meeste waren nu nog steeds in hun luie studentenleventje en gingen elke avond stappen, waarna ze de volgende dag met hun brakke koppies in het klaslokaal zaten. Ondertussen had hij zijn bachelor op zak en had hij een fulltime baan waar hij alles op alles zette om zo ver mogelijk te komen. Violet leek compleet het omgekeerde. Zij ging elke avond stappen, geen opleiding en geen geld. Wat dat betrof waren ze compleet the opposite. Antwoord op zijn vraag gaf zijn zusje niet, wel vertelde zij hem dat ze was weggelopen van die ene Aaron. Hij zou haar nu stalken om haar terug te winnen en zij was op de vlucht. Hij zuchtte. Hoe had het in vredesnaam zo ver kunnen komen? “En wat was je van plan nu te doen?” Ze was een jong meisje, zonder geld, zonder opleiding en naar alle waarschijnlijkheid ook nog met een drank en drugs probleem.    

Zijn leven en dat van Violet had volledig op de kop gestaan na het horen van de ziekte van hun vader. Zijn ziektebed was kort maar heftig geweest. De grote kostwinner van de familie werd bij hun vandaan gerukt.  Het was nu enkele dagen terug, maar hij dacht vaak aan zijn vader en aan de tijden dat ze nog compleet waren. Ze hadden het destijds al niet breed, maar er was liefde genoeg. Na het wegvallen van zijn vader ging het steeds slechter met moeder, die het verdriet niet kon verwerken. Violet en hij waren opeens diegene die moesten zorgen voor brood op de plank. Dat was ook het moment dat hij volledig omsloeg. Vanaf dat moment werd stappen steeds zeldzamer en stopte hij voetbal. Overdag studeerde hij en ’s avonds werd er nog hard gewerkt om geld bij elkaar te rapen. Niet alleen voor zijn studie, maar ook zodat zijn moeder en zusje konden eten. Violet zou ook gaan werken, wat ze ook gedaan had, maar sindsdien ze die jongen had leren kennen werd dat steeds minder. Nu zij ‘gevlucht’ was, was hij diegene die de zorg van zijn moeder droeg. "Ik moet me gewoon even gedeisd houden tot hij het opgeeft,” hoorde hij zijn zusje zeggen.  Ze wilde weer een baan zoeken en uiteindelijk terug naar school gaan, maar hij twijfelde of hij die woorden wel moest geloven. ”Misschien is het beter als je met mij mee naar huis gaat,” stelde hij voor. Dan kon hij in ieder geval een oogje in het zeil houden. Hij vertrouwde dit niet helemaal. Vooral omdat hij het vermoeden had dat ze verslaafd was aan drugs en alcohol. ”Ik heb nu een klein appartement hier in de stad. Omdat je er niets van je hebt laten horen kon ik het je niet vertellen, maar ik heb nu een goedverdienende baan hier.” Toch bleef hij het nog steeds vreemd vinden. Ze had toch gewoon haar telefoon op kunnen nemen als hij haar belde? Of op z’n minste een sms’je sturen. Het zat hem nog niet helemaal lekker dat Violet niets van zich had laten horen. Had die gast haar zo ver gekregen dat ze moest vluchten voor haar eigen familie? ”Ohja, met mam gaat het redelijk. In de weekenden ben ik bij haar en in de week komt de buurvrouw dagelijks langs.” Hij dacht dat ze dat wel graag wilde weten.    

Dit was dubbel. Heel erg dubbel. Aan de ene kant was hij ontzettend woest op zijn zusje, maar het kwam er nu even niet uit. In plaats daarvan was hij voornamelijk bezorgd. Hij kreeg niet echt het idee dat de toestand waarin zijn zusje nu leefde erg goed was. Hoogstwaarschijnlijk had ze geen of weinig geld en als ze dat al had zou ze het waarschijnlijk aan andere dingen uitgeven dan aan eten of een dak boven haar hoofd. Violet ging niet in op zijn aanbod. Volgens haar kon ze het niet aannemen. Waarom niet? Ze tenslotte familie en wie anders dan hij kon haar helpen. Violet leek eerder geïnteresseerd te zijn naar zijn werk. "Ik hoor bij de buitendienst van een reclame bureau om klanten te werven," legde hij uit. Dat was nu het grootste deel van zijn leven. Hij ging naar bedrijven toe om hun te helpen bij hun promotiewensen. Het was erg leuk om in contact te komen met allerlei soorten mensen. Vaak waren het erg succesvolle bedrijven en kwam hij dan ook in aanraking met erg succesvolle mensen. Druk stond er zeker wel op. Want als een deal niet slaagde, dan was hij degene die erop aangekeken werd. "Violet kom alsjeblieft mee," sprak hij nog eens zachtjes. Hij wilde op dit moment haar niet alleen weg laten gaan.