Het was hem er nog goed van afgekomen. Hoewel zijn vader furieus was en zich zeker niet had ingehouden had Oliver verwacht dat hij de volgende dagen zijn kamer niet had kunnen uitkomen. Na zijn aanvaring met zijn vader had hij zeker een uur onder de douche gestaan en op zijn lip moeten bijten om de pijn tegen te gaan. Toen hij uiteindelijk de moeite had genomen om eronder uit te komen en te zien hoe erg het was, kwam de jongen er ook nog eens achter dat er een striem op zijn wang zat, die je niet zomaar weg kon denken. Zijn rug was nog erger. Sommige oude wonden waren weer open gegaan en zijn vader had zich duidelijk gericht op het midden van zijn rug. Een paar wonden waren nog niet uitgebloed en nog steeds sijpelde er bloed uit. Het zat op een plek waar hij niet bij kon en hulp vragen aan iemand anders in huis was niet te doen. Het was zijn fout, dus volgens zijn familie moest hij het dan ook maar zelf oplossen. Het enige wat er op zat was het goed schoonmaken en er een t-shirt over doen, in de hoop dat het niet vuil zou worden. Het prikte en het bleef pijn doen. Ondertussen stonden zijn voortanden in zijn onderlip en had hij echt moeite om de tranen die steeds in zijn ogen sprongen tegen te gaan. De donkerblonde jongen had het verdient, maar dat zorgde er niet voor dat de pijn wegging. Een rood shirt en zijn gebruikelijke, zwarte leren jack erover heen. Het shirt plakte tegen zijn rug aan en Oliver voelde hoe het in contact kwam met de wond. Haastig snelde hij naar zijn kamer, pakte zijn telefoon en verstuurde snel een appje. De Jongen had geen zin om in de gespannen sfeer van het huis te leven, dus hij was liever uit. Het was een gebruikelijke plaats waar hij de persoon ontmoette en hij zou er waarschijnlijk eerder zijn. Wat maakte het uit. Zolang hij maar weg was van die verschrikkelijke starende, kwade ogen van zijn vader.

Ondertussen kende hij de stad al bijna uit zijn hoofd. Elk duister steegje met zijn duistere hoekjes. Elke persoon waarvan je niets kon verwachten, of juist wel. Oliver had zich er thuis gemaakt en hij voelde zich er meer welkom dan zijn eigenlijke thuis. Maar voor nu negeerde hij de mensen waar hij normaal wel even een praatje mee kon maken. Zijn gezicht stond op onweer, wat de meeste mensen wel begrepen en maakten dat ze weg kwamen. Zo heel chagrijnig was Oliver helemaal niet, maar hij had gewoon geen zin om tegen iemand te praten. Laat staan iets te dealen. Daarvoor had hij met haar afgesproken. Niet alleen als een ontsnapping, ook omdat hij nieuw spul nodig had. De donkerblonde jongen kwam tot de realisatie dat hij zijn geld was vergeten. Ah well, hij zou haar later wel terug betalen, ze begreep het vast wel.
Oliver schoot de gang in die naar de fabriek leidde die al jaren verlaten was, maar je kon er elke dag wel mensen vinden die scharrelden, opzoek naar eten, drugs, iets. Iets om weer verder te leven. Er werd gedealed. Het was een groot rovershol. En Oliver hield er van. Zijn passen werden wat rustiger, zijn gezicht hield hij in de plooi en hij maakte een draai om de metalen trap op te gaan. Bovenaan aangekomen liep hij de donkere gang door en de deur die aan het einde op slot zat duwde hij met wat moeite weer open. Inderdaad, hij was de eerste. Oliver keek even de stoffige kamer rond, wat vroeger de kamer moest zijn geweest van de directeur van de fabriek, maar plofte uiteindelijk neer in de zeer comfortabele stoel. Dat had hij beter niet moeten doen. De pijnscheuten kwamen in een keer naar boven en Oliver kon er niets aan doen dan een kleine, zachte vloek te zeggen. De striem op zijn gezicht was nog roder geworden kwam hij achter toen hij op zijn telefoon keek en zijn weerspiegeling zag in het glas. Fijn zo. Dan werd het maar een kort gesprek. De jongen legde zijn benen op het bureau en leunde wat achterover, wachtend op de persoon die hij maar al te graag wilde zien.

