Als iemand hem zo op het treintoilet zou zien, hangend boven die vieze toiletbril waar niemand bij zijn gezond verstand ooit op zou willen plaatsnemen, zou niemand hem zomaar kunnen herkennen. De Anthony die zich per trein verplaatste en die stiekeme zaken uitvoerde op een ranzig openbaar toilet stond zo ver af van de Anthony die zich vol zekerheid, in al zijn glorie overdag door de drukke straten van Aelanair City bewoog, zich compleet bewust van zijn omgeving en de blikken die men op hem wierp. Zo ver dat Anthony zich meer dan eens afvroeg of hij in feite wel een was met de ander, of hij niet gewoon regelmatig van lichaam veranderde met een andere jongen, iemand die precies op hem leek, twee Anthony's die een volkomen verschillend leven leidden. Natuurlijk wist hij dat hij gewoon beiden was, de levens waren inderdaad op miraculeuze wijze met elkaar vervlochten, maar onontkoombaar met elkaar verbonden en wel op de wijze dat zijn ene levensstijl - de 'slechte' - was komen voortvloeien uit zijn andere, zijn goede leven.
Momenteel leefde hij het slechte leven. Hij droeg een zwarte trui en stond boven de wc te frommelen met een klein, plat envelopje en een sleutel. Meermaals op een avond als deze vroeg hij zichzelf af hoe het zover had kunnen komen, maar antwoord op deze vraag durfde hij zichzelf nooit te geven. Hij trok de sleutel uit het pakje en bracht de sleutelpunt, met hierop een wit hoopje poeder, naar zijn rechter neusgat. Juist op het moment dat hij diep wilde inhaleren, schokte de trein. De sleutel kantelde en het miezerige hoopje wit poeder viel. Hij zag het gaan, haast in slow motion en voelde een steek op het moment dat hij het wit in een kringetje uiteen zag spatten op de ijzeren wc-bril. Een golf van misselijkheid schoot door hem heen met het idee dat dit zijn laatste beetje was, dat nieuw spul nog een hele tijd op zich zou laten wachten omdat zijn dealer een week weg was en dat hij zich toch echt tot die wc-bril zou moeten verlagen, wilde hij deze laatste avond nog kunnen genieten van zichzelf. Hij vloekte, meermaals en een trieste blik verscheen in zijn ogen aangezien hij wist waar hij zich aan ging wagen. Opnieuw vroeg hij zichzelf af hoe het ooit zo ver had kunnen komen, hoe hij ooit zo wanhopig en triest had kunnen eindigen en opnieuw drukte hij deze vragen met alle macht weer weg. Wat maakte het hem uit? Hij had dit nodig, hij was alleen, niemand die het ooit zou weten behalve hij. Hij moest zich maar over de misselijkheid heen zetten. Die wc-bril, die walgelijke wc-bril kon hem niet klein krijgen. Met een gefrustreerde frons op zijn voorhoofd viste hij uit de zak van zijn trui een briefje papiergeld. Deze rolde hij op, langzaam, niet omdat hij het snel niet kon maar omdat hij hetgeen dat hij zou gaan doen uit alle macht probeerde uit te stellen. Voor het toilet ging hij op zijn knieën, zijn maag draaide om en half kokhalzend bracht hij het opgerolde briefje naar zijn neusgat. De wc-bril naderde. Het zielige hoopje wit naderde, de spetters op het glanzende ijzer naderden. Zwaar teleurgesteld in zichzelf sloot hij zijn ogen en inhaleerde hij het witte poeder. Zodra hij had wat hij wilde, schoot hij bij de wc vandaan. Hij probeerde zijn handen te wassen, maar zoals altijd in het verdomde openbaar vervoer stroomde het water niet. Nog altijd misselijk veegde hij zijn handen aan zijn broek af en trok hij de capuchon over zijn hoofd, waarna hij de deur naar de rest van het treinstel opende. Verward en bovenal schuldig keek hij om zich heen. De conducteur bevond zich aan de ene kant van de coupé, aan de andere kant een meisje met blauw haar en, belangrijker, een vrije plek naast zich. Hij haalde zijn neus nog eens op, veegde met zijn rechterhand langs zijn neusvleugel om er zeker van te zijn dat deze schoon was en stapte richting de vrije plek naast het meisje. Met een plof liet hij zich in de stoel naast haar zakken. Hij keek haar even kort aan, zei, "Hey, ik neem aan dat ik hier mocht zitten," en keek weer weg. Hij wist dat de conducteur binnen niet al te lang bij hen zou staan en hoewel hij wel een kaartje had, was hij verschrikkelijk gespannen. Met zijn linkerhand tikte hij zenuwachtig tegen de leuning van de stoel. De man liet op zich wachten. Zoals met alles in het leven gebeurde ook dit niet snel genoeg of niet langzaam genoeg, maar precies hier tussenin, waardoor het onmogelijk was om er goed op in te spelen. Anthony zuchtte, boog zich richting het meisje en sprak op gedempte toon. "Hij laat wel op zich wachten, hmm?" Hij wist ook niet meer waar hij mee bezig was. Maakte het uit? Ach.

