In tegenstelling tot vele andere mensen was Dalton wel degelijk een ochtend persoon. Hij was dan weer geen avond persoon en kon niet lang opblijven vooraleer hij op de zetel in slaap viel, maar ‘s morgens was het makkelijk. Zeker als je moest gaan werken en dat was voor hem het geval. Al weken lang had hij liggen zoeken naar een baantje zodat hij in inkomen had en die had hij tot zijn geluk eindelijk gevonden. Het was in de herberg en het was zijn eerste werkdag. Je kon wel bedenken dat hij gespannen was omdat het allemaal nieuw was, maar hij had er een goed gevoel over. Zoals hij altijd deed vertrok Dalton op tijd zodat hij zeker niet te laat ging zijn. Heel ver weg was het niet, en wanneer dat hij aankwam was er nog tijd genoeg. Van de baas kreeg hij een witte schort voor rond zijn middel en een zwart hemd om aan te doen. Hij wees hem waar hij zich kon om kleden en na enkele minuten stond hij klaar om te beginnen. Er volgde nog een korte rondleiding en uitleg voor dat de Herberg open was en mensen binnen kwamen voor een ontbijt.
Het was alleen maar duidelijk dat nieuwe plaatsen niets voor hem waren. Dalton moest vaak zaken vragen als hij iets niet zeker wist of helemaal niet wist wat hij moest doen. Met andere woorden had hij geen volledige controle over heel de situatie en dat was nu net waar hij een hekel aan had. Op een gegeven moment werd er dan nog een dienblad in zijn handen geduwd waarvan hij geen idee had wat hij ermee moest doen. ‘Dit is voor?’ vroeg hij aan een serveerster die voorbij kwam wandelen. ‘Tafel acht,’ had ze simpel gereageerd, maar Dalton was helemaal nog niet mee met de nummering. Hij bleef dan ook simpel weg staan waar dat hij stond terwijl hij zijn hoofd traag schudden. Zo ging het niet. Op die manier kon hij niet verder blijven werken.
Enkele mensen waren al aan het kijken omdat hij in het midden van de herberg stil stond met een dienblad met thee op. Hij had zelfs geen idee hoe lang dat hij er stond, maar hij was al bezig met het bedenken van een goede zin om te zeggen dat hij ontslag nam.

Een hand werd vervolgens op zijn schouder gelegd en daar schrok hij even van. De tas thee begon gevaarlijk te wiebelen en hij nam het glas vast om ervoor te zorgen dat het zeker niet zou vallen. Niet het slimste idee want het was heet, echt heet en daarom niet hij het alsnog bijna vallen. Gelukkig voor hem was dat toch niet het geval en was alles mooi blijven staan. ‘Ben je in orde?’ vroeg de serveerster die hem had aangetikt, dezelfde als aan wie hij eerder gevraagd had voor wie de thee nu eigenlijk was. ‘Jaja, alles in orde,’ zei Dalton met een kleine glimlach en hij schudden zijn hand om die weer wat af te koelen. ‘De thee is voor die tafel,’ werd er vervolgens gezegd en de serveerster wees naar een tafel die wat van de rest weg stond waar één jonge dame aanzat. ‘Oké bedankt,’ en met die woorden liep hij met het dienblad en de thee naar de tafel om daar de thee voor de persoon neer te zetten. ‘Alstublieft, u thee,’ zei Dalton, maar wanneer hij opkeek naar het meisje bleef hij in de buigende houding waarmee hij de thee had neergelegd staan en keek hij haar verbaasd aan. ‘Alexis?’