[Eerste post voor Sareth]

Ze trof haar eigen blik in de spiegel. Een zucht van zowel verveling als lichte irritatie verliet, gepaard met de rook van de sigaret die ze tussen haar vingers geklemd hield, haar lippen. Haar ogen volgden de rook in het spiegelbeeld naar boven, tot het uit het kader verdween en ze weer alleen was met zichzelf. Ze zat daar nu inmiddels al zo'n twee uur aan haar make-uptafel, de ene na de andere sigaret te roken en zichzelf in de gaten houdend in het spiegelbeeld. Het had er alle schijn van dat ze niets te doen had en dat ze zich verveelde. In de werkelijkheid had ze absoluut genoeg te doen, werd er meer dan genoeg van haar verwacht en moest ze praktisch overal behalve thuis zijn, maar had ze gewoon nergens zin in. Alle verwachtingen die van haar gesteld werden en al haar verplichtingen waren beduidend minder interessant dan al ketting rokend naar jezelf kijken. Ze bracht de sigaret opnieuw tussen haar lippen. Op het moment dat ze haar longen vulde met rook, trilde de telefoon die ze voor zich op het tafeltje had liggen. Het storende geluid van de trilling vulde haar kamer. Hoewel ze praktisch alle telefoontjes, sms'jes en appjes die ze de afgelopen twee uur had ontvangen vriendelijk had genegeerd, drukte ze bij het zien van de naam op haar mobiel haar peuk uit in de asbak die ook op het tafeltje stond en nam ze haar telefoon in haar handen. Ze opende het gesprek met Oliver, pruilde haar lippen bij de boodschap maar typte daarna met een half glimlachje, "Omw." Ze wierp nog een blik in de spiegel, vernauwde haar heftig met zwart aangezette ogen en trok een donkerrode, haast paarse lipstickkleur uit haar make-upla. De donkere kleur smeerde ze op haar lippen, waarna ze deze een paar keer over elkaar liet glijden zodat de kleur goed verspreid was. Tevreden keek ze voor een laatste keer in de spiegel, waarna overeind kwam en haar mobiel en het pakje sigaretten dat bij de asbak had gelegen in haar tas stopte.

Haar vader had haar, zoals altijd, gegeven wat ze nodig had. Of wel, wat Oliver nodig had in dit geval. En zij dus ook, indirect. Haar hakken tikten door de gure steegjes waar ze zich meer dan eens begaf. Ze voelde de blikken branden en ontving deze met een sarcastisch glimlachje. Het gebied waar de fabriek stond was een groot drugswalhalla, met de fabriek als glorieus, verlaten middelpunt. Het zwermde er van de ongure types en praktisch alles wat men niet in het daglicht wilde verkopen, was hier wel te vinden. Sareth voelde zich vereerd maar bovenal machtig en ergens, op een verknipte wijze, trots dat zij kon bijdragen aan het aanbod dat hier geleverd werd. Ook zij besteeg de metalen trap, haar best doende om niet op haar bek te gaan wegens de kleine gaatjes in de trap waar haar hak doorheen zou kunnen zakken. Ze bereikte de bovenkant van de trap probleemloos. Het glimlachje gleed weer terug rond haar lippen bij het aanzien van de deur en met versnelde stappen bracht ze de laatste meters af. Ze zette haar heup tegen de iets wat klemmende deur en duwde hem zo open om de stoffige ruimte aan te treffen, met Oliver gepositioneerd in de directeursstoel, met zijn benen over elkaar geslagen op het bureau. Haar glimlach veranderde in een brede grijns terwijl ze de deur achter haar sloot. "De directeur vroeg naar me?" sprak ze op het moment dat ze zich dichter naar het bureau bewoog. Terwijl ze naderde, trok ze de tas van haar schouder en aangekomen bij het bureau liet ze deze neervallen, naast Oliver zijn benen. Ze zette haar handen aan weerszijden van zijn benen in het stof op het bureaublad, wat ervoor zorgde dat ze niet alleen plagend op hem neerkeek, maar ook dat hem een royale inkijk werd gegund. Ze wilde opnieuw spreken, maar merkte op dat moment de striem op zijn gezicht op. Een van de handen tilde ze op en veegde ze af aan haar rokje, om deze vervolgens naar zijn kin uit te steken zodat ze deze tussen duim en wijsvinger kon pakken. "You okay?" vroeg ze, met een licht bezorgde blik. Licht ja, meer mocht niet verwacht worden van iemand als Sareth.

