Naast het gefluit van de vogels in het bos en het geruis van de bomen, was het doodstil. Niets anders was de horen. Niet het gehijg van een dier dat aan het rondlopen was. Geen beweging tussen de bomen te zien. Alleen maar een schim hoog in de kruin van de bomen. Verstopt tussen de takken. Veel deed het daar ook niet, alleen wat zitten liggen met gesloten ogen. Het leek haast alsof het lag te slapen helemaal weg van de wereld. Bijna... Behalve dat het dier duidelijk maakte dat het alles behalve van de wereld was. De oren van het zware beest draaide zo nu en dan eens een andere kant op, op zoek naar een geluid dat niet in het bos hoorde. Achter dat het niks verkeerds hoorde zat het dier weer onbeweeglijk. Om dan weer na 10 minuten haar oren te bewegen. Achter zo'n uur te hebben zitten niksen sprong het beest met een soepele beweging uit de boom waar ze had gezeten om dan al trippelend en zonder geluid verder te reizen. Haar staart zwiepte af en toe eens naar links en naar rechts. Het slome tempo dat ze voor een goed halfuur gebruikte versnelde al zelf. Groten deels omdat ze heel in de verte een waterval hoorde. Ze kon wel een goed bad gebruiken. Hoelang was ze al niet onderweg? Weg van dat oord... De jaguar stopte eenmaal wanneer het nog genoeg afstand had van de rand van de waterval. Het spande vervolgens al haar spieren op. Een voor een begonnen haar botten de breken en te buigen met gekraak. Langzaam aan veranderde de jaguar naar een jonge dame. Achter het transformatie proces dat nu veel sneller gebeurde dan haar allereerste keer, keek ze nog voor een laatste keer rond. Achter alles voor de zoveelste keer te hebben gecheckt kleedde ze zich uit, al liet ze haar ondergoed aan. zonder enige twijfeling rende ze naar de rand en nam een grote duikvlucht recht naar beneden om dan in het ijskoude water terecht te komen. Daar bleef ze een tijdje onderwater, vanaf het moment dat ze bijna zonder adem zat zwom ze weer boven water om een goeie teug lucht terug in haar longen te krijgen. Haar bruine haren bijna zwart doordat ze nat waren en haar ijsblauwe ogen scande de omgeving achter dat ze besefte dat ze niet meer alleen was.

De onrust in zijn lichaam nam alleen maar toe. Dregoe had zich zo voor genomen om thuis en binnen de muren van de Tribe te blijven, maar hij kon het niet. Hij moest lopen, desnoods rennen. Hij moest iets doen anders werd hij gek van al die onrust. Dre glipte naar buiten en glipte ook langs de wacht die altijd bij de poort aanwezig was, maar niemand had hem door. Met sluipende passen was hij langs de pratende mannen heen gekomen zonder dat ze hem opgemerkt hadden. Eenmaal buiten gehoor afstand begon hij steeds sneller te lopen. Zijn bloed leek wel te willen gaan koken. Hij rende op een gegeven moment zo hard dat Dregoe best nog een behoorlijke snelheid van zo'n 15 kilometer per uur haalde. Vanuit het kamp besloot hij naar de waterval te gaan. Daar zou hij zich eens onder dompelen en hopelijk koelde hij dan iets af? Met grote uit gerekte passen versnelde hij om er sneller te zijn, maar dichtbij de waterval stopte hij abrupt en snoof even de lucht op. Er was hier iemand? Een vreemde, niet iemand die hij kende uit de Tribe... Zijn blik viel op een stapeltje kleding die niet ver voor hem op het rotsachtige gedeelte lag. Voorzichtig kwam Dregoe dichterbij en ging uit eindelijk op zijn buik liggen om stiekem over de rand te kijken. Daar zag hij een jonge vrouw in het water! Snel trok hij zich terug. Hij heeg nog lichtjes van het rennen, maar gleed verder bij de rand vandaan en weg van de kleding. Daar had hij niets mee. Neer hurkend bij de rand van het snel stromende water spetterde hij wat water in zijn gezicht. Maar het hielp niet veel. Met een zucht stond hij toch op en begon een pad naar beneden te lopen zodat hij bij het meertje waar de waterval in neer viel kwam. 'Hoi!' riep hij vrolijk en ging op een steen zitten, maar kon zich door zijn borrelende bloed niet echt een houding aannemen. Dregoe zuchten lichtjes en keek haar rustig, maar vriendelijk aan.

