Verschillende paren ogen in allerlei kleuren keken hem na, en hij wist precies waarom. Sommige mensen -of half-mensen tegenwoordig- vonden het afschuwelijk wat hij met zijn huid had gedaan. De meesten beschreven het als ‘verminkt’ terwijl anderen er wel het mooie in zagen en zich afvroegen wat voor verhalen er achter de permanent ingebrande afbeeldingen speelden. Wolfgang was het constante gestaar inmiddels gewend geraakt; dit betekende alleen niet dat hij het bepaald fijn vond, hij was nou eenmaal geen persoon dat graag in de spotlights stond desondanks hij de ballen had om zich te uitten zoals hij graag wilde. Vandaag was hij van plan om een nieuwe tattoo te laten zetten, bij een tattooshop die hij niet kende maar hier en daar wel wat over gehoord heeft. Zijn oude vertrouwde shop waar hij regelmatig kwam aankloppen is helaas failliet gegaan, waarom snapte hij niet maar hoopte dat deze minstens zo goed zou zijn of misschien zelfs beter.

Zorgvuldig bleef de groen geoogde naar de tegels kijken, precies in het midden lopen als de stoep een oneven aantal rijen had en anders maar op het asfalt naast de stoep lopen, anders kon hij de angst -waarvan hij wist dat die niet normaal was- die in hem opkwam niet verdragen. Gelukkig had deze stoep een oneven aantal rijen waardoor hij perfect in het midden kon lopen. Hierdoor hoorde hij hier en daar wat gemompel van ‘asociaal’ en een hoop van dat soort woorden, al helemaal omdat mensen zijn uiterlijk daar ook mee associeerde.  Met een diepe zucht kwam hij tot stilstand en keek naar de overkant van de straat; daar ergens moest het zijn volgens zijn GPS-systeem. Wolfgang nam nog een aardige trek van zijn joint voordat die helemaal op was gebrand. Met gesloten ogen verliet de rook zijn lippen weer terwijl hij voelde dat hij minder aandacht besteedde aan alles wat er om zich heen gebeurde. Precies wat hij nodig had als hij naar een openbare plek ging, of ergens waar gewoon er gewoon mensen waren waarbij hij zich niet comfortabel voelde.  Precies in het midden van een stoeptegel werden de resten van de joint gegooid. Tien keer kwam een van zijn laarzen erop terecht; het aantal keren dat hij dit deed moest even zijn, waarom wist hij niet maar hij kon zijn obsessieve gedachtes en acties gewoonweg zelf niet beheersen dus dan moest het maar zo.

De donkerharige jongvolwassene haalde nog even diep adem voordat hij zijn hand op de deurklink van de tattooshop legde, de deurklink naar beneden duwde en samen met de deur de shop binnenging. Gelijk keken een paar ogen hem aan waar hij even oogcontact mee maakte om vervolgens snel weer wegkeek terwijl zijn hart iets sneller begon te kloppen, oh wat haatte hij situaties waarin mensen hem aankeken, al helemaal als hij ze niet kende of niet mocht.

{ + Christie eerste post, daarna wat mij betreft open