Natuurlijk zou ze op zijn bericht reageren. De fucked up relatie die de twee hadden zorgde ervoor dat ze elkaar altijd wel nodig hadden. Het was compleet anders dan tussen Oliver en Anthony. Daar zorgde hij er voor dat Tony aan de drugs bleef en hem het geld gaf wat hij nodig had. Maar Oliver en Sareth was anders. Sareth zorgde ervoor dat hij de drugs kreeg die hij nodig had en negen van de tien keer kreeg hij nog wel wat meer dan drugs. Ze hadden geen relatie, maar ook weer wel. Het was moeilijk uit te leggen. Sinds Sareth de tussen persoon was geworden tussen Oliver en haar vader waren de twee vrij dicht bij elkaar gekomen, al waren ze ook weer afstandelijk en was het duidelijk dat beiden niet echt open naar elkaar waren. Maar op hun eigen manier ook weer wel. Oliver zuchtte en beet weer voor de zoveelste keer op zijn lip. Hij vroeg zich af of het wel juist was geweest om het smsje naar haar te hebben verstuurd, maar ze had al gereageerd en er was niets anders te doen dan te wachten en te denken over hoe hij dingen nu moest gaan regelen thuis. Het was absoluut niet de bedoeling dat zijn vader na Olivers kerstblunder zijn connecties zou afsluiten en Olivers handel stop zou zetten. Dan zat er voor Oliver ook niets anders op dan tegen het bewind in te gaan en dingen zelf in handen te nemen. Zover dat lukte.
Al van ver hoorde hij Sareth aankomen. Haar hakken lieten hem om de een of andere reden opgewonden worden. Misschien omdat het betekende dat er iets aankwam waar hij geen grip op had. Hij moest toegeven, op sommige momenten keek hij op naar haar. Hoe koel ze kon zijn, geen overhaaste beslissingen maakte en gewoon duidelijk stond waar ze voor stond. Olivers ogen keken naar de deur toen deze werd opgengooid en Sareth met haar gebruikelijke zware oog make-up in de opening stond. In eerste instantie gingen zijn ogen naar de tas waar in zat wat hij nodig had om verder te leven, maar toen deze eenmaal naast hem op het bureau stond en Sareth zich naar hem had voorover gebogen kon hij niet anders dan zijn ogen op haar boezem vestigen. Zijn ogen glinsterden. Sareth wist hem altijd wel goed te vermaken. Én hoe. Pas toen hij haar hand voelde op zijn kin om de striem op zijn gezicht beter te zien maakte hij zich los van haar borsten om in haar ogen te kijken. Rustig maakte hij haar hand los van haar kin en stond hij op. 'Yeah, yeah. Just fucked up a little bit much.' Mompelde hij. Met een pijnlijk gezicht maakte de jongen zich los van de bureaustoel om de tas te pakken en te kijken wat er in zat. Alles wat hij nodig had. Maar hij had het geld niet bij zich, dus nu was het hopen dat Sareth daar geen probleem van zou maken. Want als hij nu ergens geen zin in had dan was het drama. 'Ik ben alleen m'n geld vergeten dus ik betaal je wel dubbel bij de volgende lading oke?' Hij haalde een van de zakken eruit om te inspecteren, knikte goedkeurend en stopte hem weer terug. De donkerblonde jongen liep naar Sareth toe en drukte een kus op haar wang. 'Thank you very much.' Klonk zijn stem op een vriendelijke toon. Ja, de momenten met Sareth waren toch echt de beste momenten. Vooral na de kutdagen die hij had doorgemaakt.

Oliver werkte al een tijdje goed samen met de vader van Sareth en tot nu toe had hij ook prima alles op tijd afgeleverd, met geld en al. Maar na al het gebeuren van vanochtend en gisteravond had hij er niet bij stil gestaan dat als je drugs wilde, je er natuurlijk ook voor moest betalen. De hele ochtend had in het teken gestaan van het niet staan janken onder de douche vanwege de pijn en de wonden die schoon gemaakt moesten worden. Hij had Sareth nooit de waarheid over alles verteld en dat wilde hij liever ook zo houden. Als iemand hier over te weten kwam had zelfs Oliver de moeite om de media proberen stil te houden, zeker als hij ook nog eens een rol erin speelde. De jongen begreep het wantrouwen van Sareth, hoewel hij tot nu toe alles netjes had betaald, er waren wel meer mensen die beloofden dat ze het later zouden terug betalen en vervolgens niet meer kwamen opdagen. Oliver had het ook vaak mee gemaakt en het maakte hem zuur van binnen. Maar je kon er niets aan doen. Verloren geld, verloren drugs. Je kon jezelf alleen maar voor je koop slaan dat je zo dom was geweest er in te trappen en die desbetreffende persoon te geloven. Je kon niemand geloven in dit circuit. Zelfs niet degenen waar je al zo lang mee samenwerkte. Daar viel Sareth ook onder.
