alexis staarde stilletjes uit het raam. Zelf was het stil in haar kantoor, het enige dat je duidelijke hoorde was het getik van de klok die aan haar muur hing. Haar ijsblauwe ogen gleden naar de klok, bijna tijd. Het is niet dat ze hier snel weg wou, helemaal niet. De gym dat ze over had genomen van de man die haar sinds haar 12de had opgevoed was haast haar leven. Het waren gewoon lange dagen geweest, hoe meer ze aan haar gym werkt, hoe meer volk er komt. De gym zelf dat in een grote fabriek was gehuisvest midden in de stad, was verdeeld in twee delen. Aan de linker kant kon je vechtsporten beoefenen. Daar waren trainers die het linkerdeel reserveren om zo zijn groep te kunnen trainen. Het maakte niet uit welke vechtsport je gaf, zolang je maar reserveerde voor het linker deel maakte het niet uit. De rechter kant van het gebouw was een degelijk moderne gym. Beide kanten zaten altijd wel goed vol. Haar kantoor zat in het midden, een deel aan de linkerkant, waardoor degene van de vechtsporten in haar kantoor kan komen, maar haar kantoor stond ook op het rechterdeel. Achter dat ze terug was met haar gedachten keek ze weer naar de documenten dat voor haar op het bureau lag. Het verdiende goed, dus Lexi had geen probleem met al het financiële dat ze moest onderhouden. Na een vol uur te besteden aan de documenten, rekte ze zich geeuwend uit. content dat ze hier eindelijk vanaf was voor vandaag.
Wanneer er iemand klopte op de deur van haar bureau keek Alexis op. “Binnen” Een van haar jonge werknemers kwam binnen. “Dag mevrouw Daddario. Alle klanten zijn naar buiten en de deuren zijn op slot.” Zachtjes glimlachte ze en knikte “Dankje John, je mag naar huis gaan. Ik doe de lichten wel uit.” Achter dat hij haar bedankte was de jongen weg. Kort daarna stond Alexis ook op. Wanneer ze in het linker deel was, nam ze een boksbal. Deed alle lichten uit en sloot de deur achter haar dicht. Met de boksbal op haar schouder stapte ze door de verlaten straten. Lexi trainde nooit in haar eigen gym. In het begin deed ze dat thuis, maar nu had ze onlangs een lege fabriek zien staan. Iets dat perfect was. Ze word niet gestoord en het is er koud genoeg om haar niet te veel te laten zweten wanneer ze een uur lang bezig was. Bij de fabriek aangekomen hing ze de boksbal aan een ijzeren ketting dat daar nog hing. Haar haren had ze ondertussen in een paardenstaart gestoken. Voordat ze daarmee begon liep Lexi nog enkele rondjes in de fabriek. Pas dan begon ze met het tegelijk boksen tegen de lange boksbal. Het deed altijd deugt om er tegen te boksen, je kon frustraties woede, en stress er helemaal uit kloppen.

(Oliver)