Een bleke, egale huid, fel witte haren. Haast vrouwelijke, volle, roze lippen in contrast met de verblindende witheid. Zijn lichtblauwe ogen waren bloeddoorlopen en werden gesierd door wallen waar een mens U tegen zegt. Deze wallen had Anthony wanhopig proberen te verstoppen onder een dikke laag concealer, maar alle make-up in de wereld was niet opgewassen tegen het hoofd van iemand die al twee nachten zonder slaap ging en die vooralsnog geen slaap op de planning had staan. Niemand hoefde hem te vertellen dat hij onverstandig was of dat hij zichzelf op deze manier kapot maakte, want hoewel Anthony een nieuwe diepte gaf aan het woord 'blond' en hoewel in het modellenwerk - of in menig andere sector waar de uitbuiting van uiterlijke schoonheid voorop stond - een hoog IQ geen vereiste en weinig gebruikelijk was, was Anthony alles behalve dom. Hij wist zelf ook wel dat nachten doorhalen slecht was voor zowel de geestelijke gesteldheid als de conditie van de huid en dat ditzelfde gezegd kon worden over de stoffen die hij gebruikte om die nachten en dagen door te komen. Punt was - en hiermee belichaamde hij een verschrikkelijk cliché, een stereotype waar ieder kind voor wordt gewaarschuwd en wel dat van junkie - dat hij er niet mee kon stoppen. Hoe graag hij het ook wilde, zodra de loon binnen was, begon het feest. Hij had het immers nodig. Niemand tegenwoordig die nog een magazine mager lichaam had met dank aan een gezonde levensstijl. Genoeg fruit en beweging zouden nooit de sleutel zijn naar het lichaam dat van hem vereist werd. Of dat hield hij zichzelf wijselijk voor.
Zelfs met deze wallen, met die rode ogen die op een willekeurige onwetende over konden komen als behuild - wij weten beter - en met die vermoeidheid in zijn geest, deed hij geen enkele poging om zijn aanwezigheid in het winkelcentrum te maskeren. Hij ging gestoken in een liefelijke vintage blouse, met hieronder een strakke, zwarte broek. Zowel zijn zwarte leren jasje, als zijn zwarte schoenen, glansden in het bleke licht dat via ramen naar binnen viel. Zelden waagde ons liefje zich aan andere kleuren dan pasteltinten of zwart, om het simpele feit zowel pastel als zwart het beste in hem naar boven haalden en zijn maagdelijke - ongepaste term - witheid benadrukten. Alles om op te vallen, de aandacht te krijgen die hij verdiende of verlangde. Die hij, was het al geen van de voorgaande redenen, nodig had, meer dan wat dan ook. Wellicht dat hij zich probeerde te verbergen achter de zonnebril die zijn gezicht momenteel sierde, maar niets was minder waar. Zelfs dit accessoire zag hij als een perfect middel om de aandacht mee te trekken. Want was het niet zo dat wanneer iets verborgen werd, mensen wilden weten wat erachter schuil ging? En waren ogen niet hetgeen waar persoonlijkheid en diepte in te lezen viel en zorgde hij er dus, door zijn ogen af te schermen, niet voor dat hij zijn persoonlijkheid gescheiden hield van zijn omgeving en hij zo de mysterieuze persoon kon blijven? De persoon waar mensen meer van wilden zien, die mensen beter wilden leren kennen. Wel, Tony had zichzelf overtuigd van al deze zaken en droeg zijn zonnebril met zekerheid en weinig verborgen arrogantie. Het maakte ook niet uit of hij gelijk had, zelfs een aap wist dat iemand met een zonnebril op in een publieke, overdekte omgeving, de aandacht zou trekken.
Door de verduisterde glazen keek hij zoekend het winkelcentrum rond. De vele tassen en kleinere tasjes trokken aan zijn armen, die op hun beurt zeurden dat ze rust wilden. Hoe lang hij inmiddels door het winkelcentrum dwaalde, wist hij niet en dit maakte ook niet uit. Hij was van mening dat er niet iets was als 'te lang winkelen'. Er was immers ook niet zoiets als het hebben van te veel kleding of cosmetica en deze zaken waren onvermijdelijk verbonden met het fenomeen winkelen. Momenteel, echter, had hij dermate genoeg aankopen gedaan, dat zijn armen en schouders moe werden en dat ook zijn benen begonnen te protesteren. Hij was toe aan een bankje, een kopje thee, een stiekeme sigaret en een oppepper. Helaas kon aan de laatste wens in het openbaar niet voldaan worden. Wel goed, op zoek naar een plek om te rusten dus. Anthony draaide zich om, de tassen aan zijn arm dramatisch meesleurend, en in principe ging alles volgens plan, tot iets hard tegen zijn borst stootte. De impact zorgde ervoor dat hij de tassen die hij in zijn handen droeg, liet vallen en en dat zijn mond met net zoveel dramatiek mee open viel. Iets wat verdwaasd en haast teleurgesteld bleef hij staan en keek hij op de tassen neer, alsof hij maar niet kon geloven dat het daadwerkelijk zijn spullen waren die daar over de vuile publiekelijke vloer lagen. Alsof alles zichzelf zou oprapen als hij er maar lang genoeg naar keek. Toen de spullen na enkele seconden nog altijd roerloos op de grond lagen, keek hij op naar het meisje dat zo brutaal op hem in was gelopen. Dat hij waarschijnlijk even veel schuld droeg aan de botsing, negeerde hij wijselijk. Bijdehand begon hij, "Zullen we voortaan uitkij-" Hij viel stil, bekeek het meisje met wie hij genoegen had gehad te botsen en bedacht zich dat hij best een klein, klein beetje van de schuld op zich kon nemen. "Sorry, hallo," herpakte hij zichzelf, een glimlachje rond zijn lippen forcerend.

+ Christie yes