Oliver werd uit zijn gedachten getrokken door de pratende Sareth. Een flauwe grijns speelde op zijn lippen. Hij verwachtte van wel, al ging het tegen zijn gedachten van eerder in. Maar Sareth kon het toch wel begrijpen? Als hij na al die tijd als trouwe klant nu eens zijn geld niet mee had dan konden ze nog wel een keer op hem vertrouwen? Hij moest het alleen zien te verkopen en van dat geld het af zien te betalen. Als Oliver ergens geen zin in had dan was het wel dat zijn handeltje werd opgerold of dat hij schulden kreeg. Ook had hij graag meer besteld, maar met het geld dat hij in handen kreeg via de familie kon hij nog net een beetje extra erbij doen. Oliver beet op zijn lip. Hoe kon hij om deze vraag heen? Hij voelde zich ook helemaal niet op zijn gemak met Sareth zo dicht bij hem terwijl ze een vraag stelde die hem al ongemakkelijk maakte. Pas toen ze afstand nam kon Oliver even adem halen en de moed verzamelen om het te beantwoorden. 'Ik mistte het kerstdiner en mijn vader was daar alles behalve blij mee.' Kortaf en duidelijk. Sareth hoefde de details van zijn afranseling niet te weten te komen. 'Kom op, ik heb tot nu toe alles netjes betaald op de data's dat het moest. Je vader weet hoe goed mijn verkoop kan. Een keer kan toch wel?' Het klonk haast smekend terwijl hij haar in de gaten hield terwijl ze in de tas opzoek was naar iets. In ieder geval niet de drugs. Ze stak een peuk aan die ze uit de tas had gevist en liep naar hem toe. Oliver stond half met zijn rug naar haar toe gekeerd en toen haar hand een zeer pijnlijke aanraking had met zijn rug, pakte hij in een snelle reflectie de tas en maakte zich los. Met een pijnlijk gezicht staarde de jongen de blondine aan. Oliver knikte terwijl hij koortsachtig de pijn probeerde te negeren. Hij bewoog even zijn schouders in de hoop dat het de pijn verlichtte maar het maakte het alleen maar erger. De jongen kromp half in elkaar terwijl hij weer op zijn lip beet. 'Ik begrijp het. Ik zorg ervoor dat je het geld zo snel mogelijk hebt.' Mompelde de donkerblonde jongen. De pijn in zijn rug begon te kloppen en hij voelde hoe zijn shirt nog erger tegen zijn rug aanplakte. Niks schone wonden. Hij kon thuis helemaal overnieuw beginnen.

Het was helemaal geen slim idee geweest om Sareth hier in te betrekken. Totaal niet. Hoe had hij kunnen verwachten dat die wonden na een uur douchen gewoon geheeld waren, laat staan dat ze opgehouden waren met bloeden. Het irriteerde, het klopte, het deed pijn. Oliver wilde het haast vergelijken met de pijn die je doorgaans bij een transformatie kreeg, maar zover wilde hij niet gaan. Het was zijn schuld geweest om naar het feestje van Anthony te gaan en daar de hele tent op zijn kop te zetten. Hij had zich aan zijn afspraak moeten houden. Alleen afleveren en vervolgens weer op tijd vertrekken. Hij had compleet het tegenovergestelde gedaan en het was hem duur komen te staan. Ondertussen voelde hij hoe een beetje bloed uit zijn lip opwelde. Ook dat nog. Oliver sloeg zijn ogen neer en friemelde wat aan de mouwen van zijn leren jack. Het kon ook niet anders dan dat hij alles verpestte. Hij vervloekte zichzelf en keek vervolgens op. Sareth was ondertussen dichterbij gekomen en had haar armen om zijn nek geslagen. Even trok Oliver een wenkbrauw op, zich afvragend wat ze wilde doen, maar dat werd al vrij snel duidelijk toen ze zich voorover boog om hem te zoenen. Terwijl Oliver 'in for the kill' wilde gaan, was dat duidelijk niet het plan van de blondine. Voor hij het goed en wel door had, had ze zich los gemaakt van zijn lippen en was ze ergens heen waar Oliver niet kon kijken. Maar hij kon het wel voelen. Want zodra ze zijn shirt had vast gegrepen rukte het zich los van de open wonden. Oliver kon niets anders doen dan een korte schreeuw maken. Het beest in hem woelde, wilde naar boven komen. Maar hij plantte zijn kaken stevig op elkaar, balde zijn vuisten en onderdrukte het. Niet hier, niet nu. Er waren belangrijkere zaken. De jongen deed een paar stappen naar voren zodat Sareth haar handen moest los maken van zijn kleding. Het deed even veel pijn toen het weer op zijn huid kwam, als toen Sareth haar hand op zijn rug legde. 'For fuck sake, Sareth!' Vloekte hij kwaad terwijl hij zich naar haar omdraaide. Kwaad staarde hij daar aan. 'We hadden een deal. We bemoeiden ons niet met elkanders leven.' Misschien was dit wel het moment voor Sareth om zich met zijn leven te bemoeien, want hij had er wel behoefte aan. Alleen zijn trots en afstandelijkheid weerhielden hem ervan. De jongen veegde het bloed van zijn lip af en bleef de blondine aanstaren. 'Heb je toevallig iets bij wat helpt?' Zei hij toen voorzichtig en op een zachte toon. Drugs, ja drugs hielp. Maar voor hoelang? En hij kon niet compleet fucked up de straten over lopen. Dillema's, dillema's.

