Het begon al donker te worden. Nu het winter was, waren de dagen zo kort dat Sareth maar zelden het idee had dat ze ze echt meemaakte. Regelmatig kroop ze pas in bed rond het ochtendgloren en werd ze pas wakker tegen vijven. Of wel, dit was wanneer haar genoeg vrijheid werd gegund om dit zelf te bepalen. Wanneer ze geen plannen had die alleen overdag af te handelen vielen. Vandaag echter, was ze voor haar doen redelijk vroeg uit bed gekropen. Ze was dan ook niet alleen geweest, wat het voor haar standaard een stuk makkelijker maakte om op tijd voor de dag te komen. Met vreemden in slaap vallen was voor haar nooit een probleem geweest, maar in slaap blijven kon haar nog wel eens moeite kosten. Nu was haar bedpartner van de nacht geen vreemde geweest, maar dit maakte de zaak voor haar niet gemakkelijker. Als het al iets deed, zorgde het er alleen maar voor dat ze slechter sliep. Gelukkig voor haar maakte dit niet zo bijzonder veel uit gezien er genoeg andere dingen te doen waren wanneer ze met Oliver sliep, die geen enkel verband hielden met daadwerkelijk slapen en zelfs als Oliver naar dromenland was vertrokken, had ze het geluk dat ze bij haar thuis sliepen en dat ze dus genoeg zaken had om zichzelf mee te vermaken als ze de slaap niet kon vatten. Vannacht, echter, had ze redelijk geslapen gezien zekere activiteiten voor het slapengaan haar genoeg hadden uitgeput. Rond een uur of één waren de twee weer uit bed gerold. Beiden hadden een afspraak, een plek om te zijn, tegen ongeveer dezelfde tijd en beiden waren naar hun eigen afspraak vertrokken zonder veel vragen. Het maakte ook niet uit, deals waren gebruikelijk in hun leven, geen bijzondere zaken en dus geen zaken die uitgebreid besproken hoefden te worden. Daarnaast, zelfs als de drugsdeals hoogtepuntjes waren geweest in hun leven, zouden ze er waarschijnlijk met geen woord over roeren. Wederzijdse stilte, geen bemoeienis. Ze had het een prima deal gevonden en vond dit nog altijd, maar af en toe zette ze haar vraagtekens bij haar eigenlijke intenties. Wat wilde ze eigenlijk van deze jongen? Natuurlijk, hij bracht genoeg spanning in haar leven, maakte het interessanter, vermaakte haar. Maar was dat alles? Was ze echt zo egoïstisch, koud en gevoelloos als ze zich deed voorkomen? Ach.

Ze parkeerde haar auto op de oprit van het grote, witte bouwsel. Het huis was goedkoop geweest, schrikbarend goedkoop. Zelfs hoewel de binnenkant leeg en saai was en je kon zien dat de bouw van het huis niet veel had kunnen kosten, vermoedde ze dat er op zijn minst één persoon in dit huis aan zijn eind had moeten komen om de verkoopprijs dusdanig te verlagen. Het maakte haar niet bijzonder veel uit, ze was hier toch niet dagelijks en wanneer ze er wel was, was ze maar zelden compleet nuchter. En zelfs dan, wanneer ze nuchter was en tijd had om na te denken over hoe het kon zijn dat haar grandioze drugspand voor zo weinig aan haar was verkocht, bespeurde ze geen enkele vorm van onrust of zorg bij zichzelf. Het deed haar allemaal maar bar weinig. Ze nam haar sleutel uit het contact, stapte uit en liep naar de achterbak om deze te openen. Uit de achterbak trok ze naast een zwarte tas, inmiddels niet meer gevuld met stoute zaakjes maar het geld dat ze hieraan had verdiend en twee witte, plastic tasjes. Op haar weg naar huis was ze langs de supermarkt gegaan en had ze voor het eerst in een hele tijd daadwerkelijk boodschappen gedaan. Echte boodschappen, voedsel en dat soort zaken. De zwarte tas sloeg ze om haar schouder en ze gooide de achterbak dicht. Terwijl ze, met in iedere hand een wit tasje, naar de deur liep, drukte ze op het knopje op haar autosleutel. Alle lampen lichtten tweemaal op en gepiep klonk als teken dat de wagen op slot was. Terwijl ze langs het huis liep - ze gebruikte nooit de voordeur, altijd de achterdeur om binnen te komen - groeide er een geamuseerde grijns rond haar lippen. Ze tasjes in haar handen ritselden. Was het niet voor haar bijzonder Sarethachtige kleren en het drugsgeld in haar rugtas, dan had ze misschien wel, op dit ene moment, als huismoedertje door het leven kunnen gaan. Ze was net terug van haar werk, had boodschappen gedaan en zou eten regelen voor haar en Oliver. Op het moment dat ze haar huissleutel in de achterdeur stak, grinnikte ze zacht in zichzelf. Het was wonderbaarlijk hoeveel zoiets simpels als het doen van boodschappen met haar kon doen. Het was haast schrikbarend, haast verontrustend dat er maar zo weinig nodig was voor haar om zich enigszins normaal te voelen. Voor een seconde, toch in ieder geval. Tevens even verontrustend hoeveel plezier ze beleefde aan dit korte gevoel van erbij horen.
Binnen trok ze de deur achter zich dicht en wierp ze de witte zakjes op de tafel. Het was kaal, er heerste stilte en de geur van sigaretten, drank, drugs en seks hing door het huis. Of misschien was alleen zij het die het zo ervoer. Ze werkte zichzelf uit haar jasje en wierp deze op een stoel. Een van de tasjes pakte ze van de tafel. Halverwege haar tocht richting de keuken, bukte ze om zichzelf te ontdoen van haar hakken. Ze ritste ze open, trapte ze uit en hervatte haar weg. Eenmaal hier aangekomen begon ze met het ontpakken van de boodschappen. Ten eerste toverde ze drie flessen drank uit het tasje. Deze plaatste ze op het aanrecht. Ze ging er niet vanuit dat alle drie vanavond ongeopend zouden blijven en Oliver zou de eer krijgen te kiezen welke er doorheen zou gaan. Welke er als eerst doorheen zou gaan, in ieder geval. Een verpakking melba toastjes en ontbijtgranen dumpte ze in een keukenkastje dat ze nooit eerder had gebruikt. Het pak melk eindigde in de koelkast, samen met alle andere zaken die gekoeld dienden te blijven. Ze was op haar weg richting de tafel om de volgende boodschappentas te pakken, die was gevuld met andere zaken, toiletspullen et cetera, toen ze de auto van Oliver haar oprit op hoorde rijden.

Met Oliver yas
(((((((KIJK IS DEZE TITEL NIET BETER)))))))

Kwaad trapte hij het gaspedaal nog harder in. Als iets was waar Oliver nu geen rekening mee hield, dan was het de verkeersregels. Er was niemand op de weg te bekennen, het was niet glad, het regende niet en hij was pist. Meer dan pist, hij was witheet van woede. Zijn hand veegde verwoed over zijn voorhoofd, waar een kleine wond zat die maar niet ophield met bloeden en sommige druppels van het bloed bleven in zijn oog druppelen. Het oog dat ook al helemaal beurs was en zodra hij er ook maar even over heen wreef om het bloed weg te halen, meteen een pijnscheut door zijn lichaam liet gaan. Alsof een kapotte en mishandelde rug niet genoeg was. Die pijn was tenminste weg en het tintelde alleen af en toe, maar het was nog niet compleet geheeld of hij had de volgende verwonding al opgelopen. Hij had het moeten zien aankomen, de klant waar hij de drugs voor had klaar staan, en niet zo'n beetje ook, stond al bekend als een persoon die niet te vertrouwen was en al meerdere deals niet had betaald. Maar Oliver dacht dat hij wel sterk genoeg was, zowel in eigen- als in leeuwenvorm om hem te overmeesteren mocht hij het op een lopen zetten. Maar de jongen had het compleet mis. Blijkbaar was die gast niet in zijn eentje gekomen en was het wel duidelijk dat hij voor de drugs kwam en geen problemen wilde. Nog voor dat Oliver iets van actie had kunnen ondernemen of zich had kunnen transformeren, was hij ruw in zijn buik gestompt, vervolgens ergens rond zijn oog en duwden ze hem op de grond waar hij een akelig scherpe steen had geraakt waardoor het was gaan bloeden. Toen hij uiteindelijk opkeek was zowel zijn tas met drugs, zijn favoriete tas nog wel, en de drie jongens verdwenen. Even had hij getwijfeld of hij was flauwgevallen, maar toen hij op zijn telefoon had gekeken, waar verdomme ook nog eens een scheur in zat nu, was er niet veel tijd verstreken. En Oliver kon niets anders doen dan zijn woede niet onder controle krijgen en kwaad terug te stampen naar zijn auto, die ze gelukkig wel nog hadden laten staan, en zo hard mogelijk weg zien te rijden. Hij had een Mustang, die dingen gingen nu eenmaal hard.