In stilte genoot ze van het water dat haar lichaam leek te omhelzen. Het deed haar relaxen. Iets dat ze in weken al niet meer heeft gedaan. Met haar verleden zou men het wel begrijpen. Ze was altijd gespannen, bang dat de mannen haar gaan vinden. Het had haar dagen bijna een week geduurd voor ze die had kunnen ontvluchten. Een rilling raasde door haar lichaam door nog maar de gedachten aan dat moment. Het is ondertussen al jaren geleden, maar toch bleven ze op haar hielen. Lexi vroeg zich altijd af waarom ze haar bleven achtervolgen. Met een lichte beweging van haar hoofd schudde ze de gedachten weg, diep in haar achterhoofd. Zo snel mogelijk aan andere gedachten denken. Voor het moment was het tijd om eens te relaxen. Jammer genoeg was dat van korte duur. Alexis hoorde meteen al dat ze niet meer alleen was. haar ogen had ze vernauwd terwijl ze de omgeving scande. Klaar om te vechten indien nodig. Al haar spieren waren klaar om in de aanval te vliegen. Een jongen rond de leeftijd van 15 zat aan de rand van het water naar haar te kijken. 'Hoi!' riep hij vrolijk. Verbaasd trok ze een wenkbrauw op. Een puber... alleen in het bos? Is dat wel veilig? "Hi" Verstandig bleef Lexi wel in het water al zwom ze iets meer richting de puber. "Wat doet een jongen als jij zo zover van de rest" sprak ze liefjes. Een lichte onschuldig maar geniepige glimlach op haar lippen. Haar ijsblauwe ogen staarde hem doordringend aan.

De vrouw keek zijn kant op. Ze had hem natuurlijk niet verwacht, maar dat was zo gek ook niet. Hij had haar hier ook niet verwacht. Haar woorden waren liefjes met een licht onschuldige maar genieperige glimlach op zijn lippen. Hij wilde nog wat zeggen, maar een plotselinge pijn scheut drong zich door zijn rug heen. Een onverwachte pijn kreet ontsnapte aan hem voor Dre die door die pijn scheut naar zijn rug greep te ver achterover helde en van de steen af viel. Het onrustige gevoel had plaatst gemaakt voor iets wat hij nog niet plaatsten kon, maar de pijn verspreiden zich door de rest van zijn lichaam. Dregoe's ogen stonden even groot van pijn en angst dit was vreselijk, Waarom was hij dan ook niet in het kamp gebleven en moest hij zich zo nodig af koelen in het water? Het geluid van krakende en brekende botten klonk hem veel te luid in zijn oren die aardig begonnen te jeuken doordat ze zich uit rekte en er vacht uit begon te groeien. Zijn rug kromp iets in waarna zijn staartbotje begon te groeien. Dregoe voelde hoe zijn armen en benen uitrekte en braken op plekken die anders recht bleven. Zijn kreten van pijn bleven uit gestoten worden en Dregoe dacht even dat hij vol in een kampvuur was gevallen, want zijn lijf branden zo. Alsof hete vlammen door zijn aderen en ledematen branden en aan elke vezel van zijn lichaam likte. Hij was op zijn zij gerold, maar draaide zich iets verder zodat hij normaal op handen en knieën zou zitten, maar zijn lichaam zag er nu geheel anders uit. Zijn gezicht begon ook al aardig uit te rekken tot een spitste snuit. Hij kon niet meer denken. Niets van zijn menselijkheid was er over. Alles wat Dre nog wilde was weg komen van die pijn, maar het bleef hem bestoken alsof er duizenden mensen om hem heen stonden die Dregoe prikte met alles wat scherp was. Zijn menselijke kreten vervormde zich ook en klonken heel even niet menselijk nog dierlijk, maar vergingen al gauw naar het janken van een grote hond, maar Dregoe was geen hond, maar een grijze wolf. Zijn kleding veranderde met hem mee en veranderde in een grijs/ witte vacht die over zijn gehele lichaam te groeien en verhulde zijn nog naakte huid waar geen kleding gezeten had. Zijn brein was verhuld in een duisternis die alleen pijn kon veroorzaken. Je kon zo ver heen zijn dat je niets meer waar kon nemen of wel, maar dat je iedereen als een vijand kon zien. Zachtjes jankend zat hij half ineen gedoken, maar een luide pijn kreet volgde toen zijn ribben op hun juiste plek sprongen. Dit was zijn eerste verandering, maar echt veel zou hij zich er later niet van herinneren. Een grom was duidelijk hoorbaar en Dregoe schudden zich in zijn wolven vorm even uit voor zijn blik op de vrouw viel die nog in het water zat. Zijn ogen stonden niet vrolijk zoals eerst, maar gevaarlijk. Ze zou wijs zijn als ze daar bleef. Wolven zwommen zelden als het niet nodig was. Zijn staart ging omhoog als waarschuwing, maar het beest dat ontwaakt was bleef zijn blik op haar houden, al draaide zijn oren heen en weer.