Met zijn schreeuw was ze iets in elkaar gekrompen, geschrokken van het geluid maar duidelijk nog niet in staat om zijn kleding te laten zakken. Zijn shirt zelfstandig weer naar beneden trekken, terug over de wonden om te negeren wat daar gaande was, had ze in alle waarschijnlijkheid überhaupt niet kunnen doen. Het was dan ook maar goed - of wel, 'goed' - dat hij zelf genoeg afstand tussen de twee creëerde dat de stof van zijn kleding uit haar handen gleed. "For fuck sake, Sareth!" klonk het door het stoffige kantoor. Hij staarde haar kwaad aan en zij staarde terug, niet per se kwaad, niet per se met enige emotie, eerder afwachtend. Terwijl hij haar herinnerde aan de deal die ze hadden, zette ze een paar stappen naar het bureau om hier opnieuw op plaats te nemen. Op het moment dat ze zich op het houten ding liet zakken, stak ze haar hand op richting Oliver als teken dat hij zijn mond moest houden. "Ik bemoei me niet met jouw leven. Ik zou niet durven," zei ze rustig, licht sarcastisch. De hand die ze omhoog had gehouden, liet ze nu door haar haren glijden en vervolgens zette ze beide handen achter zich op het bureau, om hierop te steunen. "Tenzij je dat wilt," klonk gepaard met een klein glimlachje terwijl ze zijn blik vasthield. Bij zijn volgende vraag knikte ze langzaam. Natuurlijk had ze iets bij zich dat hielp. Wat een vraag. In feite wist ze wel meer dingen die zouden helpen, maar gezien de schade aan zijn rug zouden niet al die dingen verwezenlijkt kunnen worden. Of misschien ook wel, maar dan zou er genoeg van een ander hulpmiddel aan vooraf moeten komen. De brandende sigaret die ze nog altijd tussen haar vingers hield, bracht ze naar haar lippen om er een trek van te nemen. Door het gordijn van rook heen keek ze Oliver aan. Ze nam het pakje sigaretten van haar bureau en wierp hem richting de donkerblonde jongen, gepaard met de woorden, "Eerst kalmeren, liefje." Vervolgens liet ze haar vingers in de zak van haar jas zakken om hier een buisje met een doorzichtige vloeistof uit te halen. Met een triomfantelijke grijns hield ze het in de lucht om te tonen dat ze inderdaad had waar hij om vroeg. "Heb je vandaag nog afspraken waar je heen moet?" Ze wist dat ze zelf nog wel plekken had waar ze moest zijn, maar was het niet voor Oliver geweest, dan was ze waarschijnlijk pas 's avonds laat het huis uit gegaan. Dus maakte het iets uit als ze zich nog iets langer voor de wereld zou verstoppen? Nee toch? Daarnaast, ze had genoeg spul om weer redelijk nuchter - of toch in ieder geval alert - te worden als het nodig was en gezien Oliver hier zijn geld was vergeten, zou ze vannacht hard haar best moeten doen het overige spul door te verkopen zodat haar vader genoeg geld zou ontvangen. Dus gezien ze haar nacht niet optimaal zou kunnen feesten, was het alleen maar eerlijk dat ze dat nu wel zou doen. Toch?