De donkerblonde jongen schroomde niet om andere, slomere auto's te passeren met de hoge snelheid die hij had opgebouwd en het zou hem ook niet uitmaken als hij de macht over het stuur zou verliezen en tegen een boom aan zou knallen. Hij was heel veel geld kwijt geraakt, de drugs was hij kwijt, hij had weer verwondingen opgelopen, er zat een vrij grote barst in zijn telefoon scherm EN hij was zijn favoriete tas kwijt. Dit alles bij elkaar opgeteld zorgde ervoor dat zijn humeur nog lager zat dan het al was, hij had niet een geweldige nachtrust achter de rug, en hij verschrikkelijk kwaad was. Als hij nu naar huis reed zou hij Sareth ook nog eens kwaad maken dus er zat niets anders op dan terug te keren naar haar huis. Oliver reed de oprit op en het scheelde niet veel of hij had Sareth's auto nog geraakt, haalde de sleutel uit het slot en na het uitstappen knalde hij de deur dicht. En hard. Niet veel later knalde hij de voordeur van het huis ook open, want hij was de enige die die deur wel gebruikte, waardoor de klink een beetje scheef kwam te zitten. Met nog een knal omdat het ding ook nog eens dicht moest, viel de klink er haast uit. Met gebalde vuisten stond Oliver in de kamer. Hij zag Sareth eerst, vervolgens de flessen drank. 'Fucking Hell.' Was het enige wat hij zei, eerst wat zachter, toen luider. 'Fucking Hell!' Zijn ogen richtten zich op twee glazen waar gisteravond nog drank in had gezeten. In een impuls greep hij er een en smeet het naar de muur waar het in vele stukken uit een spatte en op het tapijt terecht kwam. '500 Euro aan cash. Weg. Gewoon fucking gone! Samen met die kutdrugs!' Het tweede glas volgde ook tegen de muur en spatte net als de vorige in vele stukken glas uit een. Zijn ogen richtte zich even op de flessen drank, alsof hij zichzelf afvroeg of hij die ook tegen de muur aan kon smijten. Wat hij op dit moment in alle liefde deed.

We mochten wel stellen dat Sareth in een goed humeur was, helemaal zelfstandig, zonder enige inzet van hulpmiddelen. Dat dit een mijlpaal was in haar leven, mocht ook wel gezegd worden. Dat deze mijlpaal met enkele seconden door Oliver omver getrapt zou worden alsof zijn leven ervan afhing, was dan ook eeuwig zonde. Sareth zelf had hier echter nog geen flauw benul van en zocht niks achter de bijzonder harde klap van de autodeur. Haar focus lag ook allerminst op die verdomde autodeur, maar meer op het laatste boodschappentasje en het feit dat Oliver weer terug was. Ze liep naar de tafel, onbewust genietend van haar laatste opgewekte secondes en greep naar het tasje. Juist op het moment dat ze haar vingers rond het zwakke plastic sloot, ging de voordeur met een harde knal open. De knal deed haar schrikken, ze kromp ineen en bij de tweede knal keek ze op. De vrolijke blik was van haar gezicht verdwenen als sneeuw voor de zon en had plaats gemaakt voor grote ogen, totale verwarring. Vluchtig liet ze haar ogen over de jongen glijden die haar huis binnen was komen stampen. Gebalde vuisten, bloed op zijn voorhoofd, een kunstzinnig blauwgekleurd oog. Meerdere opties schoten door haar hoofd en allen kwamen erop neer dat er iets was fout gegaan. En niet zo'n beetje ook. Tot op het moment dat hij begon te praten, had Sareth nog geen enkele beweging gemaakt. Ze had daar maar gestaan, over de tafel gebogen met de tas tussen haar vingers en had Oliver met een verbaasde en wellicht ergens angstige blik aangestaard. Nu hij echter begon te spreken, werd ze terug in de realiteit getrokken. Ze zag hoe hij naar een glas greep, besefte wat hij met het ding van plan was op het moment dat hij het optilde en kwam eindelijk in actie. Te laat en te zwak, natuurlijk, maar ze was er weer. Het tasje liet ze terug op tafel vallen en ze schoot langs de tafel, haar handen naar Oliver uitgestoken in een half paniekerig gebaar terwijl ze haar mond opende om hem eens te vertellen dat hij het glas moest terugzetten. Het glas raakte de muur, scherven spatten alle kanten op en Sareth keek met een ontstelde blik hoe het tapijt bezaaid raakte met glassplinters.
Haar vrolijkheid was inderdaad al verdwenen met zijn dramatische entree, maar nu pas zette haar verwarring om in woede. Met de dodelijkste blik die ze momenteel kon opbrengen, keek ze Oliver weer aan. Hij schreeuwde nog iets, schijnbaar de reden van zijn verschrikkelijk misplaatste woede-uitbarsting en greep naar het volgende glas. "Jezus fucking Christus!" schreeuwde ze terug terwijl het glas de muur raakte en de scherven zich gezellig bij hun vriendjes voegden. Ze volgde zijn blik naar de flessen die op het aanrecht stonden en schudde verwoed haar hoofd. "Oliver! Godverdomme man kijk me aan. Doe normaal. Jezus man, gedraag je!" Ze stapte opzij, zodat ze zijn weg richting de flessen zou versperren en zodat hij, hopelijk, het niet in zijn hoofd zou halen om die ook tegen haar muur kapot te smijten. "Denk er niet aan," siste ze, terwijl ze hem strak aan keek. Ze keek even neer op haar voeten en vervloekte zichzelf voor het feit dat ze haar schoenen uit had gedaan. Niet alleen was ze nu een stuk kleiner dan Oliver en dus een stuk minder indrukwekkend, ook zou ze zich nu niet zomaar door het huis kunnen begeven zonder het risico te lopen om in een glasscherf te staan. Het was haar onduidelijk wat ze moest doen en ze voelde zich bijzonder machteloos, een gevoel dat ze verafschuwde en waar ze zich over het algemeen geen raad mee wist. Het enige dat ze wist, was dat ze witheet van woede was om de kapotte glazen, de glasscherven, die machteloosheid en, ergens, stiekem, omdat Oliver het voor elkaar had gekregen om haar goede humeur, waar ze oprecht van aan het genieten was, binnen een paar seconden genadeloos de grond in te stampen. En ze wist dat ze hem moest stoppen voor hij nog meer zou slopen. Daar hield haar kennis ongeveer op. Zonder nog echt na te denken over die scherven, stapte ze op Oliver af in een poging hem bij zijn arm te grijpen zodat hij niks anders kon beetpakken - of iets in die richting, wist zij veel, ze deed maar gewoon wat haar handig leek - terwijl ze hem op woedende toon toesprak. "Ik begrijp dat je heel zielig bent momenteel maar dat geeft je niet het recht om mijn fucking huis te slopen. Blijf gódverdomme van mijn shit af!"

Sareth's geschreeuw dat hij moest kalmeren hielp absoluut niet. In tegendeel, het maakte hem alleen nog maar opgefokter en gaf hem het gevoel dat hij nog meer kapot moest maken. De deur was al naar de klote, hetzelfde voor de glazen en de muur waar ze tegen aan waren gekomen zat nu onder de drankvlekken. Succes met dat eruit krijgen. De borst van de donkerblonde jongeman ging zwaar op en neer, alsof hij net een marathon had gerend of voor een of andere zware crimineel achter hem aan was gekomen om hem te vermoorden. Maar als Oliver nu iemand wilde vermoorden, dan was het wel iemand binnen een tien kilometer radius. Minus Sareth. Want dan was heel zijn leven naar de klote en kon hij zelfmoord plegen. Door zijn woede heen kon hij haar nog net onderscheiden als een persoon tussen alle dingen die hij kapot kon smijten. Terwijl zijn ogen zich hadden gevestigd op de drank en hij wederom zijn vuisten balden waarbij zijn knokkels wit werden en zijn nagels, die vrij kort waren en afgebeten, zich in het vlees van zijn handpalm groeven, kwam Sareth in zijn blikveld staan. Hij moest zich meer naar de grond buigen omdat de blondine een stuk kleiner was dan hem. Haar waarschuwing ketste af, kwam niet aan en interesseerde hem niet. Hoe moest hij anders zijn woede af laten blazen? Wilde ze dat hij zijn auto ging slopen? Of wat was haar plan? Het maakte hem niet uit, ze moest uit de weg en hem zijn gang laten gaan. Hij was te opgefokt om naar haar te luisteren. Sareth reikte naar hem uit en pakte zijn arm vast en blaatte nog meer tegen hem. Met kracht rukte Oliver zich los en sloeg haar met de vlakke hand vol in haar gezicht. Zíj kon hem niet vertellen wat hij wel of niet kon doen. 'Jouw shit?!' Sprak hij woest terwijl hij haar even kwaad als eerst aan staarde. 'Mens er is hier nauwelijks iets. Het is een fucking lelijk hol! Als ik niet zo fucking veel verkocht dan had je nauwelijks de kans om hier te wonen.' Het was alsof hij dronken was van de woede. Wat hij zei was niet eens de waarheid want de blondine verdiende zelf genoeg om dit te veroorloven. Daarnaast ging al het geld wat hij verdiende naar haar vader, zijn baas. Een vloekwoord ontsnapte zijn lippen. De donkerblonde jongen draaide even in het rond, opzoek naar iets wat hij nog meer kapot kon slaan, zonder zelf veel schade op te lopen. Zijn hand ging over zijn voorhoofd om het bloed, wat ondertussen wel al half gestopt was, weg te vegen. Het resulteerde dat hij een bloedveeg over zijn voorhoofd smeerde. Niet dat hem iets uitmaakte. De woede die in hem zat opgekropt was nog veel te groot om zich zorgen te maken over zijn uiterlijk. Zijn dierenvorm had dat duidelijk ook gemerkt en had ook wijs besloten Oliver niet tot zich te dringen en hem te laten transformeren.

Regelmatig werd Sareth bewezen dat handelen naar wat haar 'handig' leek, zelden ook het juiste was om te doen. Regelmatig werd ze met haar neus op de feiten gedrukt en werd haar overduidelijk gemaakt dat ze fouten maakte. Helaas voor Sareth, leuk voor ons, leerde ze nooit van deze fouten. Keer op keer waagde ze zich weer aan zaken waar ze later spijt van zou hebben, of mengde ze zich weer in situaties waar ze beter uit had kunnen blijven. Punt was, de problemen die ze opzocht waren nooit ernstig genoeg om tot haar door te dringen. Hoewel ze vaak bijna de mist in was gegaan, vaak op het randje had gezeten, was ze er nog geen enkele keer over getuimeld. Nog geen enkele keer hadden verwondingen, drank of drugs haar zodanig toegetakeld dat ze in het ziekenhuis was beland en altijd kroop ze er eigenhandig weer bovenop. Haar ervaringen hadden haar geleerd dat ze onverwoestbaar was en dat ze genoeg zelf kon oplossen. Dat beide uitspraken niet waar waren, had niemand haar succesvol kunnen bijbrengen. En dus leerde ze niet. Ging ze telkens weer de fout in, maar zonder het te zien als een les. Zonder te leren zich te corrigeren.