Tijdens de woorden die ze wisselden - of wat het dan ook was dat ze deden, zij knikte enkel - , ontweek Anthony haar blik zo goed en kwaad als het ging. Af en toe keek hij haar in haar ogen, uit beleefdheid, uit nervositeit en omdat er af en toe van die vlagen door hem heen sloegen, vlagen van zelfvertrouwen, het idee dat hij het kon. Vrijwel direct keek hij iedere keer weer weg op het moment dat hij zich bedacht dat het misschien zou opvallen wanneer hij haar in de ogen keek, dat ze misschien iets zou zien dat hij liever verborgen hield of dat ze zijn blikken verdacht zou vinden. Gelijk na het wegkijken bedacht hij zich weer dat juist het wegkijken misschien wel verdacht kon zijn en dat hij haar meer aan moest kijken. En zo was de cirkel rond, bleef hij haar nerveus aan- en wegkijken en bleef zijn brein overuren draaien, onzeker over wat hij nou eigenlijk zou moeten doen. Toen ze na zijn laatste opmerking naar hem toe boog, schoot er iets van paniek door hem heen. Wat ging ze hem vragen? Wat ging ze hem zeggen? Wat kon in hemelsnaam zo belangrijk zijn dat ze zich zo geheimzinnig naar hem toe zou buigen. Dat hij precies ditzelfde zojuist ook had gedaan, - en wel om alleen maar aan te geven dat de conducteur er wel pittig lang over deed - negeerde hij wijselijk. Haar woorden verbaasden hem, om het maar licht te stellen. De manier waarop ze hem vroeg of eerder opdroeg dat hij haar zijn geld moest geven, de dwang in haar stem. Ze klonk alsof haar leven afhing van dat geld. Met grote, opengesperde ogen keek hij haar aan, nu langer dan voorheen. Hij voelde hoe zijn kiezen over elkaar gleden, beet even kort op de binnenkant van zijn wang om het knarsen te stoppen en toverde toen een licht sarcastisch glimlachje rond zijn lippen. "Lief, als je iemand van zijn geld wilt beroven dan is dit niet the way to go," fluisterde hij op zijn beurt, licht plagerig. Zijn hand, echter, verdween in de zak van zijn trui. Zijn vingers sloten zich om het biljet dat hij nog niet zo heel lang geleden nog had gebruikt. Voor hij het biljet tevoorschijn toverde, sprak hij echter nogmaals. "En waarom zou ik dat doen? Zit er iets in voor mij?"
Antwoord op zijn vraag werd hem niet direct gegund. De man met een opvallende wenkbrauw stoorde hun geweldige gesprek op fluistertoon. Anthony zijn alerte ogen schoten op naar de man en opnieuw glimlachte hij. Zijn blauwe ogen gleden over de man zijn gelaat. Met de hand die hij niet in de zak van zijn trui had, toverde hij uit zijn broekzak zijn treinkaartje. Hij overhandigde deze aan de man en terwijl hij bezig was met het knippen van het kaartje, haalde Anthony de hand met hierin het biljet van 50 uit de zak van zijn trui. Hij overhandigde het onopvallend aan het meisje en fluisterde met de glimlach weer rond zijn lippen, "You owe me one." De Wenkbrauw stak zijn kaartje weer uit naar Anthony. "Helemaal prima, alsjeblieft." Hierna focuste hij zijn aandacht op het meisje en Anthony volgde zijn voorbeeld. Hij was benieuwd hoe het meisje zich hieruit ging redden. Zijn vingers waren weer begonnen met tikken en licht geërgerd balde hij zijn hand tot een vuist om de tics tegen te gaan. Zijn ogen had hij inmiddels naar het raam gedraaid, zodat de man zich niet zou kunnen verbazen over de toch bijzonder wakkere blik voor iemand op dit uur van de dag, maar zijn oren waren gespitst, zijn aandacht lag volledig bij het meisje en de woorden die ze zou gaan spreken.

Haar stem klonk, poeslief en onschuldig, alsof ze nieuw was in de wereld, alsof ze niet zojuist vijftig euro had geëist van een onbekende in het openbaar vervoer. Een onbekende die nota bene alles behalve nuchter was, dus als men de zaak met een nuchtere blik ging analyseren, kon zelfs gezegd worden dat ze misbruik had gemaakt van zijn huidige staat van zijn. Nu was niemand hier van plan om de zaak nuchter te analyseren, was Anthony hier in geen geval toe in staat en ging hij er, mocht hij hier wel toe in staat zijn, alsnog niet vanuit dat ze bewust misbruik had gemaakt van het feit dat hij zijn neus niet schoon kon houden. En mocht dit wel zo zijn, dan had hij in de eerste plaats respect voor het lef dat het meisje had en in de tweede plaats viel er niet veel meer over te zeggen dan dat het zijn eigen schuld was. Zijn verdiende loon. Het bracht op zichzelf al een groot risico met zich mee dat hij zich in een staat als deze in het openbaar vervoer vertoonde. Stel dat iemand hem al zou herkennen - en nogmaals, dit was onwaarschijnlijk maar mogelijk want hoewel zijn levens genoeg verschilden, bleef hij, niet geheel onlogisch, zichzelf - dan zou dat absoluut niks goeds kunnen doen voor zijn reputatie. Aan zijn toekomst zou het waarschijnlijk ook niks goeds bijdragen, want welk bedrijf zou in godsnaam een junkie als gezicht van het bedrijf of op zijn catwalk willen. Juist, hij was zich er geheel van bewust dat hij er niks goeds aan deed om zich zo in het openbaar vervoer te begeven, hij had beter kunnen wachten tot hij thuis was, maar goed, ervan uitgaan dat de stiekeme verslaafde in dit gezelschap de verstandige keuzes maakte, zou oneerlijk zijn.