Oliver overwoog om gewoon weg te lopen met de tas en gewoon helemaal niet te betalen. Maar dan had hij niet alleen Sareth boos, ook haar vader en zijn eigen vader. En hij wilde de vriendschap, of was het meer dan vriendschap, niet verliezen. Ze waren aan elkaar gewend, ze wisten waar de lijn was. En Sareth had die zojuist overschreden. En aan de ene kant kon Oliver dat heel goed begrijpen. Hij gedroeg zich vreemd en had duidelijk pijn aan zijn rug. Misschien was hij wel opgelucht dat Sareth het nu wist, dat iemand het wist, wat hij doormaakte en waarom hij altijd zo verschrikkelijk afstandelijk was, behalve bij Sareth dan. Maar aan de andere kant had hij duidelijk tegen haar gezegd dat ze niet met hem moest bemoeien. Niet dat de jongen het wilde toegeven, maar nu de blondine wist van wat er gebeurde bij hem thuis, voelde hij zich open en kwetsbaar. Iemand wist het en diegene kon zomaar naar iemand anders toe stappen en voor je het wist, wist heel de stad het. Dat kon hij niet hebben. Oliver wilde overzicht hebben, mensen onder de duim hebben en er voor zorgen dat iedereen zijn bek hield. En Sareth hielp daar niet bepaald in mee. Hij draaide met zijn ogen bij haar smakeloze opmerking. Hier had hij totaal niets aan. De jongeman bromde wat in haar richting maar hield voor de rest zijn mond. Hij ving haar pakje sigaretten op en bekeek ze even, alsof ze elk moment naar zijn keel konden grijpen. Oliver was geen kettingroker, maar af en toe eentje kon hij wel doen. De donkerblonde jongen volgde haar advies op en trok een sigaret eruit om hem vervolgens aan te steken met een aansteker die hij altijd in zijn zak had zitten. Je wist maar nooit. Het was al een tijd geleden dat hij een sigaret in zijn mond had gehad, dus hij kon er niets aan doen dat hij even moest hoesten. Een flauwe grijns speelde op zijn lippen. De pijn was er nog steeds maar nam ondertussen wat af en was dragelijk. Toen Sareth vervolgens zijn aandacht eiste keek hij even verbaasd naar het buisje. In zijn geheugen zocht hij naar wat ze bedoelde. Het begon hem te dagen en de flauwe grijns viel voor luttele seconden van zijn gezicht. Hij had het niet geweldig op die drug. Het was er een keer mee fout gegaan en daarna had hij er nauwelijks naar om gekeken. Ja, hij handelde er in. Maar dat was het. Maar Sareth wist wat ze deed, hopelijk. 'Nee. Ik was eigenlijk niet van plan om weg te gaan.' Sprak hij. Nog een trek van de sigaret en hij legde het ding neer in de verstofte asbak op het bureau, die duidelijk had gediend voor sigaren. Next level sigaretten. De donkerblonde jongen deed met een pijnlijk gezicht zijn jack uit, dumpte het op het bureau en ging er naast zitten. Hij rolde de korte mouw op van zijn shirt zodat Sareth er goed bij kon met de naald. 'Schiet op.' Bromde hij op de Oliver manier terwijl hij nog een trekje nam van de sigaret. Als er nog iets was waar hij absoluut niet tegen kon, dan was het naalden.

Vele tegenstrijdige gevoelens gingen door hem heen. Was het niet beter om de pijn uit te zitten dan het te verdoven? Als de drug eenmaal was uitgewerkt dan zou het dubbel zo hard weer terug komen. Het was slechts een uitstel van executie. Daarbij, de wond zou weer helen en had zijn tijd nodig. Het was dan ook niet nodig om het nu te verdoven, want de donkerblonde jongen was bang dat het dan ook het heel-proces tegen ging. Nogmaals beet hij op zijn lip en ging hij met zijn hand door zijn haar. Zijn voeten raakte met de schoenpunten nog net de grond en ze bungelde wat op en neer. Nerveus staarde hij naar zijn handen. Oliver, een drugdealer moest verdomme bang zijn voor naalden. De dingen die juist zo belangrijk waren naast een bankpasje of wat je nog meer gebruikte. Daarom was hij ook geen fan van het innemen via de aders. Het maakte ze niet alleen kapot, het gaf ook geen fijn gevoel. Volgens hem dan. Hij was meer van de poedertjes. Die leken in zijn ogen ook sneller te werken. Maar hoewel hij een dealer was, zat hij niet zo vaak aan de drugs als men dacht. Het was enkel op feestjes of leuke momenten met Sareth. Voor de rest bleef hij er met zijn handen van af. Aan de ene kant was hij bang om verslaafd te raken en zelf als een junkie in de goot te eindigen, maar aan de andere kant gaf het ook geen goede indruk, een dealer die zichzelf niet in de hand kon houden. Oliver nam een laatste trek van zijn sigaret en drukte hem uit op het bureau. Niet dat dat in de fik zou vliegen.