Oliver zijn vlakke hand in haar gezicht kon hier mogelijk verandering in brengen - het was onwaarschijnlijk, maar goed. Ze had de klap niet zien aankomen, maar hoorde hem galmen in haar oren en voelde de brandende pijn. Zonder dat ze hier enige controle over had, schoten haar ogen vol tranen en dit gegeven maakte haar zo mogelijk nog bozer. Hoewel de plek brandde en prikte en ze er vrij zeker van was dat de afdruk van zijn hand zichtbaar zou worden op haar gezicht - als hij dat niet al was - hield ze haar gezicht strak in de plooi. Haar ogen traanden, maar ze huilde niet en gezien haar woede en de adrenaline die door haar lichaam pompte, zou ze dit ook niet gaan doen. "Mijn shit, ja!" schreeuwde ze hem in zijn gezicht terug terwijl ze hem vol haat aanstaarde. Hij draaide zich van haar af en zijn houding toonde dat hij nog niet klaar was met het aan gort slaan van haar huis. Ze perste haar lippen op elkaar, schreeuwde, "Kijk me aan als ik tegen je praat!" en trok hem nogmaals aan zijn arm zodat hij haar weer aan moest kijken. Op het moment dat ze zijn blik ving, haalde ze hard en snel uit. Haar hand ketste hard, harder dan ze van zichzelf had verwacht, tegen zijn wang en de klap deed niet alleen hem pijn, maar ook haar hand. Dit negeerde ze echter, aangezien het triest zou zijn om dit te tonen nu ze zo kookte van woede. "Voor iemand wiens fouten er letterlijk uit worden geslagen heb je bijzonder weinig manieren," siste ze hem toe met vuurspuwende ogen, haar toon haast kalm. Voordat hij mogelijk iets terug kon doen, stapte ze snel van hem weg. Ze draaide zich om, trok een fles van het aanrecht en verdween naar haar kamer. Onderweg bukte ze zich om haar hakken te pakken. Oliver gunde ze geen blik waardig terwijl ze langs hem liep, hij bekeek het maar.
Woedend stapte ze haar kamer binnen, haar schoenen gooide ze op haar bed en de deur gooide ze achter zich dicht. Haar lippen waren nog altijd vertrokken tot een streep en haar hart bonkte in haar keel. Waar haalde hij ooit het lef vandaan om hier te komen in een dergelijke staat van zijn? Hoe dacht hij het recht te hebben haar eigendom te slopen, haar te slaan en vervolgens tegen haar te praten alsof ze tegen hem op moest kijken? Alsof ze hem iets verschuldigd was, hem dankbaar moest zijn. Met snelle stappen bewoog ze zich naar haar nachtkastje, om te grijpen naar het pakje peuken dat hierop lag. Trillende vingers trokken met moeite een van de peuken uit het pakje. Nadat ze haar peuk had aangestoken, gooide ze het pakje op haar bed. Met gesloten ogen nam ze een paar haastige trekken. Toen ze eindelijk iets gekalmeerd was, opende ze haar ogen weer. Bij het aanzien van een oranje voorwerp op het kastje aan de andere kant van haar bed, gleden haar mondhoeken iets omhoog. Ze nam nog een trek, liet de sigaret in haar mond bungelen terwijl ze zich over het bed naar de andere kant bewoog en nam het potje tussen haar vingers. Haar duim gleed over de letters, Rohypnol. Zie, de Goden waren met haar. Nogmaals nam ze een trek van de sigaret. Ze nam hem tussen haar lippen vandaan en legde hem op de rand van het kastje, zodat ze beide handen vrij had om het potje open te draaien en er een pil uit te schudden. Inmiddels was haar ademhaling weer wat rustiger en waren ook haar vingers weer gestopt met trillen. Alles zou goed komen, daar zou ze eigenhandig voor zorgen. Hoewel ze graag had dat ze Oliver met lieve woordjes of zekere handelingen had kunnen kalmeren, was ze hier schijnbaar niet toe in staat - en als ze dit al wel was geweest, was ze momenteel te boos en leek deze wijze haar interessanter - en dus was ze bereid terug te vallen op onorthodoxe methodes. Ze nam de sigaret weer tussen haar lippen, draaide het potje weer dicht en legde deze op het kussen. Even hield ze de pil tussen duim en wijsvinger omhoog, haar glimlach groeide iets en ze sloot haar vingers rond het kleine ding. Een beetje nutteloos keek ze de ruimte rond. Hoewel ze volledig fan was van haar plan, keek ze op tegen het weer teruggaan naar Oliver. Ze gaf zich niet gewonnen, maar zou het zo op Oliver over moeten laten komen, wilde ze dit laten slagen. Zelfs gespeeld verlies stond haar tegen. Geërgerd zuchtte ze, waarna ze nog een trek nam en eindelijk overeind kwam. De fles, die ze samen met haar hakken op bed had gegooid, trok ze weer mee. Voordat ze de deur van haar kamer opende, haalde ze diep adem. De glimlach veegde ze van haar gezicht en maakte plaats voor een chagrijnige, kille blik. Ze kon zich niet voorstellen dat Oliver haar drankje zou aannemen als ze hem met haar gebruikelijke glimlach zou aanreiken. Niet nu. "Get it together, Oliver," sneerde ze hem toe terwijl ze langs hem liep richting de keuken. Ze ging met haar rug richting Oliver staan, plaatste de pil op het aanrecht en liet de bodem van de fles hier met een harde klap op neer komen zodat hij tot kleine stukjes werd vermorzeld. Op Oliver zou het waarschijnlijk overkomen alsof ze gewoon nog boos was, wat alleen maar goed was. Uit een kastje trok ze twee nieuwe glazen. In een van de glazen schoof ze het witte poeder, die van haar hield ze leeg. Ze opende de fles en schonk beide glazen tot een kwart. Het spul was sterk genoeg om het met een kwart te doen. Ze nam beide glazen op en zwenkte die van Oliver tot de meeste herkenbare stukjes waren opgelost. Vervolgens draaide ze zich naar de jongen om en stapte ze op hem af om het glas ruw in zijn hand te drukken. "Cheers," zei ze en ze nam een grote slok.

Zijn ogen konden geen enkel voorwerp vinden dat niet te zwaar of niet te groot was om te vernietigen. Zijn gedachtes waren even naar het verbrijzelen van een raam gegaan, maar dat zou nog meer pijn opleveren, nog meer bloed en misschien zelfs een gebroken hand. Want Oliver was alles behalve onverwoestbaar. Meerdere malen was het hem niet gelukt om tranen binnen te houden bij intense pijn, zoals de keren dat zijn vader hem mishandelde omdat hij voor de zoveelste keer iets had laten falen. Op dat gebied vond de donkerblonde jongen zichzelf zwak, héél zwak. En hij probeerde er over heen te komen, maar de pijn leek nooit te wennen en even zwaar aan te komen. Hij had geen idee hoe zijn broers het er van af gingen en of zij ook dezelfde pijn ervoeren als dat Oliver dat deed. Hij had ook geen idee of zijn broers op dezelfde plekken geslagen werden. Er werd thuis niet over gesproken want het bestond niet. Hun moeder wist het maar kon er niets aan doen. Hun vader had nu eenmaal niet het zachtaardigste karakter, al zou hij nooit zijn vrouw slaan. Oliver had het hem tenminste nooit zien doen. Daarbij was zijn moeder zelfs op leeftijd nog mooi om te zien, dus zijn vader kon het waarschijnlijk niet over zijn hard verkrijgen om zijn vrouw iets aan te doen.
Toen Sareth wederom aan zijn arm trok was hij weer van plan om haar iets aan te doen. Kwaad draaide hij zich naar haar om en hij wilde al zijn hand opheffen om haar nogmaals te slaan maar zover kwam hij niet. Want de blondine bleek hetzelfde idee te hebben. Haar hand belandde hard op zijn wang en even was hij buiten het veld geslagen, verbaasd dat zo'n klein meisje zo veel kracht in haar had. Maar toen hij haar gezicht zag begreep hij het wel. Hoewel ze niet huilde waren haar ogen vochtig en de plek waar zijn hand op haar wang terecht was gekomen had een rode afdruk gekregen. Fijn, kon zij ook voelen wat voor pijn hij dagelijks doormaakte. Haar opmerking liet hem echter weer uit zijn verbaasde trance trekken en hem weer in het hier en nu te plaatsen. Nog voordat hij er op had kunnen reageren was Sareth al omgedraaid, had ze een fles drank gegrepen met haar hakken en was de slaapkamer in gegaan. 'Bitch!' Riep hij haar woest na. Even overwoog de donkerblonde jongen om haar achterna te gaan en haar echt te laten voelen met hoeveel pijn hij soms te maken had, maar toen hij een stap in de richting van de slaapkamer had gezet wist hij zelf ook wel dat dat geen nut had. Woest draaide hij zich om en schopte een stoel die naast de bank stond. Gebroken glas kraakte onder zijn schoenen. Ach wat, het waren glazen, die kon je zo weer vervangen bij de plaatselijke meubelwinkel. Oliver begreep niet hoe Sareth zich daar druk over kon maken. De jongen vroeg zich af wat hij hier nog stond te doen, sinds het niet veel nut had om hier nog te blijven. Hij had Sareth boos gemaakt, had spullen van haar kapot gemaakt en zelf was hij absoluut niet in een beste mood. Net toen hij overwoog om weg te gaan ging de deur van de slaapkamer weer open en liep een sikkeneurige Sareth naar de bar. Oliver gromde wat maar hield zijn mond dicht bij haar opmerking.