Doordringend bleef ze hem aankijken. Lexi was echt nieuwsgierig naar wat zo'n jonge gast zo ver weg van de andere ging. Het was sowieso niet slim om diep in het bos te gaan. Alexis heeft genoeg shifters tegen gekomen die niets goeds in zins hadden. Gelukkig was ze van jongs af aan al goed getraint, haar vader zat niet voor niets in het leger. Hoe langer Lexi stil bleef zwemmen in het water, hoe kouder ze het kreeg. Het was nooit de bedoeling geweest om dan ook zo lang in het water te blijven, maar aangezien ze onverwacht bezoek had, had ze ook niet zozeer veel keus. Nog voor de jongen kon antwoorden gebeurde er iets. iets dat ze zelf maar al te goed kende. De allereerste transformatie. Zijn geschreeuw van pijn liet haast haar oren piepen. Had ze ook zo luid geschreeuwd toen ze haar eerste transformatie onderging. Dat hoopte ze toch niet. Al is de kans groot van wel. De eerste transformatie is een zware hel. Voor het moment was het enige dat Lexi kon toen, was toekijken hoe hij zijn shift onderging. Hierbij kon ze niet helpen, dit moest de jonge puber helemaal zelf doorstaan. Een glimlach was op haar lippen wanneer ze een prachtige wolf voor haar zag. De jonge vrouw zelf bewoog niet. Hij was nu heel zijn controle kwijt, iets dat meteen in de aanval kon schieten. Normaal gezien zou Lexi hem met rust laten, weg zwemmen en verdwijnen. Het ging haar niks aan. Toch deed ze dat niet. En waarom niet? Omdat ze bij haar eerste transformatie ook helemaal alleen was. Iets dat je als jong kind liever niet wilt. Heel langzaam zwom ze naar de kant. Daarna liet ze alles snel gaan, gaf ze de wolf zelf geen kans om alles te laten verwerken wat er voor hem gebeurde. haar transformatie ging soepel. Botten kraken en bogen. Haar eigen staart groeide langer en smaller dan de zijne en met veel minder haar. Haar vacht een kleur dat richting donker geel ging, met zwarte vlekken. Met een lage dreigende grom ontblootte ze haar tanden naar hem. Ze had meer ervaring, en wist hoe ze moest vechten. De wolf voor haar daarin tegen moest nog wennen aan zijn nieuw lichaam en zal zeer onhandig overkomen, en duidelijk nog een groentje. Of hij ook verstandig was of niet, zal ze zo wel te weten komen. Wolven zijn namelijk sterker in pack, maar alleen zijn ze zwakker.