Zonder veel te mokken deed hij wat Sareth zei en gaf zijn riem. Niet dat hij dat ding zo nodig had. Oliver wilde er gewoon goed uitzien, niet de indruk wekken dat het slecht met hem ging. De donkerblonde jongen volgde nauwlettend wat Sareth deed. Bij het zien van de steriele naald ging er al een rilling over zijn rug heen, het ding zag er al zou koud en eng uit vanaf een afstandje. Oliver staarde voor een paar seconden naar de grond voordat de hakken van de blondine zijn aandacht weer opeisten. Die glimlach van haar stond hem niet aan en hij beantwoorde het met een norse, chagrijnige blik. Hij voelde hoe het shirt weer tegen de wonden aanplakte. Hij keek hoe Sareth de naald in zijn huid zette en hij voelde de verschrikkelijke tinteling. Zijn ogen dwaalden af en hij beet op zijn lip. De donkerblonde jongeman voelde hoe het spul zijn weg vond in zijn aderen en na een paar seconden verdween het gevoel. Nu was het nog afwachten. 'Hou je mond.' Gromde hij op haar sarcastische opmerking en hij schoof zichzelf van het bureau af. Hij bekeek het proces wat Sareth net bij hem had gedaan en Oliver wist al dat de blondine van hem verwachtte dat hij hetzelfde bij haar deed. Daar had hij gelukkig meer ervaring mee. Hij nam de spuit aan, concentreerde zich en stak hem vervolgens op de plek van de bolle ader. Hij duwde de vloeistof in haar huid en haalde vervolgens de naald eruit en wierp hem ergens in een hoekje. Het was hier toch een grote junkjard. Oliver leunde tegen het bureau aan, zijn armen over elkaar heen geslagen. 'Dus, hoe was je dag?' Het was nu gewoon wachten tot de drugs gingen werken en hij eindelijk af was van die verdomde pijn. Die later even hard zou terug komen.

En haar mond houden deed ze. Niet omdat ze zo gehoorzaam was, maar omdat een conflict nog altijd geen zin zou hebben en, laten we heel eerlijk zijn, omdat een conflict met Oliver haar nooit een groot pretje had geleken. Sareth koos de mensen met wie ze zich omringde zorgvuldig. Zorgvuldig genoeg om vanaf de eerste ontmoeting al te hebben besloten dat ze Oliver beter te vriend kon houden en dat het alleen maar beter uit kon pakken als er meer dan simpele vriendschap zou ontstaan. Nu was het niet erg moeilijk om dergelijke dingen voor elkaar te krijgen. Zelfs Sareth - of nee, juist Sareth - wist dat bepaalde mensen bepaalde prioriteiten hadden en dat deze prioriteiten meer dan eens lagen bij blondines of verdovende middelen. Het kon haast geen toeval zijn dat Sareth beschikte over beiden en hiermee haar kansen bij veel mensen vergrootte. Nou wilde ze niet zeggen dat Oliver was als, wel, anderen, ze had meer werk moeten stoppen in hem en als ze er zo op terug keek, was hij de enige bij wie ze terug bleef komen en zeer regelmatig. Ontkennen dat er iets aan hem was dat hem anders maakte, interessanter bijvoorbeeld, zou haar een leugenaar maken, maar het zomaar uitspreken zou ze nooit.
Hij nam de spuit van haar aan en deed precies wat ze van hem gevraagd had, met een precisie waar haar drugshartje sneller van ging kloppen. Ze was zich bijzonder bewust van al haar acties en al zijn acties op het moment voor de naald haar huid raakte. Ze was zich bewust van haar ademhaling, van de klopping van haar hart, van de stof van de riem tegen haar huid. Vervolgens was ze zich bewust van het metaal tegen haar huid, daarna het metaal in haar huid. Een zucht verliet haar lippen op het moment dat ze het koude goedje in haar bloedbaan voelde komen en een glimlach krulde weer rond haar lippen toen dit gevoel redelijk snel wegebde. Oliver wierp de naald weg en Sareth keek het ding na, zag hoe het glinsterde in het licht en hoe het vervolgens wegrolde in een stoffige hoek. Ze draaide haar hoofd weer naar Oliver op het moment dat zijn stem klonk en tuitte bedenkelijk haar lippen terwijl ze haar schouders ophaalde. Haar eerste peuk had inmiddels, net zoals de zijne, zijn eind gevonden in de asbak en haar vingers grepen naar het pakje dat op het bureau lag om een nieuwe te pakken. "Wel redelijk. Saai, denk ik. Ik had nooit gedacht dat er een punt zou komen waarop naar jezelf staren in de spiegel niet meer vermakelijk is." Ze ademde diep in, zuchtte en stak de sigaret in haar mond om deze aan te steken. Nadat ze haar eerste trek had genomen, vroeg ze, "En de jouwe?" Gezien zijn eerdere reactie op haar 'bemoeienis' met zijn leven, dacht ze niet dat hij eerlijk zou antwoorden. Of wel, misschien wel eerlijk, maar zo oppervlakkig eerlijk dat het geen verschil zou maken met een leugen. Maar goed, er waren nog minstens vijftien minuten die ze nuchter zouden moeten doorbrengen en gezien hun gebruikelijke bezigheid in deze minuten geen optie was, moesten ze het maar doen met een zwakke conversatie. Prima, Sareth kon zich best schikken naar de situatie.