De harde klap van de fles op het aanrecht liet hem duidelijk weten dat ze nog steeds pist op hem was. Het kon hem niets schelen. Hij volgde haar handelingen, hij had immers niet veel beters te doen. Toen ze twee glazen pakte voelde Oliver wantrouwen opborrelen. Wat wilde ze er mee doen? Hem dronken voeren? Maar ze kwam aan met twee glazen, voor een kwart gevuld. Duidelijk was het dat ze niet op iets uit was. Sinds het glas zowat in zijn hand werd geduwd kon hij niet veel anders dan het aannemen. Terwijl Sareth zorgvuldig een slok nam sloeg Oliver de inhoud in een keer achterover. Van al dat geschreeuw had hij wel een droge keel gekregen. 'Denk je nou dat je het hiermee goed maakt?' Sneerde hij haar kant op terwijl hij naar de bodem van zijn slag staarde. Hij fronste. Normaal zaten er geen grove korreltjes in drank. Ergens in zijn achterhoofd riep iets dat hier iets niet klopte. Hij keek van Sareth weer naar het glas en weer terug. 'Wat de fuck heb je gedaan.' Siste hij kwaad. Maar ze hoefde hem eigenlijk niet te antwoorden, want zodra de woorden uit zijn mond kwamen begon wat er ook in die drank had gezeten, te werken. Zijn benen begonnen minder mee te werken en hij had moeite om zich staande te houden. Hij kon zichzelf nog net opvangen toen hij wat meer schuin helde. Oliver voelde hoe de kracht langzaam uit zijn lichaam sijpelde, hoe het zich ontspande. Hij kon ook niets anders dan neer ploffen op de bank terwijl hij koortsachtig bedacht wat er in godsnaam in zijn glas had gezeten. Het glas was ondertussen uit zijn hand gegleden en met een doffe bonk op het tapijt gevallen. Het begon hem te dagen. Zijn slaappillen, die had hij altijd bij zich. Sareth had hem gewoon gedrugged. Hij had het ook niet kunnen weten want die dingen waren smaakloos. Ondertussen had hij ook nog eens moeite gekregen om zijn ogen open te houden en zijn hoofd omhoog te houden. Zijn ogen ontmoette nog een keer die van Sareth. 'Ik krijg je nog wel.' Siste hij moeizaam en nog met alle macht probeerde de donkerblonde jongen omhoog te komen om iets te doen waarvan hij zelf nog niet wist wat het was, maar zonder succes, en hij viel op zijn zij. Uit alle macht probeerde hij tegen het goedje te vechten maar hij wist zelf hoe goed het spul werkte dus niet veel later draaiden zijn ogen rond in zijn kassen en verloor hij het bewustzijn.

Vanuit haar ooghoek hield ze Oliver in de gaten terwijl ze haar slok nam. Tevreden stelde ze dat Oliver de inhoud achterover gooide zonder vragen te stellen. Of wel, zonder vragen te stellen vooraf. Zelf nam ze een tweede slok. Toen hij haar op zijn typerende Olivertoon vroeg of ze dacht dat ze het 'hiermee goed kon maken' liet ze een schamper lachje horen. Ze probeerde het te weerstaan, maar de sarcastische uitdrukking was weer teruggekeerd op haar gezicht. Het maakte ook niet echt meer uit, hij had het spul doorgeslikt en het zou niet lang duren voordat de stof zou gaan werken. Eerder was ze laaiend geweest. Die woede was er nog wel, maar rustig, op de achtergrond. Inmiddels was ze niet meer zo boos dat ze zou terugslaan, dat ze wilde schreeuwen. Of wel, ze zou beiden nog altijd met liefde doen, maar ze was zodanig gekalmeerd dat ze zichzelf weer boven dergelijke acties stelde. Hoewel ze hem dus met alle liefde een klap had verkocht voor zijn opmerking, glimlachte ze alleen maar in zijn richting en vroeg ze op poeslieve toon, "Wat heb ik goed te maken, liefje?" Voor zover zij kon zien, had ze niks goed te maken. Zij zat niet fout, hoefde zich voor geen van haar acties te verontschuldigen. Letterlijk al haar voorgaande acties waren geoorloofd geweest. Oliver was zonder aankondiging begonnen met schreeuwen en gooien en ieder redelijk mens wist dat je niet mocht verwachten dat dergelijk gedrag onbestraft of toch in ieder geval onopgemerkt bleef. Ze had hem willen kalmeren, meer niet en toen hij haar sloeg was het alleen maar eerlijk dat ze terugsloeg. Dat haar opmerking misschien te ver was gegaan, negeerde Sareth wijselijk. Wat kon haar het ook schelen? Hij had geen enkel recht om zich zo te gedragen en hij wist dat Sareth zoiets nooit ongestraft aan haar voorbij zou laten gaan. God, wat voor een reputatie zou het haar geven wanneer iedereen die in haar huis de boel aan gort begon te slaan gewoon zijn gang mocht gaan? Wanneer iedereen die haar een klap verkocht vrolijk haar huis weer mocht verlaten met een vriendelijke uitnodiging om nog eens terug te komen? Hij had het kunnen verwachten. Dat hij zijn woede zo slecht kon beheersen dat zijn intelligentie eronder leed, was niet haar probleem.
Ze merkte hoe hij met een achterdochtige blik van haar naar het glas en weer terug keek. Op zijn vraag liet ze een lachje horen, een die haast vrolijk klonk, alsof ze haar stemming van nog niet zo heel lang geleden weer terug had. Dat dit een leugen was en dat ze die stemming waarschijnlijk nooit meer terug zou krijgen, mocht duidelijk zijn. Direct na zijn vraagstelling, begon hij te wankelen. Ze wist niet precies waaraan ze het zag, misschien wel gewoon aan de blik die in zijn ogen verscheen, maar het goedje deed zijn werk. Aan zijn hele houding en doen werd duidelijk dat zijn evenwicht hem in de steek aan het laten was en dat zijn kracht zijn lichaam verliet. Met een plof kwam hij terecht op de bank. Het glimlachje was terug en Sareth keek tevreden toe hoe het tot Oliver doordrong dat ze inderdaad het achterbakse mormel was dat hem had gedrogeerd. Ze stond daar maar, op hem neerkijkend met haar goedkeurende glimlachje en haar armen over elkaar geslagen. Haar glas bracht ze naar haar lippen en op het moment dat ze een slok nam, ving zijn blik die van haar. Hij sprak en haar glimlach werd breder terwijl ze toekeek hoe hij een laatste poging deed te winnen van het slaapmiddel. Verslagen zakte hij terug op de bank en Sareth nam deze kans om de afstand tussen de twee de overbruggen en haar lippen op zijn voorhoofd te drukken. "Dat geloof ik graag, liefje," sprak ze spottend. Toen zakte hij weg en vulde stilte de kamer.
Een tijdje had ze op de gedrogeerde jongen neergekeken. Nu hij daar zo lag in een houding die er op zijn minst ongemakkelijk uitzag, kon ze niet anders dan zacht lachen. In de eerste instantie omdat ze nog niet volledig geloofde dat ze dit had gedaan. In de tweede plaats omdat het er gewoon redelijk triest uitzag hoe deze jongen, die een paar minuten geleden nog zo woest was geweest dat hij haar een klap had verkocht, nu als een roosje lag te slapen. Zijn borst ging rustig op en neer en zijn ogen waren gesloten. De veeg bloed op zijn voorhoofd was opgedroogd en donker gekleurd. Nu ze beter keek, was zijn oog niet alleen blauw maar ook groen en paars. Ze zou bijna medelijden met de jongen gehad hebben als er niet een fikse ruzie aan dit alles vooraf was gegaan. Heel even bekroop een schuldgevoel haar, maar dit gevoel was zo snel als hij gekomen was weer weg. Zijn verdiende loon, niets meer. De stilte was teruggekeerd in het huis en na een tijdje had Sareth genoeg van het neerkijken op de inmiddels niet meer zo indrukwekkende jongen. Ze was teruggekeerd naar haar kamer, had haar hakken aangetrokken en was vervolgens begonnen met het opruimen van de rotzooi die Oliver had gecreëerd. Ze had alle grote scherven opgeraapt en weggegooid en was vervolgens met een stofzuiger aan de weer gegaan om de kleinere ook weg te krijgen. Gezien het feit dat er tapijt lag, echter, slaagde ze er niet in om al het glas van de vloer te krijgen. Glassplinters zou ze waarschijnlijk blijven houden tot het tapijt vernieuwd werd. Halverwege haar schoonmaak was haar woede weer gegroeid en gefrustreerd had ze een trap gegeven tegen het roerloze lichaam dat Oliver moest voorstellen. De trap had ervoor gezorgd dat zijn lichaam eerst langzaam een stukje naar beneden was gezakt, maar vervolgens met een doffe bonk en een redelijke vaart op de vloer terecht was gekomen. Ze had haar schouders opgehaald en hem daar laten liggen tot haar woede weer iets was gezakt. Met een fles allesreiniger dat ze vond in een van de kasten - het was oud en niet aangeschaft door haar, maar waarschijnlijk vergeten door de oude bewoners - was ze de muur te lijf gegaan. De bruine vlek alcohol zou waarschijnlijk nooit meer uit haar muur komen. Ook goed.
