Voor Dalton was het al een hele dag van nerveus rond wandelen. Hij wist geen moment stil te zitten en des te meer de dag vorderde werd het er zeker niet beter op. Doorheen de dag had hij ook nog geen hap binnen gekregen, maar dat was niet zo heel vreemd. Tijden volle manen had hij ook al minder trek dus was het niet ongewoon als hij tijdens een bloodmoon helemaal niks binnen kreeg. Dalton stak daarbij de schuld op de zenuwen. Je kon eigenlijk wel zeggen dat hij een controle freak was en op ieder moment op iedere plek controle wilt hebben. Op dagen dat je bijna gedwongen werd om te shiften was die controle volledig weg. Eigenlijk bezat hij nooit controle wanneer hij shifte, dat was ook waar hij het nooit deed en er niet beter in werd. Hij wilde het risico niet lopen dat er van alles verkeerd ging waar dat hij helemaal niks aan kon doen. Uiteraard kon je wel zeggen dat je de maan moest proberen te ontwijken, maar dat was in zijn ogen geen oplossing. De zenuwen en het gevoel dat hij de controle verloor zou bij een volgende maan enkel erger worden. Of hij zou op een random moment de controle volledig verliezen. Om te voorkomen dat hij midden in een winkel ineens zou shifte nam hij altijd deel aan bloed manen en volle manen. Dat was beter voor hem en voor anderen.

Dalton liep naar de keuken in zijn kleine appartement die in verbinding stond met zijn living en eetkamer. Een simpel glas vulde hij met water en uit één van de keukenkasten nam hij een strip met pillen waar hij er één uit nam. De pillen waren enkel om hem te kalmeren, maar hij had ze ook niet enkel gekocht voor tijdens volle manen of bloed manen. Dat hij die pillen in huis had was niet enkel voor het shifte en om hem dan kalm te houden. Eigenlijk had Dalton ze voor een heel ander doel, maar ze waren prima om op die momenten te gebruiken.
Eenmaal dat hij de pil had ingenomen met het water zetten hij het glas in de gootsteen en ging hij zelf op zijn oude zetel liggen met één arm over zijn ogen heen gelegd om die te beschermen tegen het licht. Eén van zijn voeten was nog steeds gehaast aan het tikken als een zenuwtrek, maar na verloop van tijd werd dat ook een heel pak minder. Dalton hield niet van pillen en moest zelfs de kleinste innemen met water, maar het hielp. Voor meer kon hij niet wensen.

De kalmte die hij voelde zorgde ervoor dat hij hij wat kon uitrusten. Zijn gedachten waren afgedwaald naar een film die hij onlangs had gezien, maar daaraan denken was beter dan aan de pijnlijke transformatie die hem nog te wachten stond. In dat moment, wanneer dat Dalton er weer even over nadacht schoot hij meteen recht. Buiten was het al donker en na één blik te werpen op de digitale klok op zijn salontafel besefte hij dat het later was dan het hoorde te zijn. Was hij ingedommeld? Dat moest wel het geval zijn. Zo vlug als dat de jonge man kon stond hij recht waarbij het even zwart werd voor zijn ogen, enkel omdat hij te snel was recht gestaan. Hij herstelde zich gelukkig snel en nam een paar schoenen die hij onderweg naar de deur aan probeerden te doen. Het ging niet makkelijk, maar eenmaal hij buiten zijn appartement stond waren ze wel aan. ‘Haaa, shit shit SHIT,’ vloekte hij luid nadat hij de deur achter zijn rug had dicht geslagen. Zijn sleutels en zijn jas lagen nog binnen. Het was winter en ijs koud buiten, maar dat was nog het minste. Dat hij zijn sleutels vergeten had was het ergste. Ten eerste kon hij niet meer naar binnen, maar het was ook niet meer mogelijk om zijn auto te nemen en de stad te verlaten.
Gefrustreerd klopte hij verschillende keren op zijn deur, maar het was zinloos want niemand was binnen. ‘Geweldig, gewoon weg geweldig,’ mompelde hij terwijl hij verslagen een hand tegen de deur plaatsen. Er viel niets aan te doen. Even gehaast als eerder nam hij de trappen naar beneden in plaats van de lift. Het waren vijf verdiepingen naar beneden en tegen hij beneden was ademde hij zwaar door de inspanning. Dalton was nadien nog net buiten of hij liep al haastig tegen iemand aan. ‘Oh sorry sorry,’ zei hij en zijn handen hield hij wat beschermende omhoog. Haastig was hij al wat verder gewandeld om dan weer om te keren. ‘Nee wacht!’ riep hij wat luider dan nodig was en hij ging weer naar de persoon. Eén hand legde hij op die zijn/haar schouder. ‘Heb jij een auto?’ vroeg Dalton toen. Het zweet moest vast op zijn voorhoofd staan en dat samen met zijn zware adem omdat hij buiten adem was moest geen goed voorbeeld geven.