De blondine had geen bezwaren over hoe hij te werk ging en daar was Oliver wel dankbaar voor. Kom op, hij was een dealer. Hij wist hoe dit in zijn werk ging. Het was een keer fout gegaan, maar dat had niet vele gevolgen gehad. Die gast was niet dood gegaan. Had wel een halve psychose gehad, maar dat was niet Olivers probleem. De donkerblonde jongen was er alleen om uit te delen en geld te innen. Om daar vervolgens weer royaal van te leven. Niemand anders dan hij kreeg dat geld. Hij was er dan ook erg beschermend over. Gelukkig was het nog bij niemand thuis opgekomen om zijn geld te stelen, maar dat konden ze toch niet vinden. Oliver legde het soms op plekken waar hij na een goed avondje feesten zelfs ook niet meer wist waar het was. En soms stond hij voor de leukste verassingen als hij een van zijn verstofte kastjes een stapeltje bankbiljetten tegen kwam. Het was hem een keer gelukt om geld kwijt te raken en dat nooit meer terug te zien en nu hij er eens goed over na dacht, zover dat nog kon voordat de drug ging werken, bedacht hij zich dat er misschien toch iemand in huis was die het geld blijkbaar meer nodig had gehad dan Oliver. Oliver was er vervolgens weer door mee in de problemen gekomen omdat hij ongeveer vijftig tekort kwam bij het betalen van Sareth's vader. Godzijdank dat hij geen stokslagen had uit gedeeld want de jongen kon niets anders dan toegeven dat hij bang was voor hem. Niet dat hij het uitte. Hij bleef zijn koele, afstandelijke zelf, maar van binnen leek zijn hart altijd te weten hoe hij zich voelde en ging het vaak als een razende tekeer. Iets wat hij echt onder controle moest krijgen want dat was ook een van de momenten dat hij zijn transformatie onder controle moest zien te houden. Hij kreeg meestal buikkrampen als het beest hem wilde overnemen, wat resulteerde in een ongemakkelijk gezicht. Maar bij de vader van Sareth hield hij zijn gezicht zo veel mogelijk in de plooi en hoopte hij maar dat die gast niet door had wat Oliver voelde.
Nadat Sareth haar peuk had gepakt griste hij het pakje uit haar handen om er zelf een eruit te vissen. Ze had het aangeboden dus nam Oliver aan dat hij ook wel een tweede kon krijgen. Hij stak hem aan, nam een trek en blies de rook uit, proberend kleine kringetjes te maken. Maar hij faalde. Oliver grijnsde. Sareth ook altijd met haar droge of sarcastische opmerkingen. 'Ik vind het knap dat je eindelijk snapt dat je veel te vol bent van jezelf.' Grijnsde hij triomfantelijk. De blondine begreep wel dat hij een grap maakte. Oliver had alleen soms een beetje een vaag gevoel van humor, misschien iets te donker op sommige momenten, en zo heel vaak uitte hij dat niet. Met zijn vrije hand ging de donkerblonde jongen door zijn haren, starend naar het raam dat onder het stof zat. 'Mja. Pijnlijk.' Bromde hij, zijn schouders ophalend. Het tintelde maar deed niet meer zoveel pijn als eerst. Wat betekende dat de drug begon te werken. Oliver wreef in zijn ogen. 'Sorry van het geld. Met al die hectiek was ik het gewoon vergeten.' Bromde hij verder een verontschuldiging. Hij nam nog een trek van zijn sigaret en ontweek de blik van Sareth. Niet dat hij het erg vond om haar prachtig mooie gezicht te zien.