Na zo'n vier uur was alles opgeruimd en begon de stilte haar te storen. Ze had een peuk gerookt terwijl ze op de nog altijd slapende Oliver neer had gekeken, en besloten dat hij best door muziek heen zou slapen. En dus had ze, compleet in haar element, een of andere afspeellijst opgezet die ze altijd droeg wanneer ze in haar eentje aan de drugs zat. Vervolgens had ze zich tegoed gedaan aan een lijntje speed en besloten dat ze misschien ook iets moest doen aan Oliver zijn... zijn. Ze had het bloed van zijn voorhoofd gewassen, had een blik geworpen op de wond en had een kussen onder zijn hoofd geplaatst. Eenmaal overeind gekomen, had ze het geheel nog eens uitgelachen. Vanaf dat moment had ze niks meer te doen gehad en was ze maar gewoon op de grote fauteuil gaan zitten die een stuk bij de bank vandaan stond. Ze had de ene na de andere peuk gerookt en het ene na het andere glas gedronken, terwijl ze de slapende Oliver in zich op had genomen. Haar benen had ze over elkaar en over de armleuning van de stoel geslagen, waardoor ze dwars in de stoel zat. Ze verveelde zich, maar niet genoeg om op te staan en iets te doen. Ze kon ook niet echt weg, want ze wist niet precies in welke staat Oliver zou ontwaken en dacht dat het het beste was om erbij te zijn wanneer het moment daar was, mocht hij gekke dingen van plan zijn. Verveeld zuchtend bleef ze dus maar zitten, bleef ze dus maar roken. Juist op het moment dat het haar te veel werd, of eigenlijk te saai, kwam er eindelijk beweging in sleeping beauty. Ze bukte zich naar haar glas, nam een slok, ging iets verzitten zodat ze Oliver beter kon zien en zei met een glimlachje rond haar lippen, "Wakey wakey big mistakey."

Met het slaapmiddel dat een zwaar effect had op hem kon hij niets beginnen tegen de verschrikkelijk onuitstaanbare Sareth. Het liefst wilde hij haar nog een klap verkopen, haar misschien nog wel de nek omdraaien of haar gewoon laten stikken. Maar hij bezat geen of nauwelijks de kracht meer om nog iets uit te voeren laat staan om zijn ogen open te houden. Dus toen Sareth eenmaal de kus op zijn voorhoofd had gedrukt en hij eigenlijk nog iets hatelijks wilde terug grommen, was hij allang buiten westen. Zijn hoofd lag op de leuning van de bank, zijn benen half nog op de grond en het lag alles behalve comfortabel. Maar Oliver merkte het niet eens. Het enige waar hij zich op kon concentreren was de zwarte leegte die hem in zijn greep hield en waar hij niet uit kon ontsnappen, hoe hard hij ook zijn best deed. Wat de jongen op het laatste moment voordat hij in slaap gevallen was nog wel had kunnen beseffen, was dat Sareth waarschijnlijk geen idee had wat hij normaal voor dosis innam. Aangezien Oliver redelijk verslaafd was geraakt aan de pillen, zowel lichamelijk als geestelijk, was zijn tolerantielevel nogal omhoog gegaan. Hierdoor moest hij vaak twee of meer pillen innemen, wilde het echt goed zijn werk doen. De blondine had dit niet kunnen weten aangezien hij de pillen illegaal kreeg en er ook geen gebruikelijke dosis op het potje stond. Dus ze had hem minder gegeven dan hij gewend was, wat resulteerde dat de slaap niet zo diep was als normaal. Het betekende niet dat de pil sneller zou uitwerken en dat hij voor de komende tien uur geen kut kon uitvoeren. Doordat de dosis minder was kon hij heel vaag meekrijgen wat er om hem heen gebeurde. De jongen kon er alleen helemaal niets aan doen en alleen als verlamd op de bank blijven liggen. Alles in zijn hoofd was uitgeschakeld, vage beelden van vage herinneringen schoten af en toe voorbij, maar niets was duidelijk. Oliver was moe en hij wilde slapen, dus bleef hij dat ook gewoon doen.
Op een gegeven moment leek hij even wakker te schrikken uit de verdoving, toen hij om de een of andere reden met een harde klap op iets viel. Zijn schouder deed even pijn, maar het was niet genoeg om hem wakker te krijgen. Dus draaide hij zich op zijn andere zij en bleef weer doodstil liggen. Het was best vermakelijk om te zien, hoe een jongen van een meter tachtig op de grond lag te slapen en nergens van wakker schrok. Eigenlijk ook zielig. Maar wie wist wat hij allemaal had uitgevoerd kon zelf ook wel bedenken dat het zijn verdiende loon was geweest. Ondertussen was de drug ook nog bezig zijn andere standaard werk te doen. De paar uur voordat hij het spul had ingenomen werden voor even compleet uit zijn geheugen gewist en zodra hij wakker zou worden zou hij er dan ook niets meer van weten. Tot het was uitgewerkt en alles stukje bij beetje weer terug kwam. Daarnaast voelde Oliver hoe een kloppende pijn in zijn hoofd steeds erger werd. Uiteindelijk leek het wel alsof een hamer vrolijk door zijn hoofd rond stampte en alles aan gort probeerde te slaan. Dat was voor Oliver het teken dat hij langzaam maar zeker door de duisternis werd los gelaten en dat hij langzaam wakker werd. Langzaam kwamen de geluiden om hem heen terug. Blijkbaar stond er keiharde muziek op. Vreemd, hij kon zich niet herinneren dat hij dat had aangezet.
Hetgeen waar hij op lag was hard en vlak, maar toch ook weer zacht. Zijn hoofd lag tenminste lekker. Maar niet comfortabel genoeg om zich nogmaals om te draaien en verder te slapen. De donkerblonde jongen kreunde. De hoofdpijn was ondragelijk en iets op zijn voorhoofd was ook niet al te fijn aan het kloppen. Hij kromp een beetje in elkaar en legde zijn handen op zijn hoofd, in de hoop dat het de pijn wat wegnam, maar niets was minder waar. Hij raakte zelfs iets wat nog meer pijn ging doen. Een zachte kreet ontsnapte zijn mond. Ondertussen klonk een opmerking van een bekende stem. Oliver dacht koortsachtig na wie het kon zijn en uiteindelijk kon hij het voor zich zien. Versuft opende hij zijn ogen, wat al een grote moeite was en staarde voor zich uit. Hij lag op de grond. Sinds wanneer lag en sliep hij op de grond? Hadden ze de avond ervoor dan zo hard gefeest dat hij er niets meer van kon herinneren? Nee, want hij kon zich nog wel duidelijk herinneren dat hij vanochtend nog was opgestaan om ergens heen te gaan. Maar waar? 'S..Sareth?' Klonk hij verward. De donkerblonde jongen draaide zich op zijn rug en kon de blondine dwars zien zitten op een stoel, nippend aan drank. Het huis kwam hem bekend voor. Dit was Sareths huis. Maar het verklaarde nog niet waarom hij op de grond in slaap was gevallen. Met licht gekreun probeerde Oliver zich omhoog te hijsen, wat heel moeilijk ging en bovendien ook nog eens zwaar was. Dit klopte niet, er was iets fout gegaan. Met zijn rug leunde hij tegen de onderkant van de bank aan terwijl de muziek nog steeds zijn trommelvliezen binnen dreunde en er alleen nog maar meer voor zorgde dat de hoofdpijn aanwakkerde. Fronsend keek hij voor zich uit. Hij voelde zich een zombie, iemand die veel te lang had geslapen en nu maar al te graag weer terug in bed kroop om er mee voort te zetten. Zijn ogen gingen verward naar Sareth. 'What the fuck?' Kon hij alleen maar uitbrengen. Moeilijk was het ook nog eens om zijn hoofd omhoog te houden dus leunde hij wat naar voren en lukte het hem om zijn elleboog op de tafel te zetten en zijn hand er op te steunen. Alles was nog steeds vaag, de omgeving, Sareth, de muziek, de hoofdpijn. Om de een of andere reden kon hij het niet bevatten en leek niets duidelijk. Ondertussen waren onbedoeld zijn ogen weer dicht gegaan en leek hij weer weg te zakken. Ware het niet dat zijn elleboog ook weggleed en Oliver met een pijnlijke klap op de tafel terecht kwam, waardoor hij weer wakker schrok.
Op dat moment vielen zijn ogen ook op een glas dat naast de bank lag. Omgevallen, kleine druppels van drank tekende zich nog op het glas. Zijn ogen gingen vervolgens naar Sareth en weer terug naar het glas. Het begon hem te dagen, geen herinnering kwam terug, maar hij wist wat Sareth had gedaan. De vraag was alleen, hoe lang geleden? 'Hoe..hoelang geleden?' Stamelde hij koortsachtig. Oliver leunde weer tegen de bank aan, in de hoop dat dit niet een pijnlijke klap zou geven, mocht hij weer in slaap vallen.