De vrouw in het water glimlachte toen hij haar aan keek, maar zijn blik veranderde helaas niet. De pijn had zijn geest gedoofd en zo vertroebelt dat helder na denken onmogelijk was. Dregoe zijn menselijke bewustzijn was voor nu ver weg gestopt en ergens in een van de duistere uithoeken van zijn lichaam neer gegooid. Niet doorhebbend wat er om hem heen gebeurde en wat er allemaal gaande was. Toen alles zo snel ging nadat de vrouw uit het water was gekomen kon de wolf enkel een soort van gevechtshouding aannemen, maar die was nog lang niet zo goed als ze hoorde te zijn. Net als elke stap die trager neer gezet werd door hem. De grom van de katachtige die nu voor hem stond kreeg een dreigende grom terug. Het beeld van hoe hij haar zou verwoesten vormde zich bloederig in de geest van woede en pijn. Zijn ogen stonden op killer mode en na zich nog even stevig neer gezet te hebben zetten de wolf zich af en stormde op de grote kat af. Dregoe was normaal een vriendelijke jongen, maar dit was nu even niet Dregoe, maar een wild dier dat zich af wilde reageren en dat deze kat nu in de buurt was, was het zijn prooi geworden in de ogen van de wolf.

Het voelde goed om weer in haar dierlijke vorm te zitten. Om eerlijk te zijn zat Lexi ook veel liever in haar jaguar vorm dan in haar menselijke vorm. Ze voelde zich als dier altijd veel vrijer dan wanneer ze mens was. de reden wist ze niet. Al deed het er niet toe. Het komt er gewoon op neer dat ze meer als dier leefde dan als mens. Ze jaagde en sliep in jaguar vorm, en had er geen enkel probleem mee. Het was dan ook al een tijdje geleden dat ze nog wat actie had gehad, en dan bedoeld ze actie van gewond geraken. Haar spieren liet ze even rollen en spande ze vervolgens op. Haar bek hing lichtjes open en een grijns stond er waardoor de tanden lichtjes ontbloot bleven na de waarschuwende grom. Vol geduld wachtte ze af. De jaguar had gelijk, de wolf had was bloeddorstig en dacht niet meer rationeel na. Juist voordat de wolf haar kon bespringen, nam ze een sierlijke sprong zelf zijwaarts en ging juist uit zijn zicht. Lexi zelf moest oppassen dat haar jaguar de overhand niet nam en de wolf in stukken zou scheuren als dit gevecht te ver ging. Het is niet dat haar eigen beest niet te controleren viel. Maar vanaf dat het dier teveel fun had was het niet zo makkelijk te beheersen. Iedereen verliest wel eens zichzelf in het beest dat ze veranderden. Geduldig wachtte ze opnieuw af. de jaguar haar staart hing doodstil en zelf was haar houding lichtjes door haar schouders gezakt.

Met zijn poten gestrekt om de grote kat ermee te raken was de wolf op het beest af gesprongen. Maar deze sprong opzij en verdween uit beeld. Een grom van ongenoegen volgde. Waarom kon dat beest niet blijven staan? Zijn landing was onhandig, maar de wolf behield zijn evenwicht en stapte iets door om vervolgensweer goed op zijn poten te blijven staan. Alles was nog nieuw en wankel, maar door de wildheid van de veranderingen door de bloed maan waren zijn.bewegingen steviger dan die gene die ooit met een gewone volle maan veranderd waren waarschijnlijk. Lag natuurlijk aan de persoon zelve ook natuurlijk. De wolf was nog niet klaar met die uit vergroten huiskat en begon in de lucht te snuffen De geur van zijn prooi kwam achter een paar struiken vandaan. Hij sloop zo goed en kwaad als de wolf kon naar de struiken en wurmde zich er in.stilte door heen tot het dier zich had op zijn prooi. Nou ja hij was eerder prooi, maar zo zag hij het door de vertroebelong net niet zo. Met een spurt hoopte hij het dier vol in de zij te kunnen raken en met open bek wilde de wolf de katachtige in de nek grijpen...