De man verdween en de gespannenheid droop van het meisje af. Hij richtte zijn blauwe, opengesperde ogen weer op het meisje en zijn mondhoeken krulden op. Het geld dat over was, pakte hij uit haar hand en liet hij weer verdwijnen in de zak van zijn vest. "Geen zorgen, meid," sprak hij terwijl hij zijn blik even over haar heen liet glijden. "Goed geregeld wel," zei hij daarna, doelend op de manier waarop ze had gedeald met de Wenkbrauw, hoewel het evengoed over haar uiterlijk had kunnen gaan. Hij haalde zijn neus nog eens op, liet de rug van zijn hand voor een zoveelste keer langs zijn neusvleugel strijken en ging eens verzitten. Het tikken tegen zijn armleuning was weer begonnen en hij slaakte een korte zucht. "Woon je in Aelanair City?" vroeg hij daarom maar, wellicht ongepast voor een onbekende om te vragen, maar ach, wat kon hem het schelen. "Want eh- Als je wilt ben je welkom op een feest dat ik geef met volle maan. Niet heel bijzonder, gewoon wat mensen. Muziek, verstoppen voor het maanlicht, je kent het wel." Hij viel even stil, bedacht zich hoeveel zin hij had in een sigaret en keek verlangend uit het raam, naar de overwegend frisse lucht die op hem zou wachten bij het station waar hij af moest stappen. Ja, ons liefje was, niet wonderbaarlijk, behoorlijk snel afgeleid deze avond.

Bij haar antwoord gleed zijn mondhoek een klein stukje omhoog. Het feit dat ze bij de Belbank Factory woonde, zei Anthony niet zo bijster veel. Het zorgde er in ieder geval niet voor dat hij anders naar het meisje ging kijken, maakte wellicht dat hij beter begreep waarom ze had besloten de trein te pakken zonder eerst een treinkaartje te kopen. Zelf kwam hij amper in die buurt. Natuurlijk moest hij wel eens, er waren dagen waarop Oliver geen zin had om een stuk voor hem te reizen en wanneer Tony dus zelf maar de tocht moest afleggen, maar gewoonlijk kon hij altijd ergens in en rondom het centrum afspreken. Daarnaast kwam Oliver ook vaak genoeg bij Anthony over de vloer. Terecht ook, Anthony rekende zich een van Oliver zijn grootste klanten. Mocht dit niet het geval zijn, dan toch zeker een van de leukste. Door zijn vriend die tevens zijn dealer was, wist hij wat er gebeurde rondom de Belbank Factory, grotendeels omdat Oliver hier actief in deelnam en dus gokte hij dat het meisje zich ook wel inliet met dergelijke zaken. Des te meer reden voor haar om op zijn feestje te verschijnen, niet?
Haar enthousiasme was overweldigend, maar Tony antwoordde met een zachte glimlach. Of wel, zo zacht als zijn strakke kaak het hem toeliet zonder het er raar uit te laten zien. Juist, zelfs nu, zelfs in deze staat van zijn, in de meest niet sierende outfit, hield hij nog rekening met hoe hij eruit zag. Deed in ieder geval zijn best. Toen het meisje haast uit schrik om haar eigen enthousiasme een hand voor haar mond sloeg - en redelijk hard, de klap was te horen - moest Anthony lachen. Ze leek inderdaad de uitgekozen persoon om zich op zijn feestje tegoed te doen aan een aantal glazen drank. Het zou in ieder geval niet saai worden met haar op zijn bank. Toen ze hem vertelde dat ze wel een feestje kon gebruiken en hem vroeg waar ze woonde, glimlachte hij opnieuw. Voor het antwoord geven haalde hij nogmaals zijn neus op. Die verdomde tics ook. "Ik heb een appartement in het centrum," zei hij en hij ging iets verzitten zodat hij bij de witte iphone in zijn broekzak kon. "Ik kan je het adres doorsturen als je je nummer geeft." Hij keek haar met zijn grote ogen glimlachend aan en ontgrendelde vervolgens de telefoon. De Contacten werden geopend en vluchtig opende hij het icoontje voor het aanmaken van een nieuw contact. Vervolgens overhandigde hij het toestel aan het meisje naast hem. Hard aan de coke in het openbaar vervoer het nummer regelen van een blauwharige schone. Kon allemaal.