Wel, de jongen voelde zich niet alleen als een zombie, maar zag er ook zo uit. De gepijnigde geluiden die hij produceerde toen hij nog op de grond lag, een kreun en zelfs een zachte kreet op het moment dat de sukkel naar zijn hoofd greep, waren regelrecht uit de zombiefilms komen wandelen die Sareth keek wanneer ze echt niks anders te doen had. Zijn gezichtsuitdrukking toonde haar echter dat hij haar wel had gehoord en dat hij er maar weinig van begreep. Langzaam gingen zijn ogen open, zijn lege blik staarde in het niets. Zacht giechelde ze bij het zien van de verwarring op zijn gezicht. De arme jongen had geen flauw idee wat hem was overkomen, wat hem op dit moment overkwam. Hij lag daar maar, machteloos op een manier die hij waarschijnlijk nog nooit had ervaren - in ieder geval niet door haar toedoen - en probeerde uit alle macht voor de geest te halen waar hij was, hoe hij hier was gekomen, wat er was gebeurd. Het zag er zo zielig en uitermate lachwekkend uit dat Sareth haar glimlach alleen maar kon groeien tot een eigenaardige grijns. Voor het eerst sinds zes uur klonk zijn stem weer door haar nederig stulpje. De verwarring en de zwakheid in zijn stem maakte alles - of wel, veel, niet alles, nooit alles - goed wat aan deze gebeurtenis vooraf was gegaan. Alleen al het feit dat het eerste woord dat hij sprak haar naam was, was genoeg om het medelijden, dat ze eerder maar heel kort had gevoeld, weer aan te wakkeren. Nou moesten we niet te hard van stapel lopen, ze zat nog altijd met volle teugen te genieten van het schouwspel en van Oliver die momenteel evenveel waard was als die eerder besproken zombie, maar ergens in haar achterhoofd realiseerde ze zich hoe uitermate kut het moest zijn om zo weinig meer te snappen van de boel en te weten dat het niet kwam door een feestje, door iets leuks. Om je te realiseren dat er iets flink mis was, in plaats van dat je gewoon ouderwets van de kaart was gegaan. Maar Sareth was Sareth niet als ze dit medelijden niet voor een zoveelste keer redelijk makkelijk weer van zich af kon schudden, of het in ieder geval genoeg naar de achtergrond kon drukken om gewoon geamuseerd te blijven kijken naar de verwarring in zijn ogen. Hij probeerde overeind te komen en had er duidelijk moeite mee, wat Sareth haar humeur weer licht wist op te krikken. Uiteindelijk speelde hij het klaar om met zijn rug tegen de bank te zitten en de volgende zin te spreken, die duidelijk ergens diep vanbinnen kwam en de absolute kern van zijn onbegrip onder woorden bracht. "What the fuck?" Zijn bewegingen waren als die van iemand die zoveel had gedronken dat hij meer dood dan levend was. Alles ging langzaam, alles ging moeizaam en iedere handeling vereiste veel inspanning. Hij had het moeilijk, absoluut en dit gegeven stelde Sareth tevreden. Ze glimlachte dan ook naar hem als antwoord op zijn verwarde uitspraak, bijna lief, alsof ze hem aanmoedigend toelachte. Hij werkte zijn elleboog op de tafel en glimlachend keek Sareth toe naar hoe hij zichzelf overeind probeerde te houden terwijl hij poogde grip op de zaak en zijn omgeving te krijgen. Dat hij hier geweldig in faalde, werd duidelijk toen zijn ogen langzaam weer dichtvielen. Uit automatisme had ze haar benen teruggeslagen en een arm uitgestoken omdat ze hem had willen waarschuwen, maar op het moment dat ze haar mond opende, bedacht ze zich dat Oliver momenteel precies verdiende wat er komen zou en dat, wanneer dit niet zo was, het lot wel zou ingrijpen. Met zijn voorhoofd kwam hij niet bepaald zacht op de tafel terecht. De doffe klap klonk door de ruimte die al gevuld was met muziek en Sareth schoot in een korte lach toen Oliver met een ruk weer wakker schrok. Ze verschoof naar het puntje van de grote stoel en reikte naar de asbak die op de tafel stond, om hierin het as af te tikken dat zich aan de punt van haar sigaret had verzameld in de tijd dat ze zich had zitten vermaken met Oliver zijn leed. Terwijl ze dit deed, hield ze de verwarde jongen strak in de gaten. Iets leek hem te dagen, de eerste stukjes van de puzzel leken eindelijk gelegd. De hoekpunten waren gekomen met haar aanwezigheid en haar huis en nu hij het glas had zien liggen had hij ook de randen kunnen neerleggen. Het enige wat hem nu nog restte, was de opvulling en Sareth was best bereid om hem hier een handje mee te helpen. Ze gooide de resterende inhoud van haar glas achterover, liet het glas naast de stoel op het tapijt neerkomen en kwam overeind uit de grote stoel. "Zo'n zes uur, maximaal? Weet ik veel," zei ze met een haast ongeïnteresseerde ondertoon in haar stem. Terwijl ze zich langzaam richting de jongen bewoog, bracht ze de half opgerookte peuk weer naar haar mond. Ze nam een trek, hurkte naast de zombie en blies met een arrogant opgetrokken mondhoek de rook richting hem. Vervolgens bracht ze de peuk richting zijn lippen zodat hij, als hij hier behoefte aan had, een trek van de sigaret kon nemen. "Hoe voel je je?" vroeg ze. Gelijk hierna schudde ze haar hoofd, alsof ze zich net bedacht dat het een domme vraag was. Het was natuurlijk een act, alleen maar gespeeld want het gesprek dat de twee momenteel hadden had Sareth in het afgelopen uur minimaal al tien keer in haar hoofd gehad, herhaald en aangepast. Ze had zich tijdens het opruimen al bedacht dat ze jongen zelfs na zijn uurtjes slaap niet makkelijk van haar af zou komen. Hij moest alleen nog herinnerd worden aan wat het precies was dat hij fout had gedaan. Vandaar dat ze, gepaard met het schudden van haar hoofd, op een haast kille toon zei, "Nee wacht, laat maar. Kut, waarschijnlijk. Hmm? Gelukkig." Ze nam nog een trek van de sigaret, reikte vervolgens naar de asbak die op de tafel stond, trok deze richting haar en Oliver en legde de peuk in een van de gleufjes aan de zijkant voor Oliver om op te roken als hij hier zin in had. Vervolgens kwam ze weer overeind. "Ik neem aan dat je geen idee hebt wat je gedaan hebt om dit te verdienen, maar geloof me-" Ze draaide zich weer naar hem om en keek hem recht aan. "Je hebt dit volledig aan jezelf te danken." Ze wees naar de alcoholvlekken op de muur en vervolgens naar haar wang, waar waarschijnlijk niks meer te zien was maar die nog altijd pijn deed en en beurs voelde. "Mijn huis afbreken is tot daaraan toe maar je had me niet moeten slaan. Hoe fucking zwak ben je?" Inmiddels stond ze over de tafel heen gebogen, met haar hand in haar zij en haar vinger als een boze lerares priemend richting het zielige hoopje op de grond. "Vertel me, Oliver, hoe het mogelijk is dat je zo'n verschrikkelijk trieste lul bent. Echt, hoe?" beet ze hem toe.

De combinatie van de muziek en de geur van sigaret deed Oliver niet goed. Hij voelde de misselijkheid in zijn buik opborrelen en deed er alles aan om het binnen te houden. Als hij nu iets niet wilde dan was het als een of andere gek zijn ingewanden ophoesten, want zover hij wist was het al een tijd geleden dat hij iets had gegeten. Maar hij had niet eens honger, in tegendeel. Hoewel de misselijkheid er was en hij nauwelijks nog iets in zijn maag had, had hij absoluut geen behoefte om iets te eten. Sareth's woorden drongen tot hem door, langzaam maar zeker leek zijn brein op te starten en voor een paar momenten te kunnen rekenen. Zes uur, hij was zes uur out geweest. Hoewel hij de pillen veel vaker had gebruikt en zeker wist hoelang ze werkten, kon zijn brein maar niet op de tijd komen, waardoor hij fronsend voor zich uit bleef staren, alsof hij dingen zag die Sareth niet kon zien. Uiteindelijk maakte zijn hoofd de klik. Nog vier uur in deze staat en het was voorbij. Vier uur. Vier fucking uur. Oliver kreunde bij de gedachte. 'Vier uur.' Mompelde hij tegen zichzelf, de blondine die in de kamer stond compleet vergeten te zijn. Als hij iets niet wilde, dan was het om zolang nog in deze staat voor zich uit te staren, nauwelijks iet kunnen doen en hopen bij elke minuut dat er meer kracht zijn lichaam in kwam zodat hij uiteindelijk kon opstaan om naar het bed te schuifelen en daar de roes verder uit te slapen. Maar Sareth had waarschijnlijk andere plannen, aangezien zij ook degene was geweest die hem had gedrogeerd. De rook die plotseling in zijn gezicht kwam, wekte hem half uit de trance waar hij zich in bevond en liet hem zijn ogen half dichtknijpen, ondertussen er voor zorgend dat ze niet weer dichtvielen, en hij draaide zich om, om Sareth te zien. Ze bood hem de peuk aan en Oliver deed niets anders dan zich een klein beetje voor over buigen en een trek te nemen. Hij was zo aardig om de rook niet in Sareths gezicht te blazen en de rook ontsnapte uit een van zijn mondhoeken. De kille toon van de blondine raakte hem. Sinds hij geen idee had wat hij voor de drug had gedaan, kon hij niet bevatten waarom ze zo kwaad op hem was. Oliver wist dat hij soms nog wel eens uit zijn slof kon schieten, maar zo erg dat Sareth dacht dat het beter was voor hem om gewoon uitgeteld op de bank te liggen? Zijn mond was een chagrijnige streep en hij staarde haar aan. Trut.
Ondertussen liet Sareth meer los van wat er gebeurd was, al hielp het niet echt met de herinneringen naar boven halen. Vage flitsen kwamen wel voorbij, maar hij kreeg er geen houvast op, hoe hard hij zijn best ook deed. Oliver staarde naar de vlekken op de muur en vervolgens naar Sareth's wang. 'Sorry.' Mompelde hij versuft. Ja, misschien was hij iets te hard van stapel gelopen? Er was duidelijk iets gebeurd waar hij verschrikkelijk kwaad om was geworden, maar had dat ook met Sareth te maken, of was het buiten haar om gegaan? Oliver kon het niet bevatten en het irriteerde hem. Voor een klein tijdje staarde hij de blondine aan, alsof hij compleet vergeten was hoe te denken of te praten. Maar uiteindelijk nam hij de moeite om de sigaret uit de asbak te pakken, een trek er van te nemen en deze keer het wel in haar gezicht te blazen. Nog steeds had hij geen idee wat er was gebeurd, maar dat weerhield hem niet om een geweldig antwoord binnen te houden. 'Zo vader, zo zoon I guess. Shit happens.' Loom haalde de donkerblonde jongen zijn schouders op, nog steeds onder invloed van het slaapmiddel, en legde de sigaret terug in de asbak. Vrijwel daarna gingen zijn ogen langzaam over het interieur, opzoek naar dingen die hij wellicht nog weer kapot had gemaakt. Maar zover hij kon kijken, zag hij niets. 'Zou je toevallig heel aardig willen zijn en de pijnstillers uit mijn tas kunnen pakken?' Mompelde hij terwijl zijn voorhoofd gefronst was. Er daagde hem iets van een vermiste tas, maar de tas in zijn geheugen leek absoluut niet op de rugzak die hij in gedachten had en waar de pillen inzaten. Hij hield altijd onderscheid tussen welke tas voor drugs was en welke tas voor eigen belang. Oliver schudde even met zijn hoofd, in de hoop daarmee iets wakkerder te worden, maar niets was minder waar. De pijn was haast ondragelijk voor hem en als Sareth het niet deed, dan liep hij zelf wel naar de slaapkamer. Had hij meteen een bed om het middel uit te slapen.