Dalton had een hekel aan al het shiften en de shifters die tegenwoordig bestonden. Het waren mislukte creaties van de natuur, of eerder één of ander virus gecreëerd door mensen. Wat geweldig ook dat de mens er zelf voor had gezorgd dat ze nu niet meer honderd procent mens waren. Je kon het bijna grappig vinden, maar dat was het niet. Dat er anderen waren die het geweldig vonden snapte Dalton absoluut niet of misschien kwam het wel door zijn shift vorm. Hij had geen controle en de grote aap zou in een stad alles slopen, mensen aanvallen enkel omdat het niet de omgeving was waar dat het hoorden. Buiten de stad viel het goed mee, zolang iedereen op een veilige afstand bleef. Dan kwam het in orde.
Zijn eerste shift had Dalton zo lang mogelijk proberen uit te stellen, maar dat was niet voor altijd mogelijk. Uiteindelijk was hij toch buiten en ta-da, hij leerde zijn andere kant kennen. Het was toen aan de rand van de stad geweest en enkele huizen hadden ervan af geweten. Zelfs mensen hadden er een slechte ervaring mee. Wat geweldig ook allemaal. Sinds die dag bleef hij dan toch liever weg van de stad.

De paniek had bij de jongen ondertussen al de overhand genomen. Niks ging zoals het moest en dan echt niks. Wanneer hij tegen iemand anders was aan gelopen wilde hij eerst verder rennen in de hoop dat hij de rand van de stad nog zou halen. Toch had hij besloten zich weer om te draaien. Die persoon kon misschien zijn hulp zijn. Om de aandacht weer te trekken had hij zijn hand op de jongen zijn schouder gelegd, maar die trok de andere al snel terug. ‘Goed, goed, dat is heel goed,’ zei Dalton. Een kleine opgeluchte glimlach sierde zijn lippen voor even, maar niet lang. ‘Enige geluk dat die hier in de buurt staat?’ en ondertussen keek de jongen al om zich heen naar de auto’s die langs de weg van de straat geparkeerd stonden. Tot zover was zijn geluk iets naar boven gegaan, maar het viel af te wachten hoe lang het geluk nog zou duren. Als hij gewoon zijn sleutels niet had vergeten mee te nemen, dan zat hij niet met die problemen en de extra stress die dat erbij kwam kijken. ‘Ik ben mijn sleutels uhm binnen vergeten en ik moet de stad uit,’ zei hij terwijl dat hij naar zijn appartementsgebouw wees. Allemaal niet zo’n belangrijke informatie, maar hij moest gewoon de stad uit. Moest de andere niet willen of kunnen helpen zou het nog een lange weg lopen zijn. De hele tijd was hij vrij gehaast aan het spreken wat ervoor zorgde dat hij snel sprak en misschien niet altijd even duidelijk.
Wat was het allemaal ook een perfecte start van de avond. Eigenlijk had hij ook beter zijn pillen mee kunnen nemen, maar ook daar had hij niet aan gedacht. Nog beter. Dalton had niks bij, zelfs zijn gsm lag binnen nog ergens. Zacht schudde Dalton zijn hoofd wanneer dat het allemaal tot hij doordrong. Zijn hand haalde hij even door zijn zwarte haren heen en hij zuchten. Zo een slechte voorbereiding van hem. Dalton had het allemaal beter moeten plannen, dan was het allemaal anders verlopen.