Voorzichtig wist hij zijn armen op het zit gedeelte van de bank te krijgen en na heel veel moeite had hij zichzelf omhoog gehesen en zat hij een stuk comfortabeler. Maar dat maakte ook meteen dat hij zich weer een stuk vermoeider en flauwer voelde en het weer meer moeite kostte om zijn ogen open te houden. Maar hoeveel bezwaar had Sareth er tegen als hij weer in slaap viel? Ze had geen last van zijn gezeik of uitbranders, dus dat was toch alleen maar goed?

Sareth had verwacht dat zijn verontschuldiging haar, wanneer die zou komen, beter zou laten voelen maar toen hij wat terneergeslagen, "Sorry," mompelde, voelde ze niks. Of wel, niks goeds in ieder geval. Ze besefte zich dat gewone excuses niet genoeg waren, dat ze iets groters nodig had, iets dat hij meende en ze besefte zich tegelijkertijd dat ze deze excuses waarschijnlijk nooit zou krijgen. Wilde ze hem zover krijgen dat hij oprecht zijn verontschuldiging aan zou bieden, dan zou hij eerst moeten weten wat hij had gedaan. Écht weten wat hij had gedaan. Hiervoor zou hij het zich moeten herinneren, zou hij zijn gedachten weer op een rijtje moeten hebben. Dit was nu allerminst het geval en het zou, naar Oliver zijn woorden, nog zo'n vier uur duren voor dit wel zo was. Sareth dacht niet dat hij tegen die tijd nog een behoefte zou voelen om zich te verontschuldigen. Het was werkelijk waar wonderbaarlijk hoe makkelijk Oliver Sareth vandaag pissig kon krijgen. Sinds hij haar enige vrolijke, goede humeur sinds praktisch ooit op brute wijze had vermoord was het hem gelukt om haar zelfs in zijn slaap weer opnieuw boos te maken. Ook nu ze bedacht dat ze zijn sorry waarschijnlijk niet nogmaals te horen zou krijgen, werd ze opnieuw boos. Ondertussen had hij eigenhandig de sigaret uit de asbak gepakt en een trek genomen. De rook blies hij in haar gezicht en hoewel Sareth wist dat ze precies datzelfde had gedaan en het dus geen verassing mocht zijn dat hij haar terug zou pakken, knipperde ze ontsteld met haar ogen. Zijn antwoord was zwak, ronduit zwak en een sarcastisch spottend lachje krulde haar mondhoeken omhoog. "Hij is niet verantwoordelijk voor de slappe zak die jij bent, Oliver. Zo makkelijk kon je er niet vanaf." Een honende toon klonk door in haar stem. Ze rechtte haar rug weer en liet een kort lachje horen op zijn vraag. Vervolgens pruilde ze haar lippen naar hem met de spottende blik weer in haar ogen. "Och, arm kind, doet het pijn?" vroeg ze hem even treiterend. "Weet je zeker dat je nog pillen aan wilt nemen van mij?" vroeg ze vervolgens met een lachje. "God, geen wonder dat je shit genakt is man, zelfs ik ben voorzichtiger." Hoewel ze de spottende woorden sprak op een hatelijk toontje, draaide ze zich wel van hem af om op zoek te gaan naar de pillen die hij gevoerd wilde worden. Het was niet alleen dom dat hij háár vroeg om de pillen, maar ook dat hij überhaupt vroeg om die pillen. De jongen was zo dood als een levende maar zijn kon aan het slaapmiddel dat hem eerder tegen de vlakte had doen gaan en vroeg nu om iets dat zijn zenuwen voor een groot deel zou verdoven. Hoewel Sareth absoluut geen persoon was die recht had van spreken op het gebied van verstandig met verdovende middelen omgaan, raadde ze het hem ten zeerste af. Of wel, ze zou het hem afraden als de situatie tussen de twee niet zou zijn zoals hij nu was. Als ze geen ruzie hadden gehad, Oliver en zij gewoon vrolijk hadden gedaan waar ze zich aan het begin van de avond op had ingesteld. Maar goed, als dat het geval was geweest, dan had ze Oliver in de eerste instantie niet hoeven platgooien met slaapmiddel en dan was er dus sowieso niks aan de hand geweest.
Ze vertrok naar de slaapkamer en vond zijn tas. Ze tilde het ding op haar bed en opende het grote vak, op zoek naar de pillen en mogelijk ander bruikbaar spul. Ze verdiende het, niet? Helaas was er op die pijnstillers na, weinig te vinden. Geen geld, geen ander waardevol spul. Het was ook niet zo gek, gezien Oliver zijn geld waarschijnlijk momenteel werd uitgegeven door dezelfde mensen die nu zijn - of eerder haar - drugs aan het verkopen waren, maar toch kon ze een geërgerde zucht niet onderdrukken. Met haar laatste hoop ritste ze het voorvak open, waar ze twee biljetten in vond. Ze had het geld niet nodig, niet echt, maar graaide het er toch met een vluchtige beweging uit, vouwde het op en stak het weg in haar bh. Vergoeding enzo. Ook vond ze een Zippo aansteker, die ze absoluut niet nodig had maar waarvan ze vond dat ze die best even mocht lenen nu Oliver toch amper bij bewustzijn was. Toen ze tot de conclusie was gekomen dat dit echt het enige was waar ze iets aan zou hebben, greep ze de pillen mee, nam ze een nieuwe peuk uit haar pakje sigaretten en liep ze terug naar Oliver. Terwijl ze liep, stak ze de sigaret op met zijn aansteker. Toen haar peuk eenmaal brandde, bleef ze nog een tijdje kijken naar de vlam die uit het ding kwam. Toen ook dit haar verveelde, sloot ze het klepje en gooide ze de pijnstillers richting Oliver. Ze liep naar de keuken en nam de fles drank om met deze in haar hand terug te lopen naar de bank. Eerst bukte ze bij de stoel om haar eigen glas bij te vullen en vervolgens reikte ze Oliver de fles aan. Als hij iets anders wilde om de pillen mee weg te spoelen, dan was dat mooi kut voor hem. "Dus wat ben je nu van plan?" vroeg ze hem op kille toon terwijl ze weer plaats nam in de grote stoel met het glas in haar ene hand en de peuk in de andere.

Nog altijd versuft lag, of nou ja hij zat zwaar onderuit gezakt, Oliver op de bank, nijdig naar de blondine te staren. Hij mocht dan totaal geen idee meer hebben van wat hij had uitgespookt, het zorgde er niet voor dat alles rozengeur en maneschijn was. Want wat er ondertussen wel al in zijn hoofd was geslopen was dat zij hem had gedrogeerd met zijn eigen pillen. Hoewel hun relatie verre van stabiel was en ze elkaar eigenlijk alleen kenden omdat ze interesse hadden in elkaars lichamen en omdat de drugswereld hen bevond. En Oliver kon op dit moment alleen wensen dat hij haar nooit had gekend en dat hij eens niet verslaafd was aan pillen. Haar woorden ketsten af, kwamen niet aan en de jongen kon Sareth alleen maar fronsend aanstaren. Fijn dat ze dit soort dingen zei, maar het voegde niets toe aan hun situatie. En Oliver was nog te zwaar onder invloed van het middel om ook echt te begrijpen wat er aan de hand was en wat er in Sareth omging. Hij kon ook niet begrijpen wat hij had gaan wat Sareth haar keuze liet maken om hem te drogeren. Blijkbaar had hij haar geslagen, had hij een woedeaanval gekregen en was toen out gegaan. Het waren de enige details die ze hem had gegeven en Oliver kon er niets mee. Het maakte hem alleen nog maar verwarder, ook nog eens nijdiger omdat hij niet kon begrijpen waarom Sareth zo kil en gemeen tegen hem was. Maar hij kon er niets aan doen, zijn spieren voelden als verlamd en zijn hoofd was een grote warboel. Dus was boze blikken en boze woorden de enige optie die hij nog had. Al ruilden hij die liever in om gewoon verder te slapen en alles om zich heen te negeren. De jongen gromde alleen in de richting van Sareth toen ze een opmerking over hem maakte. Was het voor haar dan nog niet duidelijk hoe hij in elkaar zat? Had ze zich nog steeds verbaasd over het geen wat hij blijkbaar had gedaan? Het had Oliver al verbaasd toen het bleek dat ze zijn altijd norse blik en chagrijnige humeur kon doorstaan.
Oliver balde zijn vuisten, wat hem gelukkig nog wel goed af ging en niet teveel kracht kostte, en staarde Sareth alleen maar kwaad aan. Zodra hij die ellendige herinneringen weer terug zou krijgen en weer iets kon doen met zijn lichaam, dan zou ze het krijgen. Hij zou wel iets verzinnen om haar terug te pakken, harder dan wat zij hem had aangedaan. Hij zou wel iets verzinnen, ook al bracht het hem of zijn werk in gevaar. Er waren genoeg oplossingen om er onder uit te komen. Oliver volgde Sareth toen ze naar de kamer liep waar hij ergens zijn tas had gedumpt, blijkbaar. Hij wist zich in de tijd dat Sareth op zoek was naar zijn pillen, wat verdomd lang duurde dus Oliver wist dat ze ondertussen ook nog wel andere dingen aan het doen was, wat meer omhoog te schuiven op de bank en er nu wat rechter te zitten. Misschien zag het er uit alsof hij actiever werd, zo voelde het niet. Nog steeds voelde hij zich als een zombie, iemand die het liefst zich weer wilde omdraaien in zijn graf, maar dat ging niet want Sareth bleef met hem kutten, die ondertussen weer was terug gekeerd. Zijn ogen vestigden zich op de Zippo, het ding dat hij wel vaker gebruikte. Blijkbaar had de blondine zo haar eigen ideeën van wat ze wel en niet kon meenemen uit zijn tas. Oliver hield wijselijk zijn mond, geen zin hebbende en te moe zijnde om nog een hele discussie te starten met zijn tegenpool, die duidelijk chagrijniger werd met de minuut. Ze gooide hem uiteindelijk zijn pillen toe en Oliver wist ze op het laatste moment nog te vangen. Blijkbaar waren zijn reflexen wat wakkerder geworden. Sareth had een fles drank gepakt en was eerst voor zichzelf aan het zorgen, voordat ze hem de fles toereikte. Oliver was het ondertussen gelukt om twee pijnstillers uit het doosje te halen en pakte de fles aan. Het ding was zwaarder dan hij had gedacht en hij had moeite om het naar zijn mond te brengen, maar het lukte. Hoewel de hoofdpijn vrijwel direct afzwakte had het niet het gewenste effect. Integendeel, met de seconde voelde Oliver zich alleen maar duffer worden en kreeg hij meer de aandrang om zijn ogen te sluiten en verder te slapen. Dat was dan ook zijn antwoord op Sareth's vraag. 'Ik ga deze shit uitslapen als je het niet erg vind.' Beet hij haar toe. Het maakte Oliver niets uit of ze het erg vond of niet, hij kon toch nergens heen. Het lukte hem om zijn benen over de andere rand van de bank te krijgen en aangezien hij lange benen had hoefde de blondine zich geen zorgen te maken dat hij de leuning zou vuil maken met zijn schoenen. Met zijn hoofd rustte hij op de andere leuning en hij sloeg zijn armen over elkaar. Nog een keer een blik naar Sareth toe, die ietwat uitdagend was, en toen draaide hij zijn hoofd recht, sloot zijn ogen en eigenlijk niet veel later was hij al weer weggezakt.

Als hij haar chagrijnig wilde aanstaren, dan mocht hij vrolijk zijn gang gaan. Zolang hij maar bleef zitten en zich gedeisd hield, kon het haar geen zak schelen of hij drie uur lang boos voor zich uit zou staren of zou slapen. Even dacht ze zelfs dat het haar niet zou uitmaken als de pillen hem per ongeluk en op wonderbaarlijke wijze van het leven zouden beroven, maar gefrustreerd moest ze constateren dat ze niet met de volle honderd procent achter deze gedachte stond. Hoewel Sareth haar woede zich vaak genoeg kon opbouwen naar een zeker punt waarop de dood van het punt van frustratie een aangename eindoplossing leek, kon het idee van Oliver die daadwerkelijk zijn laatste adem zou uitblazen, geen glimlach op haar gezicht toveren. Daarvoor waren hun levens te veel vervlochten, daarvoor beleefde ze te veel plezier aan hem. Meestal, in ieder geval. Voorzichtig zou iemand zelfs kunnen zeggen dat ze daarvoor misschien te veel gaf om Oliver, maar een dergelijke uitspraak zou Sareth zelf nooit doen en mocht iemand haar hiervan beschuldigen, dan konden we ervan uitgaan dat het idee aan de dood van die zekere persoon haar wel een aangenaam gevoel zou bezorgen. Naast het emotionele - voor zover Sareth in staat was tot gevoelens en dergelijke - waren er ook zeer praktische redenen die haar ervan weerhielden om Oliver gewoon de volledige inhoud van het potje op het nachtkastje te voeren. Hoewel ze genoeg andere klanten had en het zonder hem vast wel zou redden, was hij een grote afkoper en een tevens de enige klant aan wie ze ook nog iets van plezier kon beleven. Ze verdiende wel degelijk goed geld aan hem, ook al ging het grootste deel van de inkomsten naar haar vader en het geld dat ze aan hem verdiende was een stuk makkelijker en tevens een stuk plezieriger verdiend dan bij haar andere klanten. Het niveau waarop Sareth en Oliver hun zaakjes regelden was in geen geval te vergelijken met de deals die ze doorgaans had. Hij mocht dan het chagrijnigste stuk vreten ooit zijn en zijn professionele afstandelijkheid goed onder de knie hebben, er was iets aan hem dat ervoor zorgde dat Sareth nooit daadwerkelijk zijn hersenen wilde inslaan en dat ze zijn aanwezigheid, anders dan bij haar andere zakenpartners, tolereerde en misschien zelfs kon waarderen. Naast dat het eeuwig zonde zou zijn als ze haar favoriete zakenpartner zou verliezen, zou zijn daadwerkelijke dood hier voor te veel problemen zorgen die ze het liefst uit de weg ging. Haar vader zou het absoluut niet goedkeuren als ze te horen kreeg dat ze een van zijn grootste afnemers had platgegooid met slaapmiddel en dan had ze nog niet eens gesproken over het verstoppen van het lichaam. En Oliver zijn familie, daar zat ook nog een probleem. Hoewel Sareth het niet graag toegaf, was ze - en terecht - als de dood voor de hele bende die hij achter zich had. De enige reden dat ze deze angst zo goed wist te onderdrukken, was de geruststellende gedachte dat haar vader net zo min iemand was met wie je problemen wilde.
Wel, nu zijn blikken haar dus niet genoeg deerden, deed ze niet veel meer dan uitdagend glimlachen wanneer hun blikken elkaar kruisten. Haar ogen bleven strak op hem gericht op het moment dat hij de fles aannam en hielden hem vast terwijl hij het ding naar zijn mond bracht. Ze was haast gefascineerd door hoe weinig kracht er in de jongen zat na het spul dat ze hem had gegeven. Hij slaagde er echter in om de fles naar zijn mond te brengen en de twee pillen naar binnen te werken en om haar vervolgens te beantwoorden op een toon die nog zo Oliverlike was, dat het Sareth verbaasde. De slaappillen en pijnstillers waren duidelijk niet genoeg om het norse, boze kind uit Oliver te halen. Hij kondigde haar aan dat hij ging slapen, of ze het nou wilde of niet. Sareth kon niet anders dan een zacht lachje uitstoten na zijn woorden. Het feit dat de grootste daad van verzet die hij momenteel kon opbrengen, inhield dat hij weer ging slapen, was toch op zijn minst lachwekkend te noemen. Haar mondhoeken waren nog altijd lichtjes omhoog gekruld toen ze toekeek hoe hij zichzelf op de bank nestelde en toen hij haar als een klein kind een laatste uitdagende blik toewierp, trok ze weinig onder de indruk een wenkbrauw op. Ze had weinig zin om een antwoord of iets te bedenken en hield dus maar haar mond. Als hij wilde slapen, dan moest hij dat vooral doen. Prima, had zij in ieder geval nog geen last van hem.
De uren die volgden, kropen langzaam voorbij. Het was inmiddels diep in de nacht en de wereld was stil. Het was donker buiten, stikdonker. Gezien de plek waar ze momenteel woonde niet meer in de stad lag, maar net aan het platteland grensde, was het hier 's nachts een stuk donkerder dan in de grote stad. Het had haar even gekost om te wennen aan de absolute duisternis, het gebrek aan lantarenpalen overal en Tl-verlichting van winkels die hun lampen gedurende de hele nacht en zonder duidelijke reden aan lieten staan. Het enige mogelijke licht kwam van de maan en vannacht was het bijzonder bewolkt buiten. Niet dat Sareth hier veel last van had, ze hoefde immers niet naar buiten. Zijzelf bivakkeerde lekker binnen in haar trieste maar grote drugspand. In de ruim drie uur die waren verstreken, had ze zich tegoed gedaan aan nog meer drank. De eerste fles was inmiddels op en de tweede was al aangebroken. Ze had gedronken onder het mom van 'wakker blijven' maar had zelf ook wel kunnen bedenken dat dat met drank niet werkte wanneer je in je eentje was. Uiteindelijk zou de vermoeidheid toeslaan, en hard. Hoe hard ze er ook tegen vocht, naarmate de minuten verstreken, zakten haar ogen steeds verder dicht. Steeds vaker zakte ze weg, schoot ze met een schok weer wakker. Een lichte hoofdpijn begon op te zetten achter haar ogen en met een vuile, verwijtende blik keek ze naar het glas waar nog een bodempje drank in zat. Van haar glas keek ze twijfelend naar Oliver die nog altijd met zijn armen over elkaar zijn protestslaapje hield. In haar hoofd werd een strijd gevoerd tussen de Sareth die wilde gaan slapen en de Sareth die vond dat ze wakker moest blijven. De laatste werd echter steeds zwakker en het duurde niet lang voordat deze zo verzwakt was dat ze geen enkele reden meer kon bedenken waarom ze wakker moest blijven. Gepaard met een diepe, vermoeide zucht kwam ze overeind uit de stoel. Haast vredig keek ze voor een laatste neer naar de jongen die op haar bank lag te slapen. De vermoeidheid en de drank hadden haar zo bedwelmd dat ze zich zo snel niet kon bedenken waarom ze ook alweer boos was. Dat ze boos was, wist ze nog wel en ze wist dat deze woede vast wel weer terug zou komen, maar op dit moment kon ze er niet zo veel om geven. Ze vertrok naar haar kamer, struikelde halverwege omdat ze te moe was om nog op haar hakken te lopen, liet zichzelf half dronken en half slaapdronken op de grond zakken om deze uit te doen en strompelde vervolgens de rest van de meters richting haar bed. Zonder zich uit te kleden, haar tanden te poetsen of haar make-up eraf te halen, kroop ze het bed in. Vrijwel direct was ze vertrokken, compleet vergeten dat ze een jongen in haar woonkamer had liggen die ze zonder pardon had gedrogeerd.